ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ο χρόνος έχει την ικανότητα να τρέχει και να μας ξεπερνάει. Πριν από ένα χρόνο τα πράγματα ήταν διαφορετικά και δεδομένα, ώσπου τα πάντα γύρω μας άλλαξαν απότομα. Δολοφονείται ένα παιδί. Η οργή ξεχειλίζει και σημαδεύει το χρόνο και τη σκέψη. Και ο κόσμος δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Η κοινωνία δεν είχε χρόνο και διάθεση να αφουγκραστεί τη φωνή των ίδιων της των παιδιών. Δεν περίμενε να δει χτυπημένο από σφαίρα το κορμί ενός από τα παιδιά της. Δεν περίμενε να δει τα παιδιά που απολαμβάνουν κάθε είδους υλικό αγαθό, να βγαίνουν στο δρόμο.

Η έννοια της βίας και πλήθος αναλύσεων ειδικών και μη, κατακλύζει την καθημερινότητα. Όλοι καταδικάζουν τα φαινόμενα βίας από όπου κι αν προέρχεται, υπονοώντας την καταδίκη του κουκουλοφόρου που κραδαίνει το ρόπαλο και τη μολότοφ ή την καταδίκη του μασκοφόρου αστυνομικού, που ψεκάζει με χημικά ή ξυλοφορτώνει διαδηλωτές, αδιακρίτως.
Αρκεί να σταθεί κάποιος στα σπασίματα, τις φωτιές, το ξύλο και τη σωματική βία; Τι είναι βια, τι είναι αυτό που την προκαλεί και από που προέρχεται, πραγματικά;
Μορφές βίας είναι η ανεργία, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η ανασφάλεια κάθε μορφής, οι διακρίσεις με βάση το φύλλο, την καταγωγή, ή την όποια διαφορετικότητα, ο εκμηδενισμός της ευχέρειας διαμόρφωσης επιλογών αλλά και οι περιορισμένες αυτές καθαυτές επιλογές, αποτελέσματα της θεσμοποιημένης ανισοκατανομής δύναμης. Η βία και τα φαινόμενα της, είναι ενδημικά του σημερινού συστήματος.

Οι σύγχρονες ετερόνομες κοινωνίες είναι αποτέλεσμα της θεσμοποιημένης ανισοκατανομής της οικονομικής και πολιτικής δύναμης, δηλαδή της συστημικής βίας όπως αυτή εκδηλώνεται και εκφράζεται μέσα από την οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Θεμελιώδης αιτία της συστημικής βίας είναι η οργάνωση των κοινωνιών στη βάση θεσμών που αντί να στοχεύουν στην εξασφάλιση της ισοκατανομής της δύναμης σε όλα τα μέλη της κοινωνίας, στοχεύουν στη διατήρηση και ενίσχυση του μοντέλου της ανισοκατανομής, όπως αυτό διαμορφώθηκε και εγκαθιδρύθηκε από προνομιούχες ομάδες.

Όλα τα προηγούμενα συνθέτουν την ύπαρξη της “από τα πάνω” πολιτικής βίας, δηλαδή της βίας που εκφράζεται άμεσα ή έμμεσα από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ μέσω του κράτους, των μηχανισμών και των μεθόδων του, διαθέτοντας επομένως την νομιμοποίηση του, επίσημα. Από τη δράση των μηχανισμών αυτών, αφενός καθορίζεται ο βαθμός αυταρχισμού και αφετέρου επιτυγχάνεται η εγκαθίδρυση εξουσιαστικών σχέσεων και δομών μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας. Αποτρέπεται έτσι ο αυτοκαθορισμός τον ατόμων και εμποδίζεται η αυτονομία των κοινωνιών ενώ συντηρείται ένας φαύλος κύκλος.

Η δράση προκαλεί αντίδραση. Η έμπρακτη αμφισβήτηση της “από τα πάνω” πολιτικής βίας παίρνει τη μορφή αντιβίας, είτε από κοινωνικές ομάδες και κινήματα (συλλογική αντίβια) μέσω βίαιων διαδηλώσεων, εξεγέρσεων ή επαναστάσεων είτε από μεμονωμένα άτομα που αναλαμβάνουν ατομική δράση (ατομική αντιβία).

Ο πόλεμος έχει περιγράφει, ως η συνέχιση της πολιτικής με αλλά μέσα. Αντίστοιχα θα μπορούσαμε να ορίσουμε και την τρομοκρατία ως τη συνέχιση της πολιτικής βίας με αλλά μέσα. Υπό το πρίσμα των παραπάνω μπορούμε να διακρίνουμε τους εξής βασικούς τύπους τρομοκρατίας.

Την κρατική ή από τα πάνω πολιτική βία, ως την κάθε είδους βία εναντίον του πολίτη-μέλους της κοινωνίας, με τον επίσημο κρατικό μηχανισμό να αναλαμβάνει την ακραία ή μη καταστολή και από τον ανεπίσημο, πράξεις και δράσεις που δεν υπόκεινται σε τυπικές νομικές διαδικασίες, στοχεύοντας στην καταπολέμηση της συλλογικής αντιβίας. Στον αντίποδα η λαϊκή τρομοκρατία ως η βία ενάντια σε μέλη του κρατικού μηχανισμού ή εκφραστών των συμφερόντων των ελίτ, μέσω οργανώσεων που αποτελούν τη στρατιωτική πτέρυγα ενός κινήματος και δρουν είτε σε ομάδες είτε μεμονωμένα. Η ύπαρξη της δεν αμφισβητεί απλά τη συστημική βία αλλά και τη δυνατότητα μονοπώλησης της, από τις ελίτ που ελέγχουν το κράτος και το μηχανισμό του.

Διαφορετική ως προς το φορέα της η ατομική τρομοκρατία, εκτελείται από ομάδες ή άτομα που δεν αποτελούν τμήμα μαζικών λαϊκών κινημάτων και παρά το γεγονός ότι η στόχευση είναι η καταπολέμηση της συστημικής βίας, καταλήγουν να παίρνουν το χαρακτήρα ελιτίστικων οργανώσεων, απομονωμένων και ασύνδετων με τα κινήματα και τις ανάγκες τους. Και ο κύκλος της εσωστρέφειας, του φόβου και του αίματος διαιωνίζεται Προβάλλεται πιο έντονα και επιτακτικά η ανάγκη για "προστάτες" και "ηγέτες" που ξέρουν καλύτερα από τον πολίτη και μπορούν να διαχειριστούν τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις ελευθερίες και τη ζωή του.

Στις μεθόδους δράσης και αντίστασης στην κρατική τρομοκρατία εναντιώνονται σοβαροί ηθικοί λόγοι, με κύριο αυτό της αναγνώρισης της υπέρτατης αξίας της ζωής, για την προστασία, την αναβάθμιση και την εξύψωση της οποίας γίνετε κάθε αγώνας.

Πάνω από όλα όμως η βία είναι ασύμβατη με τη δημοκρατία. Μια γνήσια δημοκρατία, προϋπόθεση αυτονόμησης κάθε κοινωνικού σχηματισμού και των εκδηλωσεών του, είναι ταυτόχρονα επαρκής και ασφαλή προϋπόθεση εξάλειψης της βίας, σε όλες τις μορφές της. Στο πλαίσιο μιας αυτόνομης κοινωνίας, οπού εξ’ ορισμού εκλείπει η ανισοκατανομή της οικονομικής και πολιτικής δύναμης, αυτόματα εκλείπουν και οι λόγοι εκδήλωσης φαινόμενων βίας και αντιβίας.

Στο μεταξύ, συνεχίζει να υπάρχει και να θεριεύει ότι χρειάζεται, για να επαναληφθεί άλλος ένας Δεκέμβρης του '08, με ίδια ή και χειρότερα αποτελέσματα και αντιδράσεις. Είναι απλά θέμα χρόνου.

ΚΚ ΄Β vs ΓΑΠ Junior part III

"Η καταγωγή (εθνική, φυλετική, οικογενειακή) παραμένει πανίσχυρος ρυθμιστής: είναι η σχέση που κατορθώνει να διαπερνά όλα τα συστήματα εξουσίας."

Τα ίδια ονόματα που μας απασχολούν σήμερα είναι οι επίγονοι των ανθρώπων που πρωταγωνιστούσαν σε μια από τις πιο ταραγμένες περιόδους της Μετεμφυλιακής Ελλάδας, που οδήγησε στη επιβολή της χούντας. Συνυπήρξαν σε εκλογικούς συνδυασμούς αλλά και πολέμησαν ή και πρόδωσαν ο ένας τον άλλο. Μια ιστορία λυκοφιλίας και προδοσίας.

Εν τάχει η ιστορία των προγόνων…
Στις εκλογές του 1952 και μέχρι τα μέσα του 1953, ο βενιζελικών φρονημάτων ΓΑΠ senior συνυπήρξε με τον ΚΚ Ά στα ψηφοδέλτια του κόμματος του Ελληνικού Συναγερμού του στρατάρχη Παπάγου.

Το 1961 ο ΓΑΠ senior και ο Σοφοκλης Βενιζέλος, (γιος του Ελευθερίου για να μην ξεχνιόμαστε) συν-ιδρύουν την Ένωση Κέντρου στην οποία συμμετέχει ο επίσης φιλοβενιζελικός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Στις εκλογές του ίδιου έτους, η Ένωση Κέντρου ηττάται από την ΕΡΕ του ΚΚ Ά, αλλά οι συγκεκριμένες εκλογές μένουν στην ιστορία λόγω της εκτεταμένης βίας και νοθείας. Ο ΚΚ Ά αρνείται κάθε συμμετοχή και γνώση των γεγονότων.

Το Μάιο του 1963 δολοφονείται στη Θες/νικη ο Λαμπράκης, βουλευτής της ΕΔΑ από παρακρατικούς και ο ΚΚ Ά, αναφωνεί τη φράση «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο » μια φράση και σήμερα εκφράζεται από τους πολίτες ως απορία. Η χώρα έχει μπει για τα καλά σε περίοδο αστάθειας, προλειαίνοντας το έδαφος για τους συνταγματάρχες. Ο ΓΑΠ senior με τη συνδρομή και του Μητσοτάκη κηρύσσει τον ανένδοτο αγώνα. Τον Ιούλιο του 1963 θα οδηγήσει σε πτώση του ΚΚ Ά και στη φυγή του από τη χώρα για 4 μήνες, υστέρα και από τη διαφωνία του τελευταίου με το Παλάτι.

Επιστρέφει για τις νέες εκλογές τον Νοέμβριο του 1963 τις οποίες η ΕΡΕ χάνει και η ήττα θα οδηγήσει στην αυτοεξορία του ΚΚ Ά στο Παρίσι. Ο ΓΑΠ senior αρνείται τη στήριξη της ΕΔΑ για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Το 1964 γίνονται νέες εκλογές που η ΕΚ κερδίζει σχηματίζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στις εκλογές του 1964 εκλέγεται βουλευτής και υπουργοποιείται, ο αφιχθής από το 1960 Ανδρέας Παπανδρέου. Με την άφιξη του έχει αναλάβει επικεφαλής του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών.

Μετά τις εκλογές ακολουθεί κόντρα με το βασιλιά Κων/νο, παραίτηση ΓΑΠ senior υστέρα από την επέμβαση του Παλατιού, διαδοχικές άκαρπες προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης και τελικά σχηματισμός της Κυβέρνησης Στεφανόπουλου, με τη στήριξη μερίδας βουλευτών της Ένωσης Κέντρου μεταξύ των οποίων και του Μητσοτάκη. Η κίνηση αυτή έμεινε στην ιστορία ως αποστασία και οι συμμετέχοντες ως αποστάτες, με μεγάλο παρασκήνιο να αναπτύσσεται εκείνη την εποχή για τις παρεμβάσεις, πιέσεις και ανταλλάγματα που δεχθήκαν πολλοί από τους αποστάτες. Ακολουθούν διαμαρτυρίες της αριστεράς, με την άτυπη στήριξη της οποίας είχε κερδίσει τις εκλογές η Ε.Κ. και εκτεταμένες ταραχές και συγκρούσεις με την χωροφυλακή.
Τον Δεκέμβριο του 1965 οι περισσότεροι «αποστάτες» βουλευτές με τη συμμετοχή και του Μητσοτάκη θα ιδρύσουν δικό τους κόμμα, το «Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κέντρο» (ΦΙΔΗΚ) με αρχηγό τον Στεφανόπουλο.
Η κυβέρνηση παραμένει στην εξουσία ως την 21η Δεκεμβρίου 1966, οπότε και θα ανατραπεί ύστερα από συμφωνία του βασιλιά, του αρχηγού της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλου και του αρχηγού της Ε.Κ. Γ. Παπανδρέου, για διορισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης και διεξαγωγή εκλογών. Εκλογές που ποτέ δεν έγιναν αφού τους πρόλαβε όλους η χούντα των συνταγματαρχών του Γ. Παπαδόπουλου.

Κατά τον δεύτερο χρόνο της χούντας ο ΓΑΠ senior πεθαίνει βρισκόμενος σε κατ’ οίκο περιορισμό ενω ο υιός διαφεύγει στο εξωτερικό.

Μετά τη πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα ο ΚΚ Ά μετά από πρόσκληση και ηγείται κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ιδρύει τη Νέα Δημοκρατία οδηγώντας τη χώρα στις εκλογές του 1974 τις οποίες κερδίζει. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου και ιδρύει το ΠΑΣΟΚ, μετεξέλιξη του αντιστασιακού ΠΑΚ.

Το 1978 προσχωρεί στη Ν.Δ. και υπουργοποιείται ο Μητσοτάκης, ο οποίος στις εκλογές του 1977 εκλέγεται βουλευτής Χανιών με το ψηφοδέλτιο του κόμματος των Νεοφιλελευθέρων.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή αν και καθόλου πρωτότυπη. Οι ίδιοι και στη συνέχεια οι επίγονοι τους, διαδέχονται ο ένας τον άλλο σε θέσης εξουσίας και σε αξιώματα τα τελευταία 35 χρόνια, λεηλατώντας συστηματικά τις ελπίδες και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού.
Αν κάποιος νομίζει ότι διακρίνει ομοιότητες του τότε με το σήμερα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, έχει δίκιο.

Στη σύγχρονη version του ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ vs ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, υπάρχει ένας Kαραμανλής που στα δύσκολα την κάνει με ελαφρά αφού απέτυχε να ελέγξει το παρακράτος, ένας Παπανδρέου που θα φέρει την Αλλαγή, την (πράσινη) Ανάπτυξη και τη Δημοκρατία και μια Μητσοτάκη που είναι έτοιμη να συνεργαστεί με οποίον κάτσει το πιο συμφέρον deal. Παιχνίδια με τους θεσμούς, τις έννοιες, το κοινό αίσθημα και την κοινή λογική.

Ευτυχώς, η επιβολή χούντας έχει γίνει “τρε μπαναλ” μέσο χειραγώγησης ενός λαού. Υπάρχουν πιο αποτελεσματικές και ήπιες μέθοδοι. Πχ “Ισχυροποίηση” της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ενίσχυση της εκλογής “κληρονομικώ δικαιώματι”, άσκηση “ελέγχου” της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης από τα ΜΜΕ κ.α.

"Η οικογενειακή διαδοχή επενεργεί σε όλες τις σχέσεις και τους τομείς, συμβάλλει στην αναπαραγωγή της γνώσης, της τέχνης, άλλοτε αποτελεί αγκύλωση και άλλοτε αγαθό. Αυτό που ναρκοθετεί την αξιοκρατία και την ισότητα είναι η οικογενειακή αναπαραγωγή εξουσιών, όπου κι αν εκδηλώνεται: όχι μόνο στα πολιτικά έδρανα."

Οι παλιές καλές οικογενειακές ταβέρνες κάτω από το όνομα τους, φέρουν και το έτος έναρξης λειτουργίας. Π.χ. “ψησταριά Τα Άγραφα”. Από το 1972. Έτσι ξέρει ο πελάτης ότι η οικογενειακή παράδοση εγγυάται το καλό και ποιοτικό φαγητό. Ο πολιτικός μας πολιτισμός επιβάλει ότι ανάλογη παράδοση πρέπει να διαθέτει και ο βουλευτής, για εγγυημένο αποτέλεσμα. Π.χ “Πολιτικό γραφείο Ιωάννη Καλοχαιρέτα. Βουλευτού τρίτης γενιάς.” Για να ξέρει ο ψηφοφόρος σε ποιον απευθύνεται.

Σήμερα δε μπορεί ο κάθε τυχαίος και μη έχων οικογενειακή παράδοση, να μπαίνει στη βουλή και να χαλάει την πιάτσα. Έτσι αν δεν είσαι πρώην ή νυν αθλητής, μοντέλο, τραγουδιστής, ηθοποιός ή κάτι με την απαιτούμενη γυαλάδα, πρέπει να είσαι γιος/κόρη/ανιψιός ή να διαθέτεις άλλη στενή εξ’ αίματος συγγένεια με πρώην βουλευτή, που θα κληροδοτήσει τα “κονέ”, το δίκτυο, το “πελατολόγιο” και τη θεία “επιφοίτηση”. Έτσι το έργο που αφήνει ημιτελές ένας βουλευτής ή υπουργός, μπορεί άνετα να το συνεχίσει ο κλώνος του μόλις κληρονομήσει, συγνώμη, εκλεγεί ήθελα να πω, στη θέση του μπαμπά, θείου κ.α..

Αλλιώς η “δημοκρατία” δε θα μπορεί να λειτουργήσει.

Λίγα παραδείγματα από τη σύνθεση της απελθούσας Βουλής. ( σε τυχαία σειρά)
Όλγα Κεφαλογιάννη κόρη του πρώην βουλευτή Γιάννη Κεφαλογιάννη,
Εμαννουήλ Κεφαλογιάννης ανιψιός του προηγουμένου.
Αχιλλέας Καραμανλής αδερφός του ΚΚ Ά και θειος του ΚΚ ΄Β
Λιάπης Μιχαήλ επίσης ανιψιός του ΚΚ Ά
Μητσοτάκης Κυριάκος, γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Μπακογιάννη Ντόρα κόρη του προηγούμενου
Καλατζάκου Σοφία κόρη του πρώην βουλευτή Καλατζάκου Αριστείδη
Βαρβιτσιώτης Μιλτιάδης γιος του πρώην βουλευτή Ιωάννη Βαρβιτσιώτη
Κεδίκογλου Σίμος, δημοσιογράφος ( βουλευτής Ευβοίας με τη ΝΔ) γιος του Βασίλη Κεδίκογλου (πρώην βουλευτή Ευβοίας με το ΠΑΣΟΚ)
Κεδίκογλου Συμεών (γιατρός) υποψήφιος βουλευτής Ευβοίας με το ΠΑΣΟΚ, ανιψιός του πρώην βουλευτή.
Λιβανος Σπηλιος γιος του πρώην βουλευτή Δημήτρη Λιβανού
Αλευράς Νάσος γιος του πρώην βουλευτή Γιάννη Αλευρά.
Κατσιφάρας Απόστολος ανιψιός του πρώην βουλευτή Γιώργου Κατσιφάρα

Και μερικά παραδείγματα από τους “νέους” υποψηφίους
Γιαννακοπούλου Νάντια κόρη του πρώην βουλευτή Γιάννη Γιαννακόπουλου
Φιλλιπόπουλος Λεωνίδας γιος του πρώην βουλευτή Θανάση Φιλλιπόπουλου
Ροκόφυλλου Άννα κόρη του πρώην βουλευτή Χρήστου Ροκόφυλλου
Χαραλαμπόπουλος Γιώργος γιος του πρώην βουλευτή Γιάννη Χαραλαμπόπουλου
Παπαδόγγονας Διονύσιος γιος του πρώην βουλευτή Αλέξανδρου Παπαδόγγονα
Γκελεστάθη Ιωαννα (υποψηφια του ΛΑΟΣ) κόρη του πρώην βουλευτή (ΝΔ) Γκελεστάθη Νικολάου
Τζιτζικώστας Απόστολος γιος του πρώην βουλευτή Τζιτζικώστα Γιώργου.

Λυπάμαι αν ξέχασα να αναφέρω κάποιους. Ελπίζω σε λεπτομερέστερη αναφορά σε μελλοντικό σχόλιο.

ΤΗΣ ΑΥΤΟ(Α)ΔΥΝΑΜΙΑΣ

Το ψηφοδέλτιο επικρατείας αποτελεί δείγμα της πολιτικής που σκοπεύει να ακολουθήσει ο πλειοψηφών σχηματισμός. Στη θέση του επικεφαλή συνηθίζεται να τοποθετούνται προσωπικότητες ευρείας κοινωνικής αποδοχής ή από άτομα με αναγνωρισμένη συνεισφορά στο εκάστοτε κόμμα.

Στη Ν.Δ. συζητείται πολύ σοβαρά η κατάληψη της θέσης αυτής από το Μ. Έβερτ, έναν άνθρωπο 70 ετών με σοβαρά προβλήματα υγείας Είναι ίσως αντάλλαγμα για το “κόψιμο” του γαμπρού του Πέτρου Δούκα από τα γαλάζια ψηφοδέλτια λόγω Βατοπεδίου; Όπως και να έχει, γνωστά αν και όχι πρόσφατα, είναι τα επιτεύγματα του άλλοτε επονομαζόμενου και ως Μπουλντόζας, με την εσωστρέφεια και τα αλληλοκαρφώματα να δίνουν και να παίρνουν, οδηγώντας το κόμμα του από την ήττα του ’93 υπο την προεδρεία Μητσοτάκη, σε νέα ήττα το ’97. Ο ανιψιός του ιδρυτή, Κωστάκης Καραμανλής καλείται από τους πατριάρχες του κόμματος να λανσάρει το νέο, φρέσκο και άφθαρτο κεντροδεξιό προσωπείο.

Στο ΠΑΣΟΚ, φέρεται ως σίγουρη η υποψηφιότητα Σημίτη. Του ανθρώπου που εγκατέλειψε το κόμμα του πριν από τις εκλογές του 2004, όπως τα ποντίκια εγκαταλείπουν το πλοίο πριν αυτό βουλιάξει (όπως κάνουν τώρα οι ΝεοΔημοκράτες). Το ίδιο κόμμα, του οποίου τον ιδρυτή είχε εκβιάσει για να αναλάβει πρόεδρος κόμματος και πρωθυπουργός. Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομα του με τη διαπλοκή, ενώ μέλη των κυβερνήσεων του εκδιώχθηκαν ή παραγκωνίστηκαν από το διάδοχο Γιωργάκη σχεδόν σαν μιάσματα. Ο άνθρωπος που μέχρι πρόσφατα φωτογραφιζόταν ότι έβαζε τρικλοποδιές στον ίδιο το Γιωργάκη.

Αυτές είναι οι επιλογές στις οποίες σύρθηκαν οι επίγονοι των δυο από τους τρεις πολιτικούς άνδρες, οι οικογένειες των οποίων στοιχειώνουν την πολιτική ζωή του τόπου εδώ και 70 χρόνια. Κατά τα άλλα οι υποψήφιοι και τα επιτελεία τους πασχίζουν να δημιουργήσουν κλίμα ανανέωσης και φρεσκάδας και ας βλέπουμε τα ίδια θλιβερά πρόσωπα εδώ και μερικές δεκαετίες. Ανθρωπάκια που έχουν την κατάλληλη καταγωγή και διασύνδεση με πολιτικά τζάκια με αναγνωρισμένη προσφορά στις ελίτ που διαφεντεύουν τον τόπο και επομένως διαθέτουν την απαιτούμενη έγκριση τους. Ανθρωπάκια γαντζωμένα από την εξουσία, το κόμμα και τις καρέκλες. Ανθρωπάκια που χωρίς τα παραπάνω είναι πολύ πιθανό να δυσκολευόντουσαν να εξασφαλίσουν και τα προς το ζην.

Με παλιά και φθαρμένα υλικά δε μπορείς να κατασκευάσεις καινούργιο οικοδόμημα, χωρίς αυτό να περιορίζεται μόνο στο επίπεδο των προσώπων. Όταν όμως το αναμάσημα φτάνει να επεκτείνεται ακόμα και στα πολιτικά πρόσωπα η κατάσταση είναι τραγική.

Εδώ αρχίζει ο ρόλος των υπηκόων της νέας “νέας διακυβέρνησης”. Θα παρακολουθήσουμε τις δημοσκοπήσεις, τα debates, τις ομιλίες και τις περιοδείες πολιτικών αρχηγών και υποψηφίων, θα βομβαρδιστούμε από πλήθος αναλήσεων, πληροφοριών και λεπτομερειών, θα παρακολουθήσουμε από τηλεπαραθύρου το ξεκατίνιασμα υποψηφίων και εκπροσώπων και στης 4 Οκτώβρη, θα προσέλθουμε στις κάλπες μαζικά για να εκδηλώσουμε την ανόθευτη λαϊκή βούληση, ασκώντας το δικαίωμα του εκλέγειν.

Βεβαία ακόμα δεν έχουμε δει ούτε μια αράδα από το προεκλογικό πρόγραμμα των κομμάτων, τουλάχιστον αυτών της εξουσίας τα στελέχη των οποίων έχουν ξεκινήσει να αντιδικούν χωρίς να γνωρίζουν και τα ίδια καλά καλά τι ισχύει τώρα και τι θα προτείνουν. Το πρόγραμμα εκείνο που θα κληθεί να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ και το οποίο υποτίθεται ότι ήταν προ πολλού καταρτισμένο και έτοιμο για εφαρμογή. Ή αντίστοιχα το πρόγραμμα εκείνο της ΝΔ που εδώ και 6 χρονιά δεν εφαρμόστηκε, αλλά τώρα τελειοποιημένο είναι έτοιμο να εφαρμοστεί σε περίπτωση νέας νωπής λαϊκής εντολής, λες και η λαϊκή εντολή είναι κοτόπουλο.

Λεπτομέρειες Τα ψηφοδέλτια σύντομα θα είναι έτοιμα, τίγκα στις t.v. περσόνες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, διαιτητές, αθλητές, προπονητές, μοντέλα και λοιπούς εκλεκτούς της εγχώριας showbiz. Όλοι οι παραπάνω θα πλαισιώσουν τους παλιούς και έμπειρους επαγγελματίες δεινόσαυρους της πολιτικής, φέρνοντας την απαιτούμενη ψευδαίσθηση ανανέωσης και προσεγγίζοντας δήθεν, εκείνους που έχουν γυρίσει την πλάτη στην πολιτική και τους πολιτικούς.

Στο κάτω κάτω ιδιαίτερος λόγος δε μας πέφτει. Δουλειά του υπηκόου είναι να υπακούει και κυρίως, να ψηφίζει. Θα εκλέξουμε τη νέα Βουλή η οποία με τη σειρά της υπό τις υποδείξεις του κόμματος, θα εκλέξει τη νέα κυβέρνηση. Χωρίς να ρωτήσει κανείς τη γνώμη μας. Αν παρ’ ελπίδα δεν προκύψει αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση, πάλι από την αρχή. Σε μερικούς μήνες θα ξαναψηφίσουμε . Αυτή τη φορά όμως θα το πετύχουμε. Νέος εκλογικός νόμος σε εφαρμογή, Παυλοπούλιας εμπνεύσεως, λιγουλάκι δυσαναλογικότερος αλλά δε μπορούμε να τα έχουμε και όλα. Θα θυσιάσουμε ολίγη "δημοκρατία", προκειμένου ο τόπος να αποκτήσει σταθερή και αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Για την ακρίβεια, άλλη μια. Όπως όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις από τη χούντα και εντεύθεν. Εκείνες που με τη βοήθεια των εκλογικών νόμων, γινόντουσαν πιο "σταθερές" και "ισχυρές" από όσο αποφάσιζε ο “κυρίαρχος” λαός. Ο ίδιος λαός με τη μνήμη χρυσόψαρου, που υπνωτίζεται από την προπαγάνδα των ΜΜΕ και παραβλέπει μίζες και σκάνδαλα. Εκείνος ο λαός που μαντρώνεται στα κόμματα λημέρια, με τη θέληση του ή μη, αναζητώντας ευκαιρίες για επιβίωση ή ευημερία. Ο λαός που τελικά δεν είναι κυρίαρχος, αλλά λαουτζίκος. Που από τη μεταπολίτευση και μετά έχει δει κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, υπερκομματικές και οικουμενικές, άλλα δεν έχει δει ακόμα άσπρη μέρα

Ο λαουτζίκος λοιπόν ανέχεται την ανεπαρκέστατη και τραγική παιδεία, τη διαλυμένη υγεία, την υποτυπώδη κοινωνική μεριμνά, τα λεηλατημένα κοινωνικά ταμεία, τη διαβρωμένη και σάπια μέχρι το κόκαλο δημόσια διοίκηση, τη δουλική και ευκαιριακή εξωτερική πολιτική, την επιβίωση του κράτους που εξαγοράζεται με αμυντικούς εξοπλισμούς, τις μίζες και τα σκάνδαλα.

Τα παραπάνω τα δημιούργησαν οι αυτοδύναμες ισχυρές και ακηδεμόνευτες κυβερνήσεις. Ή μήπως είναι αποτέλεσμα της ανοχής και συνενοχής των βολεμένων από την κατάσταση αυτή κομματιών της κοινωνίας; Θα επαναπαυτούμε σε άλλη μια σταθερή και ισχυρή κυβέρνηση ελπίζοντας στην ολοκλήρωση του “έργου” που εκκρεμεί από τη μεταπολίτευση και μετά; Θα συνειδητοποιήσουμε ότι η κάθε κυβέρνηση, εικόνα μας είναι και μας μοιάζει; Τι άλλο απομένει να περιμένουμε μετά την 4η Οκτωβρίου;

Η παρακμή της δημοκρατίας

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
ΑΥΤΟ ζούμε, κακά τα ψέματα.
Την παρακμή της νεωτάτης Δημοκρατίας μας, την οποία θεμελιώσαμε το 1974 με την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και άνθησε το 1981, φέρνοντας και την άλλη μισή, την ηττημένη Ελλάδα, στο προσκήνιο, μπας και επουλωθούν οι πληγές της εμφύλιας τραγωδίας μας.
ΤΥΧΕΡΗ γενιά είμαστε που ζήσαμε χωρίς πόλεμο. Εξι δεκαετίες δίχως αίμα και μπαρούτι, η επί τετρακόσια χρόνια σκλαβωμένη Ψωροκώσταινα προσπάθησε να καλύψει μέρος της αχανούς αποστάσεως που τη χωρίζει από τις παλιές αυτοκρατορίες της Ευρώπης. Κάποιες υποδομές και θεσμούς, παρ' όλη την παθογένειά μας, φτιάξαμε, αλλά είμαστε πολύ πίσω ακόμα σαν επαρχία. Δικέ μου.
ΤΟ σημαντικότερο πλήγμα που δεχτήκαμε ήταν αυτή η μεγάλη φυσική καταστροφή των δύο τελευταίων ετών. Γιατί αποκάλυψε την αδυναμία μας να εκτιμήσουμε και να προστατεύσουμε τον πραγματικό μας πλούτο. Και προανήγγειλε νέες πολύ μεγαλύτερες καταστροφές για τους ανυπεράσπιστους. Και βεβαίως γιατί έκαψε τον περιβάλλοντα χώρο της πισίνας στη νεόδμητη μεζονέτα, όπου παρακμάζει η δημοκρατία μας.
ΕΙΝΑΙ πάρα πολύ δύσκολο πλέον κάποιος να πείσει για τις αγαθές του προθέσεις. Εχουμε μπει σε μια φρίκη να επιλέγουμε εμπρηστή. Αρκεί να μας υποσχεθεί πως θα μας πουλήσει φτηνότερα το διαμέρισμα που θα κτίσει στο διπλανό δασάκι μόλις το κάψει. Δικό μας είναι το πρόβλημα -όχι δικό τους. Πρέπει να 'σαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα. Και είμεθα κατά βάθος πολύ επιφυλακτικοί γιατί δεν το 'χει για καταπατητής και εμπρηστής αυτό το παιδί...
ΜΟΝΟ αν μιλήσεις με τους τετραπέρατους πιτσιρικάδες, τους νεο-κυνικούς, καταλαβαίνεις τι εστί παρακμή της δημοκρατίας. «Γιατί κάποιος να κυβερνήσει αν δεν θέλει να τα κονομήσει;» «Γιατί να σε υποστηρίξω αν δεν έχω κάποιο άμεσο-προσωπικό συμφέρον;» Δύο νύχτες ολόκληρες μιλούσα με τους νεο-κυνικούς μπόμπιρες για το οριστικό διαζύγιο του ρομαντισμού με την πολιτική. Μόνο αν κάνεις προκλητικό κάτι και σαστίσουν με την ανυστεροβουλία σου, αλλιώς τι να τους πεις; Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
ΠΑΛΙΑ ήταν σχεδόν ιεροσυλία να ρωτήσουμε ποιος και γιατί ενισχύει τον αγώνα ή το κόμμα. Ούτε να διανοηθούμε πως αγόραζε ανοχή. Μας συλλαμβάνανε στις παράνομες οικονομικές εξορμήσεις και είχαμε εμπιστοσύνη τυφλή στον ταμία και τον καθοδηγητή. Κανείς τους δεν είχε ντάτσα και δεν ζούσε βίον πολυτελή. Γνωρίζαμε ότι υπήρχαν κληροδοτήματα και επιχειρήσεις, αλλά αυτό δεν ήταν συγκρίσιμο με τα αστικά κόμματα και με τα συμφέροντα τα ιδιοτελή.
ΤΩΡΑ παράγινε πια το κακό. Είναι μουντό το τοπίο, κυνικό. Αν τολμάς πήγαινε μ' ένα «Λάντα», θα πουν «κοίτα τον μαλάκα», το κορόιδο, δεν πρόκειται να πάρεις ψήφο στο χωριό. Εχει ταυτιστεί με την οικονομική δύναμη, τη συναλλαγή και την ισχύ, αυτή είναι της δημοκρατίας η παρακμή.
ΟΦΕΙΛΕΙ να αναστηθεί ο Περικλής. Ο αρχαίος -όχι ο Κοροβέσης. Και κάπου να βρούμε -ν' αποκτήσουμε δούλους. Για να μπορέσουμε να ξαναφορέσουμε χιτώνες και να φιλοσοφούμε έξω από το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Ποιες υπηρεσίες και ποιος τουρισμός; Εθνος φιλοσόφων και ποιητών είμεθα. Αυτή είναι η οικονομία μας. Εν αντιθέσει με τους Γερμανούς, που φτιάχνουν «Μερσέντες» και ύστερα από δύο χρόνια υποχρεούσαι να πάρεις δανεικά από την τράπεζα για ν' αγοράσεις την καινούργια. Κολοκύθια-τούμπανα είναι η οικονομία! Δεν υπάρχει, είναι μύθος κατασκευασμένος.
ΝΑ σηκωθεί από τον τάφο ο Περικλής. Μπας και καταφέρει να χρυσώσει κι αυτόν τον αιώνα, όσο ζούμε. Κόλπα ήξερε, ας χρησιμοποιήσει το σπαρτιάτικο με τον Καιάδα για όσους απλώσουν χέρι στο ταμείο του δήμου. Να εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να μπει όριο δύο τετραετίες παντού, για όλους, να ξεκουμπιστούν οι επαγγελματίες-κουμανταδόροι, να φτιάξει θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, να συμμετέχουμε κι εμείς. Ποιος είμαι 'γώ να (του) πω τι να κάνει τώρα που θ' αναστηθεί ο Περικλής; Καλώς σάς βρήκα!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 02/09/2009

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΤΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΟ;

1) ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ...." ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ BLOG http://paysanias.blogspot.com/

Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με....χωράφια! Κι όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Πριν περίπου 15 χρόνια η ευρύτερη περιοχή της λίμνης του Μαραθώνα είχε ξανακαει από φωτιά που είχε ξε-κινήσει πάλι από το Γραμματικό. Όπως λοιπόν βλέπετε από αυτή την αεροφωτογραφία όπου πέρασε η φωτιά η γη οργώθηκε και αναδασώθηκε!

Όχι από πεύκα φυσικά αλλά με ελιές και αμπέλια! Όποτε μην τρέφετε αυταπάτες. Το κλασικό σλόγκαν ''ότι δασός κάηκε θα ξαναγινεί δασός '' είναι απλά παρηγοριά στον άρρωστο. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Ότι κάηκε θα γίνει χωράφι, οικόπεδο , βίλα.

Οι ντόπιοι που έτριβαν τα χέρια τους και ακόνιζαν τ΄ αλέτρια τους ήξεραν ότι αυτή η φωτιά είναι περισσότερα κτήματα.Δείτε εδώ...Μέσα σε δασική έκταση που έχει αρχίσει η φυσική αναδάσωση και 100 μέτρα από την λίμνη, εμφανίστηκε χωράφι με ελιές...Σε όλη την περιοχή που γυρίσαμε η ίδια εικόνα....

Θέλετε και άλλες αλήθειες?
Διαβάστε και αυτό όπως ήρθε στα χέρια μου....

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΕΧΝΟΠΟΛΗΣ!
Η κυβέρνηση αντί ν' ασχολείται με την επανόρθωση των συνεπειών της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2007 στην Πάρνηθα ετοιμάζεται να φυτέψει στους πρόποδες της τσιμέντο της τάξης των 500.000 κυβικών μέτρων!
Με το ΠΔ 40707/2008 ΜΙΑ ΕΚΤΑΣΗ 495.000 τ.μ. κοντά στην εθνική οδό Αθηνών Λαμίας, εξαιρείται από καθεστώς προστασίας της Πάρνηθας και μετατρέπεται σε βιομηχανική επιχειρηματική περιοχή ΒΕΠΕ.
Εκτός τούτου εγκρίθηκε η οικοδόμηση τμήματος της έκτασης 216 στρεμμάτων από την ιδιωτική εταιρεία ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ-ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ Α.Ε για την δημιουργία << ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ >> όπου θ αναπτυχθούν εγκαταστάσεις 134 εταιρειών....
Ορίστε η περιοχή που θέλουν να το κάνουν...
Όπα η λίμνη στο βάθος...

Ο Μαραθώνας...
Χμμ τελικά ''αυτοί'' λειτουργούν βάση σχεδίου... Και εμείς κοιμόμαστε σε βαρύ λήθαργο....????

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ-ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ Α.Ε.
http://www.oikologio.gr/component/option,com_smf/Itemid,27/action,printpage/topic,1996.0/ http://www.acropolisictpark.gr/53.htm
http://olympia.gr/2009/05/19/forests-greece/

2) Οπως δημοσιευθυκε στο olympia.gr "ΒΡΕΘΗΚΕ Ο ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ" http://olympia.gr/2009/08/28/fire-starters-greece/

Όπως ήταν αναμενόμενο, βρέθηκε εμπρηστικός μηχανισμός στην πρώτη εστία φωτιάς που εκδηλώθηκε στο Γραμματικό, απ’ όπου ξεκίνησε και η λαίλαπα που κατέκαυσε την Ανατολική Αττική. Ο μηχανισμός είχε τοποθετηθεί σε δύσβατο σημείο όπου μόνο πεζός ή εκτός δρόμου δίκυκλο θα μπορούσε να έχει πρόσβαση. Στο συγκεκριμένο σημείο, λόγω του Γεωγραφικού αναγλύφου αναπτύσσονται αλεξέλεγκτοι στροβιλισμοί ανέμων ιδιαίτερα όταν πνέουν ισχυροί στην ευρύτερη περιοχή.
Η συγκυρία και το σημείο τοποθέτησης δείχνει ότι υπήρχε γνώση όχι μόνο των καιρικών συνθηκών που θα επικρατούσαν αλλά και των ιδιαιτεροτήτων της περιοχής, το λεγόμενο μικροκλίμα.
Επίσης δείχνει κάτι άλλο, σημαντικότερο. Ότι οι εμπρηστές δεν είχαν στόχο την επίμαχη περιοχή του ΧΥΤΑ και τα “εθνικά εργαλεία” αλλά τη δημιουργία μιας χαοτικής κατάστασης όπου λόγω των στροβιλισμών η φωτιά θα έφευγε σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Προσέξτε τώρα.
Ο κρατικός μηχανισμός δικαιολόγησε την προστασία των εγκαταστάσεων λόγω της ευρύτερης φοράς του ανέμου και έσπευσε να προστατεύσει ακόμα και μεμονωμένους ελκυστήρες. Η προκλητική αυτή ενέργεια δείχνει πλέον είτε άγνοια ή σκοπιμότητα.

19 ΓΛΑΣΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ;

Σαν σήμερα, 2 χρόνια πριν, πυρκαγιές κατέκαιγαν τη χώρα, αφήνοντας πίσω τους τεράστιες καταστροφές στο δασικό πλούτο και στο αγροτικό κεφάλαιο και το χειρότερο, 70 νεκρούς. Ωστόσο, η σημερινή μέρα αντί για μέρα μνήμης και περισυλλογής, είναι άλλη μια μέρα καταμέτρησης ζημιών πάνω από τα αποκαΐδια εκατοντάδων χιλιάδων κατεστραμμένων στρεμμάτων.

Πόσο αλλιώτικο είναι το καλοκαίρι του 2009 από εκείνο του 2007.
Φέτος δεν είχαμε υπουργό να εκτίει την ποινή του σε υπουργικό θώκο, αλλά ενιαίο υπέρ-υπουργείο ΕΣΔΔΑ και Δημόσιας Τάξης.
Δεν είχαμε Στρατηγό Άνεμο, αλλά ισχυρούς μεν συνηθισμένους δε, αυγουστιάτικους αέρηδες.
Δεν είχαμε πρωθυπουργό τυλιγμένο με τζάκετ Αύγουστο μήνα να κάνει οτι επιθεωρεί τα καμένα, αλλά αγραβάτωτο πρωθυπουργό να προσπαθεί να πείσει ότι καταλαβαίνει τι του λένε οι επιτελείς της πυροσβεστικής.

Δεν είχαμε ασύμμετρες απειλές αλλά συμμετρικότατες καταστροφές.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Φτάσαμε να θεωρούμε τις σκηνές ολέθρου και καταστροφής γνώριμες και οικείες, σχεδόν απαραίτητο συμπλήρωμα της καθημερινότητας. Φτάσαμε να χαιρόμαστε επειδή παρά την καταστροφής δεν είχαμε τουλάχιστον νεκρούς. Η επιτυχία μπορεί να οφείλεται στο ότι το 2007 δεν είχε συσταθεί ακόμα αγροφυλακή, ενω το 2009 ολόκληρη η Πεντέλη διέθετε 2 (δυο) αγροφύλακες.

Χθες ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς δήλωσε ότι πονάει η καρδιά όλων των Ελλήνων. Και αναρωτιέται ο δημοσιογράφος και μαζί του όλοι μας. Για ποιο πράγμα πονάει η καρδιά των Ελλήνων κε υπουργέ; Για τα τουλάχιστον δύο εκατομμύρια δέντρα που χάθηκαν σε λίγες ώρες και έπαψαν να προσφέρουν στην Αττική το πολύτιμο οξυγόνο τους; Για τα τουλάχιστον δύο εκατομμύρια αυθαίρετα που έχουν κτιστεί ανά την επικράτεια; Για τα 150 σπίτια που κάηκαν στη βορειοανατολική Αττική; Για τη Δασική Υπηρεσία που λειτουργεί με ελλείψεις έως 70% ή μήπως τους 3.000 πυροσβέστες που λείπουν;

Από το 1974 μέχρι και σήμερα έχουν γίνει μόνο τέσσερις προμήθειες πυροσβεστικών αεροσκαφών. Είκοσι τέσσερα συνολικά αεροσκάφη αγοράστηκαν έναντι περισσοτέρων των 1.500 αρμάτων, 500 και πλέον μαχητικών αεροσκαφών, αντιστοίχου αριθμού ελικοπτέρων, δεκάδων πλοίων, εκατοντάδων χιλιάδων όπλων και πυρομαχικών, για να μην αναφερθούμε και στα πολιτικά οχήματα για τη μεταφορά των ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών και φυσικά της πολιτικής ηγεσίας. Από την άλλη είμαστε τόσο χουβαρδάδες που προτιμάμε να νοικιάσουμε πυροσβεστικά σκαφή σε τιμές πολλαπλάσιες από ότι άλλα κράτη, παρά να τα αγοράσουμε.

Η κατάντια αυτή δεν είναι θέμα ούτε μεμονωμένων πολιτικών προσώπων ούτε μεμονωμένων πολιτικών επιλογών. Όλοι συνηθίσαμε να ψέγουμε τους ανικάνους κυβερνώντες, το προβληματικό κράτος και του ασυνείδητους εμπρηστές; Αρκούν όμως όλα τα παραπάνω να εξηγήσουν την καταστροφή; Ποιος είναι ο κακός μας δαίμονας και ποσό φταίει τελικά;

Εμπρηστής είναι σίγουρα εκείνος που βάζει φωτιά ή φωτιές κάπου, είτε από αμέλεια ή απροσεξία, είτε γιατί πληρώθηκε για αυτό, είτε γιατί με λαμογιά θέλει να μεγαλώσει την έκταση που κατέχει ήδη, είτε γιατί από δασική θέλει να την μετατρέψει σε εκμεταλλεύσιμη Εμπρηστής όμως είναι και εκείνος που αγοράζει οικόπεδο σε καμένη έκταση, εκείνος που πιέζει για να νομιμοποιήσει κτίσμα σε τέτοια έκταση, εκείνος που υποκύπτει στην πίεση και του το νομιμοποιεί. Το ίδιο και εκείνος που δε μεριμνά για την αποφυγή της καταστροφής με τα υλικά και θεσμικά μέσα που διαθέτει αλλά και εκείνος που δε φροντίζει να προστατεύσει και να ενισχύσει τα μέσα αυτά .

Πάλι όμως λείπει το βασικότερο κομμάτι από την ιστορία; Τι είναι εκείνο που σπρώχνει τον “εμπρηστή” σε τέτοια ανείπωτη καταστροφή; ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ. Και το μοντέλο της "ελεύθερης αγοράς" όπου όλα επιτρέπονται αρκεί να δημιουργούν κέρδος, είναι το φίδι που τρέφουμε χρόνια στον κόρφο μας και καμαρώνουμε γι αυτό!

Είναι το ίδιο μοντέλο ανάπτυξης που από την Αθηνά των μερικών χιλιάδων κατοίκων πέρασε στην Αθήνα της αντιπαροχής και της κάθετης δόμησης, δημιουργώντας μια πόλη αβίωτη. Είναι το ίδιο μοντέλο ανάπτυξη που ανάγκασε πάνω από το μισό πληθυσμό της χώρας να συγκεντρωθεί σταδιακά στην πρωτεύουσα, για να μπορέσει να σπουδάσει, να γιατρευτεί, να δουλέψει, να επιβιώσει.

Και η πόλη συνέχιζε να μεγαλώνει τόσο, που το εσωτερικό του λεκανοπεδίου δεν τη έφτανε και άρχισε να ξεχειλίζει. Τόσο πολύ, που απλώνεται σαν κακοήθης όγκος κατατρώγοντας δάση, σκαρφαλώνοντας σε πλαγιές, σε λόφους και βουνά. Και θάβονται τα πάντα στο μπετόν. Όσο πιο πολύ μπετόν τόσο μεγαλύτερη ανάπτυξη, τόσο περισσότερο εισόδημα και χρήμα. Και η επέκταση φέρνει ανάγκες για νέες υποδομές στην πόλη που συνεχίζει την πορεία της προς τη θάλασσα. Και οι υποδομές μελλοντικά θα φέρουν κι άλλη ανάπτυξη και θα δώσουν μεγαλύτερη αξία στη γη. Στην ιδία γη που αυτή την ώρα καπνίζει ακόμα! Και ο φαύλος κύκλος θα διαρκεί χρόνια.

Στις αστυνομικές τηλεοπτικές σειρές, ο μπάτσος που θέλει να ανακαλύψει τον εγκληματία εφαρμόζει ένα κανόνα. “Follow the money”. Οι περιοχές στην Ηλεία, που καταστράφηκαν από τις φωτιές το καλοκαίρι του 2007, τυχαίνει να ταυτίζονται με τη σχεδιαζόμενη πορεία της Ιόνιας οδού, που θα ενώσει τις εγκαταστάσεις της ΠΟΤΑ Μεσσηνίας με το λιμάνι της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας. Πριν μερικούς μήνες 150.000 στρέμματα γης στην ανατολική Αττική αποφασίστηκε να ενταχθούν στο σχέδιο πόλης. Οι εκτάσεις αυτές αφορούν «Δύσκολες» περιοχές όπως η Αρτέμιδα, η Νέα Μάκρη, το Μαρκόπουλο, το Πόρτο Ράφτη και η Κερατέα, καθώς έχει ήδη δομηθεί το μεγαλύτερο μέρος τους, ενώ το μεγαλύτερο «αγκάθι» είναι η αυθαίρετη δόμηση, καθώς η Ανατολική Αττική έχει –μαζί με την Χαλκιδική- την «πρωτιά» στο θέμα αυτό. Στις 20/08/2009, μια μέρα πριν την καταστροφή και τρεις μέρες πριν ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δηλώσει ότι, οπού ήταν δάσος θα παραμείνει δάσος, έδωσε την τελική του πρόταση για τις ζώνες προστασίας του Υμηττού. Όπου υπήρχε η περίφημη διάταξη για την τακτοποίηση όλων των αυθαιρεσιών και των παραβάσεων τύπου αναψυκτήριο - βίλα στο επίσης ταλαιπωρημένο από πυρκαγιές όρος.

Η ατμόσφαιρα που γέμισε διοξίνες από τα καμένα, οι βρύσες μας που σε λίγο θα τρέχουν καρκίνο, το μικροκλίμα που επιδεινώνεται, οι πλημμύρες που θα ακολουθήσουν σε περίπτωση σοβαρής βροχόπτωσης, η ποιότητα ζωής που δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα αλλά και η ίδια η ζωή, δεν έχουν καμία σημασία και αξία. Μόνο το Κέρδος. Αυτή είναι η μαγική λέξη, η λέξη κλειδί.

Φτάνοντας σπίτι μου εχθές το απόγευμα, ασυναίσθητα άρχισα να μετράω τις γλάστρες μου. Αισίως ανέρχονται στις 19.
Είχα αποφασίσει να μη φτιάξω και να μην αγοράσω άλλες, επειδή άρχισαν και μου έπιαναν αρκετό χώρο. Όταν όμως μέσα σε 3 μέρες στην Αττική, κάηκαν τόσα στρέμματα δάσους όσα κάηκαν αθροιστικά τα τελευταία 30 χρόνια, αισθάνθηκα την υποχρέωση αυτές τις 19 γλάστρες να τις προστατέψω και να τις φροντίσω πολύ περισσότερο από πριν. Έφτασα σε σημείο να αναρωτηθώ μήπως οι 19 γλάστρες δεν είναι αρκετές. Έτσι και αλλιώς με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, αργά ή γρήγορα οι γλάστρες αυτές μπορεί να είναι ένας από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου της Αττικής.

http://anexartitovima.blogspot.com/2009/02/blog-post_08.html

http://personal.pblogs.gr/ionia-odos-ellhnikh-metafrash.html

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=75848

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=75831

http://greece-salonika.blogspot.com/2009/08/blog-post_7880.html

http://www.aftodioikisi.gr/controlItem.aspx?id=2887

ΣΚΑΝΔΑΛΟ Siemens-Intracom

Το σκάνδαλο Siemens είναι σκάνδαλο Siemens-Intracom και αφορά όλα τα ελληνικά κόμματα. Πολλοί επιδεικνύουν σπουδή και σπεύδουν να κατακεραυνώσουν τον Π. Κοροβέση του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή είπε το κοινώς γνωστό εδώ και δεκαετίες. Δηλαδή, ότι, εκτός των δύο μεγάλων κομμάτων, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, και διαφόρων ισχυρών οικογενειών εντός αυτών των δύο πολιτικών σχηματισμών, μεγάλες ευθύνες για το μεγάλο σκάνδαλο στην Ελλάδα έχει και η Αριστερά.

Ιδού όμως ποια είναι η πραγματικότητα, σύμφωνα με έκθεση που περιήλθε στα χέρια της ελληνικής Δικαιοσύνης ενώ διερευνούσε το σκάνδαλο Siemens.

 

«Τον Απρίλιο του 1981 έγινε διεθνής διαγωνισμός από την ΕΛΒΗΛ ΑΕ. Η εταιρεία αυτή είχε δημιουργηθεί από τον ΟΤΕ και την ΕΤΒΑ, προκειμένου να αναπτύξει στην Ελλάδα τηλεπικοινωνιακές τεχνολογίες και να παράγει ηλεκτρονικό και τηλεπικοινωνιακό υλικό. Στον διαγωνισμό γι αυτό πήραν μέρος δέκα διεθνείς οίκοι τόσο από την Ευρώπη όσο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1983 η χώρα μας προέκρινε ως πιο συμφέρουσες προσφορές αυτές των εταιρειών Siemens Γερμανίας, Ericksson Σουηδίας, Sel Γερμανίας και GTE ΗΠΑ. Το 1986 το τότε Υπουργικό Συμβούλιο (ΚΥΣΥΜ) εισακούοντας την πρόταση της τότε υπουργού Βιομηχανίας, κ. Βάσως Παπανδρέου αποφάσισε την ακύρωση της ίδρυσης βιομηχανίας παραγωγής ηλεκτρονικού και τηλεπικοινωνιακού υλικού από την ΕΛΒΗΛ και παράλληλα συμφώνησε στην εισαγωγή δύο τεχνολογιών στα ψηφιακά κέντρα του ΟΤΕ. Ειδικότερα, τις τεχνολογίες της Siemens και της Ericksson. Μετά από δέκα οκτώ μήνες, στις 30 Μαρτίου 1988 ο ΟΤΕ υπέγραψε τις πρώτες συμβάσεις για τα ψηφιακά κέντρα με την Siemens και την Ericksson-Intracom».

Συμπέρασμα πρώτο λοιπόν: Το ΠΑΣΟΚ τότε, ανέτρεψε τις ίδιες τις δικές του αποφάσεις, ματαίωσε κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία ελληνικής βιομηχανίας, και ταυτόχρονα άνοιξε το δρόμο για να μετατραπούν μετέπειτα σε εθνικούς προμηθευτές η Siemens-Intracom.

Πάμε παρακάτω. Με αυτές τις συμβάσεις που υπέγραψε ο ΟΤΕ, αφού συμφώνησε να προμηθευτεί από τις δύο εταιρείες κατ’ αρχήν είκοσι χιλιάδες ψηφιακές παροχές και δεκάδες χιλιάδες κυκλώματα, στη συνέχεια συμφώνησε ότι για οι υπόλοιπες σχεδόν 1.200.000 παροχές θα ήταν αντικείμενα νέων συμβάσεων με διαγωνισμούς. Από τους διαγωνισμούς θα εδίδετο στον πρώτο μειοδότη το 60% της προμήθειας και στον δεύτερο το 40% αλλά με τις τιμές του πρώτου μειοδότη. Στο μεταξύ, το 1992 η Ευρωπαϊκή Ένωση με «πρότασή» της ζητούσε από την Ελλάδα να μην υιοθετήσει άλλη Τρίτη τεχνολογία στις τηλεπικοινωνίες της. Έτσι, σε εφαρμογή των σχετικών συμβάσεων που είχαν υπογραφεί το 1988, «έγιναν διαγωνισμοί το 1989 και το 1991 για την σταδιακή προμήθεια 690.000 παροχών μαζί με τα ψηφιακά τους κυκλώματα. Μετά λοιπόν, από διαπραγματεύσεις με τις Siemens και Intracom ο ΟΤΕ υπέγραψε τις συμβάσεις 7220 και 7230 με την πρώτη και τη δεύτερη εταιρεία αντίστοιχα. Επίσης, με τις ίδιες εταιρείες υπέγραψε την 7300/91 και την 7310/91, με τις οποίες κατοχυρώθηκε το 60% στην Intracom και το 40% στη Siemens. Εκτός αυτών, υπεγράφησαν στη συνέχεια και άλλες έξι συμβάσεις που αφορούσαν την κατασκευή και προμήθεια άλλων υλικών χωρίς νέο διαγωνισμό».

Συμπέρασμα δεύτερο: Όλα αυτά έγιναν σε συνέχεια των κινήσεων ΠΑΣΟΚ, από την Οικουμενική και κατόπιν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 

Ο εξοπλισμός του ΟΤΕ με νέες τεχνολογίες (ψηφιοποίηση), όμως, έπρεπε να συνεχιστεί. Ο Οργανισμός είχε ήδη δεθεί στο άρμα των Siemens-Intracom και τώρα πιά ήταν αδύνατον να αποδεσμευτεί. «Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΟΤΕ στην αρχή του 1992 αποφάσισε να προβεί σε ανοικτό διαγωνισμό για 950.000 ψηφιακές παροχές και 145.000 κυκλώματα. Μετά από πολλές αναβολές, αυτός έγινε τον Ιούλιο του 1992. Εκεί πήραν μέρος οι εξής εταιρείες: Siemens, Intracom, AT&T, Northern Telecom και Alcatel. Αφού προηγουμένως, τον Ιούνιο του 1993, αντικαταστάθηκαν ο γενικός διευθυντής της Επιτροπής Προμηθειών του ΟΤΕ, Κουρεμένος και το μέλος της Επιτροπής, Τρούπκος, στις 26 Ιουλίου 1993 η Επιτροπή Προμηθειών πρότεινε να κατακυρωθεί ο διαγωνισμός στις Siemens και Intracom, με το σκεπτικό ότι αυτές είχαν αναδειχθεί μειοδότες. Η πρόταση αυτή είχε τη σύμφωνη γνώμη και της τεχνικής υπηρεσίας του ΟΤΕ. Η εισήγησή της όμως, δεν συζητήθηκε στο ΔΣ του ΟΤΕ λόγω μη νόμιμης σύνθεσής του».

 

Συμπέρασμα τρίτο: Μπορεί πολλοί να υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπεσε ακριβώς εξαιτίας αυτών των «παιχνιδιών» στον ΟΤΕ, αλλά, ως όλα δείχνουν, επί εποχής της προωθήθηκαν απόλυτα οι ίδιες πολιτικές της δεκαετίας του 1980 και της Οικουμενικής.

Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, το Μάρτιο του 1994 η Τεχνική Υπηρεσία του ΟΤΕ εισηγείται και πάλι την κατακύρωση του διαγωνισμού στις Siemens-Intracom. Κάτι που «τελικά γίνεται με απόφαση του ΟΤΕ στις 23 Μαρτίου του 1994 και τελεσίδικα στις 23 Ιουνίου του 1994».

 

Συμπέρασμα τέταρτο: Το ΠΑΣΟΚ συνέχισε τις ίδιες πολιτικές.

 

Στη δεκαετία του 1990 ο ΟΤΕ δέθηκε απόλυτα στο άρμα των Siemens-Intracom, ενώ όλες οι λεπτομέρειες γύρω από το πώς έγινε αυτό (σύμβαση 8002 του ʼ97 και ανανεώσεις αυτής μέχρι πρόσφατα) αποκαλύπτονται συνεχώς με νέα στοιχεία για το σκάνδαλο Siemens.

(ANTINEWS 20/08/2009)

Πως το σύστημα της μεταπολίτευσης εκχώρησε τις ελληνικές τηλεπικοινωνίες στην ΖΗΜΕΝΣ και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ

ΠΕΡΙ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ

Την ώρα που η χώρα βυθίζεται και επίσημα στην καλοκαιρινή ραστώνη, σκάει η μπόμπα της είδησης. Ο Χερ Χριστοφοράκος, που ένας θεός ξέρει τι συμφωνία κατάφερε να πετύχει, εκδίδεται προσωρινά για να δικαστεί στην Ελλάδα. Ή μήπως όχι. Η σεναριολογία περί εκδόσεως ή μη, ο χρόνος και ο τρόπος άφιξης του, κυριαρχούν στην πολιτική επικαιρότητα, συντροφεύοντας το λαό στα μπάνια και τις θερινές του εξορμήσεις.

Σωρεία σκανδάλων που χαρακτηρίστηκαν “μεμονωμένες περιπτώσεις”, είναι απλά διαφορετικές πλευρές της ίδιας αμαρτωλής ιστορίας, αλλά σε εμάς τους ταπεινούς μουζίκους αποκαλύπτονται, μονό οι πιο “ανώδυνες” και βολικές: “Κουβέντα για τις οικοσκευές, τα τιμολόγια, τα γαμήλια πάρτυ, τις δεξιώσεις και τα ταξιδάκια με την Μήζενς.” Έτσι εξηγείται γιατί: “κανείς να μην θυμάται το επιβεβαιωμένο από την γερμανική Βουλή 2% που έδινε η ΙΝΤΡΑΚΟΜ στο ΠΑΣΟΚ ως αντάλλαγμα για την επιβολή της στις ελληνικές τηλεπικοινωνίες”.

Παράδειγμα η «φυλή των Γερμανών» που: "προσπαθεί να διασωθεί – πολιτικά και δικαστικά – αντεπιτιθέμενη με τις ισχυρές δυνάμεις που διατηρεί στα ΜΜΕ". Τα οποία ΜΜΕ με τη σειρά τους προπαγανδίζουν όποια πληροφορία τους υποδειχθεί, προφυλάσσοντας αυτούς που πρέπει (οικονομικό-πολιτικό-κομματικό κατεστημένο) και θυσιάζοντας τους αναλώσιμους “Γείτονες”. Δεν πρόκειται να μάθουμε την αλήθεια, παρά μονό τα κομμάτια που από σπόντα θα γίνουν γνωστά, για εκφοβισμό του ενός από τον άλλο συν-διαπλεκόμενο. Γι' αυτό άλλωστε: “Οι διαμαρτυρόμενοι σήμερα για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης τι λένε άραγε για όλα εκείνα τα βουλεύματα που απάλλασσαν προκλητικά την Ζήμενς και το αδελφάκι της την Ιντρακόμ στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ κι αυτοί δεν έβρισκαν ούτε μια λέξη για να γράψουν;”

Τελικά δεν ισχύει το «όλοι ίδιοι είναι». Πολλοί είναι οι ανήκοντες στη «φυλή των Γερμανών», με τις μεγάλες μπάζες, αλλά ακόμα περισσότεροι είναι μπλεγμένοι, λιγότερο ή περισσότερο, σε άλλες “κονόμες” πιο “σεμνές και ταπεινές” σήμερα ή πιο σοσιαλιστικές τα προηγούμενα χρόνια (π.χ. ο Παυλίδης δεν είναι πιο αθώος από τους Γερμανούς, απλά πιο ψιλικατζής, όπως είπε στο παρελθόν ο Γείτονας για τον Τέως.)

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο λαός απλώς αντιμετωπίζει τους πολιτικούς ως ίδιους μεταξύ τους, αλλά ότι κανένας από αυτούς, δεν εμφανίζεται αρκετά αλλιώτικος για να κάνει τη διαφορά. Ποιον να πιστέψεις και γιατί; Εν κατακλείδι, η ουσία του προβλήματος δεν είναι ζήτημα προσώπων ή κομμάτων αλλά ζήτημα δομής και λειτουργίας του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος.

Όσο η ευειδής νεαρά στη φώτο, κρατά τη χαριτωμένη της μύτη, εξ’ αιτίας της βρώμας των σκανδάλων το κακό είναι μικρό. Άλλωστε η μυρωδιά αυτή είναι οικεία σε κάθε ελληνικό ρουθούνι και σταδιακά αποκτά απίστευτη ανεκτικότητα σε αυτή. Όταν όμως τα σκουλήκια που τρέφονται εδώ και χρόνια από τις σάρκες της κοινωνίας, τη νεκρώσουν οριστικά, η δυσωδία που θα αναδυθεί από την προχωρημένη σήψη θα είναι πολύ χειρότερη, εξίσου ανυπόφορη για όλους και ίσως για κάποιους μοιραία.

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑΣ

ΑΠΟ ΤΟ BLOG "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία"

Το κείμενο αυτό, διορθωμένο και ξανακοιταγμένο, περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου "Γλώσσα μετ' εμποδίων" που κυκλοφορεί από τον Οκτώβρη του 2007 από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου. Περισσότερα για το βιβλίο μου αυτό, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Ο δωδεκάλογος της νεοκαθαρεύουσας

Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, μπορεί και περισσότερα, κάποιος λόγιος είχε συντάξει έναν κατάλογο με ασθένειες της νεοελληνικής γλώσσας. Δυστυχώς τότε, με την αμεριμνησία της νεότητας, δεν είχα κρατήσει αντίγραφο του κειμένου και τώρα που το ψάχνω σε γη και σε ουρανό δεν το βρίσκω πουθενά. Ούτως ή άλλως, ο κατάλογος εκείνος έχει γίνει ανεπίκαιρος, είτε επειδή μερικές «ασθένειες» έχουν πάψει πια να θεωρούνται ασθένειες (π.χ. ο μεχριτισμός, δηλαδή η σύνταξη του μέχρι με αιτιατική· σήμερα, μέχρι (!) και το λεξικό Μπαμπινιώτη δέχεται τη σύνταξη αυτή), ενώ αντίστροφα άλλες τείνουν να εξαφανιστούν, σαν τη «σανίτιδα», τη δήθεν κατάχρηση του «σαν» -σήμερα, που το ως αντικαθιστά παντού το σαν στα κείμενα των γλαφυρών, κανείς από τους τότε διαμαρτυρόμενους δεν διαμαρτύρεται για την «αντισανίτιδα» και για την ισοπέδωση των λεπτών διακρίσεων.

Ας είναι. Είκοσι χρόνια είναι αρκετά για να παλιώσουν οποιονδήποτε κατάλογο. Σκέφτομαι λοιπόν να φτιάξω έναν αντικατάλογο, ή αν προτιμάτε τον Δωδεκάλογο των Ασθενειών της Νεοκαθαρεύουσας στον 21ο αιώνα. Ο δωδεκάλογος αυτός έχει την εξής σύνθεση:

1. Ο ισοπεδωτικός ευπρεπισμός

2. Η οξεία γενικομανία

3. Η γενικευμένη ωσεοπάθεια

4. Η τρομώδης επαναληψοφοβία

5. Η μανιακή σχιζολεξία

6. Ο καταναγκαστικός ερμαφροδιτισμός

7. Οι δίδυμες παθήσεις: ακλισία και αγγλοκλισία

8. Η αρχαιοκλιτική ξιπασιά

9. Η βαρεία συμπλεγματολαγνεία

10. Οι κλιτικές νεοπλασίες

11. Ο ορθογραφικός υπερτροφισμός

12. Η βιβλιοδιφική λεξιλαγνεία

Είμαι βέβαιος ότι οι αναγνώστες έχουν υπόψη τους τις περισσότερες από αυτές τις επικίνδυνες αρρώστιες, αλλά είναι πολύ πιθανό να μην είναι εξοικειωμένοι με την ορολογία που χρησιμοποιώ, που άλλωστε είναι δική μου κατασκευή. Θα σας τις παρουσιάσω λοιπόν συνοπτικά στο σημείωμα αυτό, που έχει θέση εισαγωγής σε αυτή την τελευταία ενότητα του βιβλίου, ενώ σε επόμενα σημειώματα θα αναφερθώ πιο αναλυτικά στα συμπτώματα των ασθενειών αυτών.

Ο ισοπεδωτικός ευπρεπισμός κάνει θραύση τον τελευταίο καιρό. Όσοι πάσχουν από ευπρεπισμό αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν στο λόγο τους ρήματα που έχουν κολλήσει τη ρετσινιά του λαϊκού, όπως το παίρνω ή το βάζω, και τα αντικαθιστούν ψυχαναγκαστικά με κάποιο λογιότερο ρήμα, όπως το λαμβάνω ή το εισέρχομαι, ισοπεδώνοντας οποιεσδήποτε διαφορές ύφους και φιλοτεχνώντας τραγέλαφους όπως πώς το λαμβάνεις αυτό; ή εισήλθε στη μαύρη λίστα. Σύμφωνα με ερευνητές, παράγοντας που έχει πολύ συντελέσει στην εξάπλωση αυτής της επικίνδυνης νόσου, είναι τα εμβόλια εναντίον της ανύπαρκτης πλέον νόσου της αχρωμοσημίας, η οποία πριν από καμιά εικοσαετία ανακαλύφθηκε από συντηρητικούς λόγιους και (υποτίθεται ότι) ήταν η υπέρμετρη χρήση ρημάτων όπως το κάνω, παίρνω, βάζω. Σήμερα που τα ρήματα αυτά είναι σχεδόν προγραμμένα, οι λόγιοι που λέγαμε ποιούν τον αποβιώσαντα κοριό.

Δεύτερη στον κατάλογο αλλά ακόμα πιο μεταδοτική είναι η οξεία γενικομανία. Στο πρώτο στάδιό της, το ήπιο, ο ασθενής αρχίζει να συντάσσει και πάλι με γενική ρήματα που μια φορά κι έναν καιρό συντάσσονταν με γενική αλλά έχουν εδώ και δεκαετίες καθιερωθεί στην αιτιατική, όπως άξιζε καλύτερης τύχης ή δικαιούται επιδόματος. Αν δεν θεραπευτεί η ήπια μορφή, η ασθένεια γίνεται καλπάζουσα, οπότε ο ασθενής συντάσσει με γενική ρήματα που ποτέ μέχρι τώρα δεν συντάσσονταν έτσι, ούτε στα αρχαία ούτε στην καθαρεύουσα, όπως να επιμεληθούμε της διατύπωσης, μετέρχεται απαράδεκτων μέσων ή αποποιήθηκε των ευθυνών του. Στην πιο βαριά μορφή της, ο ασθενής φιλοτεχνεί αριστουργήματα όπως οι δρόμοι δεν διεπλέοντο αυτοκινήτων, που δύσκολα ξεχωρίζουν από τις καλύτερες εμπνεύσεις του Μποστ. Να σημειωθεί ότι υπάρχει και άλλη μορφή γενικομανίας, πέρα από τη ρηματική, η ουσιαστική, η αρρώστια των μονίμως διψασμένων και πεινασμένων. Εκεί, ο ασθενής ζητάει «ένα ποτήρι νερού» και δεν ξέρουμε αν εννοεί ένα ποτήρι νερό ή ένα νεροπότηρο. Ευτυχώς το ευρώ είναι προσωρινά άκλιτο κι έτσι έχουμε γλιτώσει από τα «εκατομμύρια δραχμών» του κ. Ζουράρι.

Η τρίτη επικίνδυνη ασθένεια, εξίσου διαδεδομένη, είναι η γενικευμένη ωσεοπάθεια. Ο ασθενής αναπτύσσει αλλεργία στο «σαν», και το αντικαθιστά παντού με το «ως» ή, σε ήπια μορφή, με το «ωσάν». Στις βαρύτατες μορφές της, που δεν έχουν τεκμηριωθεί αρκετά, ο ασθενής μετονομάζει το Σαν Φραντσίσκο σε Ως Φραντσίσκο. Για την αντιμετώπιση της ασθένειας αυτής κάποιοι χορηγούν στους ασθενείς δισκία λεπτών διακρίσεων, τα οποία όμως η σύγχρονη έρευνα θεωρεί αναποτελεσματικά. Πάντως, όταν κάποιος οπαδός του γλαφυρού λόγου πει την πάτησα ως ζώον, μπορείτε να τον συγχαρείτε για την αυτογνωσία του.

Τέταρτο στη σειρά έχουμε την τρομώδη επαναληψοφοβία ή αλλιώς, τρόμο της επανάληψης. Ο ασθενής παθαίνει τρόμο και κυριεύεται από σπασμούς και μόνο με την ιδέα ότι θα επαναλάβει κάποια λέξη, οπότε αντικαθιστά το ουσιαστικό με τη δεικτική αντωνυμία «αυτός» ή «εκείνος»· πολλές φορές μάλιστα, περιέργως, δεν τον ενοχλεί να επαναλάβει την αντωνυμία, όπως: από τις πολλές θέσεις που κατείχε, αυτή που του άρεσε περισσότερο ήταν αυτή του προέδρου του συμβουλίου. Αν ο ασθενής είναι επαγγελματίας γραφιάς και πληρώνεται με τη λέξη, μπορεί η ασθένεια να έχει ωφελιμιστική αρχή· πράγματι, η ελληνική διατύπωση (από τις πολλές θέσεις που κατείχε, του άρεσε περισσότερο η θέση του προέδρου του συμβουλίου) μετράει δυο λέξεις λιγότερες.

Η πέμπτη ασθένεια δεν είναι τόσο διαδεδομένη όσο οι προηγούμενες, ωστόσο τα αποτελέσματά της είναι φρικιαστικά. Ο ασθενής που πάσχει από μανιακή σχιζολεξία καταλαμβάνεται από αμόκ και αρπάζοντας πριόνι ή άλλο κοφτερό εργαλείο αφήνει στο διάβα του ματωμένα κομμάτια, λέξεις φριχτά διαμελισμένες, όπως: εξ απίνης, ως αύτως, όποτε δήποτε κτλ. Να σημειωθεί ότι σε βαριές περιπτώσεις που ο ασθενής έχει επίσης προσβληθεί από ορθογραφικό υπερτροφισμό (βλ. αριθ. 11) γράφει εξ απήνης.

Η έκτη ασθένεια του καταλόγου, ο καταναγκαστικός ερμαφροδιτισμός, είναι ψυχική. Ο ασθενής αρνείται να δεχτεί ότι υπάρχουν γυναίκες που ασκούν επαγγέλματα και κατέχουν αξιώματα, και όποτε βρει αναφορά σε τέτοια περίπτωση φοράει στη γυναίκα γλωσσικά μουστάκια. Σε βαριές περιπτώσεις ακόμα και καθιερωμένοι τύποι εξαρρενίζονται, έτσι έχουμε δει ερμαφρόδιτους τύπους όπως η εκδότης, της αποδέκτη κτλ. Σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, ο έκφυλος και έμφυλος τύπος η γυναίκα αντικαθίσταται από το ανδροπρεπές: η άνδρας.

Στην έβδομη θέση της λίστας βρίσκουμε δύο παθήσεις, δίδυμες, την ακλισία και την αγγλοκλισία, που αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην ακλιτική όψη ο ασθενής θεωρεί άκλιτα ορισμένα κύρια ονόματα, ιδίως θηλυκά, που είναι μεν ξένα αλλά είναι εντελώς προσαρμοσμένα στο τυπικό της ελληνικής, όπως της Νικαράγουα, της Γκάνα ή της Νταϊάνα. Στη βαρύτερη μορφή, η μπάλα της ακλισίας παίρνει και καθαρόαιμα ελληνικά ονόματα (της Μαρία Κάλλας, της Ράια Μουζενίδου κτλ.). Στην αγγλοκλιτική όψη, ο ίδιος ασθενής που αφήνει άκλιτα τα παραπάνω ονόματα, αισθάνεται αναγκασμένος να σχηματίσει αγγλοπρεπή πληθυντικό ξένων λέξεων, όπως οι κομπιούτερς, ενώ ταυτόχρονα λοιδορεί όσους τις κλίνουν ελληνοπρεπώς (οι στυλοί, τα μπετά). Στην πιο βαριά μορφή, κλίνει αγγλοπρεπώς ακόμα και μη αγγλικές λέξεις (κρουτόνς, σπούτνικς, γκασταρμπάιτερς, ακόμα και αρχικά: τα ΚΤΕΛς!)

Η όγδοη ασθένεια είναι συγγενική. Πρόκειται για την αρχαιοκλιτική ξιπασιά. Ο ασθενής θεωρεί χυδαίους και βάναυσους τύπους όπως «του Πλάτωνα, της Σαπφώς, οι Βάκχες» και αντικαθιστά: του Πλάτωνος, της Σαπφούς, αι Βάκχαι (το οποίο είναι άκλιτο, διότι κανείς, όσο βαριά κι αν ασθενεί, δεν έχει πει ότι είδε «τας Βάκχας»). Και για αυτή την ασθένεια, υπάρχουν κάποιοι που συνιστούν δισκία λεπτών διακρίσεων, όμως αυτά ενεργούν μόνο σε πολύ αρχικό στάδιο, αλλιώς ο ασθενής έχει ήδη αρχίσει να αρχαιοκλίνει όχι μόνο τον Πλάτωνα τον φιλόσοφο αλλά και τον Πλάτωνα τον περιπτερά της γωνίας. Ακόμα χειρότερα, διορθώνει τον Ελύτη που έλεγε «της Σαπφώς» και το κάνει «της Σαπφούς». Και στις πραγματικά ανίατες περιπτώσεις αρχαιοκλίνει και νεότερα ονόματα: της Αργυρούς, της Γωγούς, της Μαριγούς και της Φωφούς!

Η συμπλεγματολαγνεία είναι μια ασθένεια που δύσκολα διακρίνεται στα αρχικά της στάδια. Προκαλεί απέχθεια προς συμφωνικά συμπλέγματα όπως χτ, φτ, στ, ντ κτλ. και οδηγεί σε αποκλειστική χρήση των «ευγενέστερων» ισοδυνάμων τους, όπως χθ ή κτ, φθ ή πτ, σθ, νδ. Σε σοβαρές περιπτώσεις, ο ασθενής αρχίζει να παραμιλάει βγάζοντας άναρθρους ήχους «χθθθθ… φθθθθ…. σθθθθ….» και παράγει εκτρωματικούς τύπους όπως άνδρον (αντί για άντρο) ή ανύπαρκτους γραμματικά όπως να κρυφθεί, να γραφθεί. Πρέπει να πούμε ότι η σύγχρονη έρευνα δεν έχει αποφανθεί οριστικά αν οι τύποι «να κρυφθεί, να γραφθεί» πρέπει να καταταΧΘούν εδώ ή στην επόμενη ασθένεια.

Η επόμενη ασθένεια είναι ουσιαστικά μια ομάδα παθήσεων, που όλες μαζί αποκαλούνται κλιτικές νεοπλασίες. Χαρακτηριστικό τους είναι ότι ο ασθενής δημιουργεί δικούς του κλιτικούς τύπους, ιδίως σε ρήματα, όπως τα «να κρυφθεί» που είδαμε παραπάνω. Η καλοήθης μορφή των νεοπλασιών εμφανίζεται όταν το ρήμα είναι προβληματικό στην κλίση του, όπως το χρησιμοποιείτο. Στην κακοήθη μορφή, το ρήμα που ευπρεπίζεται νεοπλαστικά δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα προβλήματα ή και καθόλου (υποχρεώνετο).

Η προτελευταία ασθένεια του καταλόγου μας είναι ο ορθογραφικός υπερτροφισμός. Ο ασθενής στολίζει με διπλά σύμφωνα τις λέξεις του και προσπαθεί να αντικαταστήσει το ι με η και το ο με ω. Μια εκδήλωση του φαινομένου είδαμε παραπάνω, στο εξ απήνης. Παραλλαγή του υπερτροφισμού είναι η νυμανία, δηλαδή η κατάχρηση του τελικού Ν, η τοποθέτησή του εκεί που δεν υπαγορεύεται από ευφωνικούς λόγους. Στη βιβλιογραφία, η νυμανία είναι επίσης γνωστή ως το Ν του μεζεδοπώλη, όρος εμπνευσμένος από τους πολλούς τίτλους μεζεδοπωλείων που αφήνουν τα Ν τους να ντιντινίζουν ασύστολα (Καλλίγευστον, Γευσιμαργείον, Οινοφλυγείον), μερικά μάλιστα τα χρεώνουν και στο λογαριασμό.

Τελευταία αλλά όχι έσχατη ασθένεια, για να βάλουμε και το κλισεδάκι μας, είναι η βιβλιοδιφική λεξιλαγνεία. Ο ασθενής ανοίγει το Λίντελ Σκοτ ή άλλο λεξικό της αρχαίας και βρίσκει σπάνιες λέξεις με τις οποίες γαρνίρει τα κείμενά του. Στην ήπια μορφή της, οι λέξεις που βάζει μπορεί να βγάζουν μέσες-άκρες κάποιο νόημα, ή να είναι απλά παραγεμίσματα όπως το συνελόντι ειπείν που χρησιμοποιείται από πολλούς ασθενείς του πρώτου σταδίου. Σε επόμενα στάδια, οι λέξεις μπαίνουν μόνο για την αισθητική τους αξία, χωρίς να ενδιαφέρει αν ταιριάζουν στο νόημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρήση της λέξης καλλίπυγος (= αυτή που έχει όμορφα οπίσθια) που χρησιμοποιείται τελευταία στην πυγαία δημοσιογραφία σαν συνώνυμο του καλλίγραμμη (επειδή αυτό κλίνεται ομαλά). Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, η βαριά μορφή λεξιλαγνείας ονομάζεται και ζουραρισμός, ονομασία που δόθηκε προς τιμή του λογίου Κ. Ζουράρι που έχει φιλοτεχνήσει τους εγγλωτογάστορες, τα κρέμβαλα, ου μην αλλά και την καλλίπυγο μαγωδία· επειδή δε μαγωδία είναι ένα είδος παντομίμας, αυτό σημαίνει «παντομίμα με ωραίους γλουτούς».

Ορισμένοι ερευνητές έχουν εντοπίσει και άλλες ασθένειες όπως η ακατάσχετη μετοχίτιδα ή ο κειτουκιτισμός, αλλά η σχετική βιβλιογραφία δεν επιτρέπει να αποφανθούμε με βεβαιότητα για την εξάπλωσή τους. Οπότε, προς το παρόν, θα αρκεστούμε στον δωδεκάλογο της νεοκαθαρευουσιάνικης αντεπίθεσης.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η πίστη σε κάποια θρησκεία, δόγμα, ιδεολογία ή φιλοσοφικό ρεύμα είναι θέμα καθαρά προσωπικό, εσωτερικό και υποκειμενικό. Άσχετα από την ύπαρξη ή μη πίστης, στα πλαίσια του σεβασμού της ανθρώπινης φύσης και αξιοπρέπειας, επιβάλλεται ο σεβασμός στη διαφορετική ή την αντίθετη άποψη και θέση. Σε κάθε άλλη περίπτωση μιλάμε για μισαλλοδοξία και φανατισμό, φαινόμενα προερχόμενα από τα ιδία ένστικτα με αυτά του εθνικισμού, όπως αυτός έχει περιγραφτεί : «με τον όρο εθνικισμό εννοώ τη συνήθεια να υποθέτουμε ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν να ταξινομηθούν σαν έντομα και ότι ολόκληρα σύνολα εκατομμυρίων ανθρώπων μπορούν να χαρακτηρίζονται καλά ή κακά. Δεύτερον εννοώ τη συνήθεια να ταυτίζεται κανείς με ένα μόνο έθνος ή μονάδα, την οποία τοποθετεί πέρα από το καλό και το κακό και να μην αναγνωρίζει κανένα άλλο καθήκον εκτός από την προαγωγή των συμφερόντων του/της» George Orwell (Notes on nationalism)

Το δημοκρατικό πολίτευμα όπως εφαρμόστηκε στην αρχαία Αθήνα και ο αντίστοιχος τρόπος λήψης αποφάσεων, η διδασκαλία των φιλοσόφων και η αναζήτηση της αλήθειας με μεθοδολογία και ορθολογικό τρόπο και η εμπέδωση της αίσθησης ελευθερίας που εμπότισε τις εκφράσεις της καθημερινής πρακτικής και σκέψης ήταν κάποιοι από τους λόγους για τους οποίους τα πολιτιστικά επιτεύγματα σημάδεψαν την ανθρώπινη σκέψη. «εξαιρετικό και μοναδικό φαινόμενο που παρατηρείται στην αρχαία Ελλάδα, προϋπόθεση και αποτέλεσμα μιας άλλης θεώρησης του κόσμου, είναι ή αμφισβήτηση της παράδοσης, που αποτελεί την κοινή ρίζα της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας: Η κοινωνία δε μένει προσκολλημένη στους παραδοσιακούς θεσμούς … άγνωστος είναι ο μεσσιανισμός ή δυνατότητα εξωκοσμικής φυγής.» Κορνήλιος Καστοριάδης (Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα). Η έκφραση και εφαρμογή, πρωτοποριακών και ρηξικέλευθων απόψεων και πρακτικών που προϋποθέτουν το σεβασμό της αντίθετης ή διαφορετικής άποψης, είναι σημάδι ωριμότητας και δείκτης πολιτισμού μιας κοινωνίας.

Ο βαθμός εκδημοκρατισμού μιας κοινωνίας, συνδέεται με την προσήλωση σε εξωγενείς πηγές “αλήθειας” και αρχών. Στη βάση της αναίρεσης της αυτονομίας μιας κοινωνίας, η προσήλωση αυτή υποθάλπει τον ανορθολογισμό, οδηγώντας σε ενίσχυση του αυταρχισμού και των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών. Όταν σε ένα κοινωνικό καθεστώς, η πηγή της αλήθειας είναι είτε το Ευαγγέλιο, είτε το Κοράνι, είτε το Κεφάλαιο του Μαρξ, είτε το Συμπόσιο του Πλάτωνα, το αποτέλεσμα είναι εξίσου προβληματικό

Οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν έγιναν γνωστοί για την θρησκευτική τους παράδοση και πίστη, αλλά για τον τρόπο που αυτές διαμορφώθηκαν «αν οι Έλληνες μπόρεσαν να δημιουργήσουν την πολιτική, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία είναι επίσης επειδή δεν είχαν αποκαλυμμένη αλήθεια και δεν είχαν προφήτες» Κορνήλιος Καστοριάδης (οι ομιλίες στην Ελλάδα) Ο θεός στην ελληνική σκέψη δεν ήταν μισαλλόδοξος τιμωρός, δυνάστης και φόβητρο. Τον είχαν προσαρμόσει στα ανθρώπινα μετρά και δεν δίσταζαν να βρεθούν απέναντι του ή και να τον αντιμετωπίσουν στη μάχη. Ο θεός πονούσε, πεινούσε ερωτευόταν, θύμωνε. Απόρροια των παραπάνω ήταν η θεμελίωση της ανεξιθρησκίας, πριν καν ακόμα αυτή η έννοια απασχολήσει την ανθρώπινη σκέψη και ο όρος χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει αυτή την κατάσταση, αποδεικνύοντας έμπρακτο σεβασμό στη διαφορετική θρησκευτική πεποίθηση, ακόμα και σε αυτή που ήταν άγνωστη. Στο λιμάνι της Ζέας στον Πειραιά, υπήρχε βωμός με επιγραφή που έλεγε «ΤΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ, ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ, ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ» όπως αναφέρει ο γεωγράφος Παυσανίας.

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν διεκδικεί σε καμία περίπτωση την τελειότητα. Ως πολίτευμα δεν ήταν καθολικό και γενικευμένο, γεγονός που το οδήγησε στην κατάρρευση. Όμως μέχρι σήμερα είναι το μοναδικό παράδειγμα εγκαθίδρυσης πολιτεύματος άμεσης δημοκρατίας και εφαρμογής μοντέλου συμμετοχικής διακυβέρνησης που άκμασε για περισσότερο από 300 χρόνια αφήνοντας πίσω μνημεία τέχνης και λόγου παγκόσμιας ακτινοβολίας και διαχρονική αξίας. Διαμορφώνοντας στην ουσια την ανθρώπινη διανόηση, η επίδραση στην ανθρώπινη σκέψη είναι μέχρι σήμερα ουσιαστική και βαθιά. Χωρίς να ξεχνάμε ότι σήμερα «δεν είναι πρότυπο ούτε μοντέλο προς μίμηση, όπως άλλωστε δε μπορεί να είναι κανένα ιστορικό έργο σε οποιονδήποτε τομέα. Μπορεί όμως να λειτουργήσει για μας σαν γονιμοποιό σπέρμα δεδομένου ότι μας επιτρέπει να δούμε εν τη γεννέσει τους πληθώρα στοιχειών πάντοτε επίκαιρα, μπορεί και πρέπει να είναι για μας κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών». Κορνήλιος Καστοριάδης (Η αρχαία Ελληνική Δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα)

ΠΟΙΟΙ "ΜΑΓΕΙΡΕΨΑΝ" ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

(ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΩΜΑΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΑΡΡΗΚΤΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ)

Καθώς η μεγαλύτερη οικονομική κρίση που έχει πλήξει τον κόσμο από την εποχή του περίφημου οικονομικού κραχ του 1929 συνεχίζεται, ξεγυμνώνοντας όλες τις οικονομικές πολιτικές των τελευταίων 20 χρόνων, παρατηρούμε ότι κανένας δεν αναφέρεται και στο ποιοι συγκεκριμένα ευθύνονται γι αυτή. Επειδή όμως στην Ελλάδα θα αργήσει ακόμα να καταδειχθεί κάτι τέτοιο, διαβάστε ένα πολύ καλό άρθρο που δημοσιεύτηκε παλαιότερο στο TEMPO NEWS και αναφέρεται στις συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες κομμάτων και πολιτικών της Αμερικής, της χώρας δηλαδή από όπου ξεκίνησε η κρίση.

Η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών φαίνεται μάλλον να αγνοεί πλήρως το ποιος εν τέλει ευθύνεται για την εξέλιξη αυτή. Και παρόλο που η προσοχή της κοινής γνώμης δεν είναι εύκολο να αποσπάται μακριά από τα οικονομικά προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο, τα μεγάλα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποφεύγουν να εστιάζουν στους πραγματικούς υπεύθυνους. Αυτούς δηλαδή τους λίγους προνομιούχους που κρύβονται στις σκιές και που κατάφεραν να διχάσουν την μεσαία τάξη σε έχοντες και μη. Αντί λοιπόν να αποκαλύψουν την γυμνή αλήθεια, ότι δηλαδή η παρούσα οικονομική κρίση οφείλεται κυρίως στη καταστροφική δράση αλλά και στην αδράνεια των δυο πολιτικών σχηματισμών της χώρας κατά τα τελευταία 20 χρόνια, οι φωστήρες των μεγάλων ΜΜΕ την αγνοούν επιδεικτικά.

Ούτε κουβέντα δεν ακούγεται για την τεράστια απάτη, από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους και αναλυτές που όμως αμείβονται με εκατομμύρια δολάρια από τους «σπόνσορές» τους.

Οι συνθήκες που καθόρισαν την σημερινή κρίση ξεκίνησαν από την εποχή που αποφασίστηκε η επιτάχυνση της «απορύθμισης» στις χρηματιστηριακές και οικονομικές αγορές. Η ακριβής ημερομηνία δεν είναι εύκολο να εντοπιστεί αλλά τα πρόσωπα κλειδιά είναι γνωστά. Ο Bill Clinton, Δημοκρατικός Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Sanford Weill, Διευθύνων Σύμβουλος της Citigroup, ο Robert Rubin του επενδυτικού ομίλου Goldman Sacks αλλά και Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και ο Phil Gramm Ρεπουμπλικανός Γερουσιαστής από το Τέξας. Οι παραπάνω συμμετείχαν ενεργά στην ανάκληση του νομοσχεδίου Glass-Steagall Act (GSA) θέτοντας έτσι τα θεμέλια για την μη διαφανή χειραγώγηση των επενδυτικών δραστηριοτήτων, αρχής γενομένης το 1999. Η κίνηση αυτή επέτρεψε στους πολιτικά δικτυωμένους ανθρώπους και επιχειρήσεις (όπως η Citigroup) να κατορθώσουν να συσσωρεύσουν τεράστιες περιουσίες σχεδιάζοντας και βγάζοντας στην αγορά τυχοδιωκτικά επενδυτικά προϊόντα τα οποία πλέον ήταν μη ελεγχόμενα από το κράτος.

Η ανάκληση λοιπόν του Glass-Steagall Act είναι χωρίς καμιά αμφιβολία η κύρια αιτία της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Μια κίνηση που «επέτρεψε σε χαλαρά οργανωμένους οικονομικούς ομίλους να κυριεύσουν και να κυριαρχήσουν αναλαμβάνοντας πλήρως τον έλεγχο των οικονομικών, πολιτιστικών και πολιτικών παραμέτρων της οικονομικής πολιτικής της χώρας.» Βασικοί συμμέτοχοι σε αυτήν την κίνηση είναι και οι μεγάλοι ειδησεογραφικοί οργανισμοί. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς όταν είναι πασίγνωστος ο έλεγχος που ασκούν επάνω τους οι διεθνείς οικονομικοί κολοσσοί οι οποίοι χρηματοδοτούν φερέφωνα και στα δυο κόμματα συνεχίζοντας να «παίζουν το βιολί τους» ενώ η Ρώμη καίγεται;

Για παράδειγμα, το δίκτυο NBC ανήκει στην General Electric, το CBS στην Westinghouse, το ABC στη Disney, το CNN στην Time Warner και το Fox News είναι ιδιοκτησίας του News Corporation του Rupert Μurdock.

Οι επιδέξιες τακτικές εξαπάτησης που χρησιμοποιούν αυτοί οι Οργανισμοί ελέγχοντας κατά το δοκούν την γενικότερη πληροφόρηση της κοινής γνώμης της χώρας είναι απίστευτες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η τελείως παθητική παρουσίαση εκ μέρους των ΜΜΕ για το πώς η NAFTA, που είναι και η κατ`εξοχήν αντιεργατική και πλέον καταστροφική για τον μέσο πολίτη νομοθεσία σε ισχύ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια τεράστια οικονομική αποτυχία. Ούτε λέξη δεν ξεστόμισαν τα εν λόγω Μέσα για την «ντροπιαστική» συνεργασία μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών στο να περάσει η NAFTA σαν νόμος από το Κογκρέσο. Αν τυχόν το 1999 είχαμε Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση και πλειοψηφία στο Κογκρέσο, δεν υπάρχει περίπτωση να τολμούσαν να περάσουν τόσο τη NAFTA όσο και να ανακαλέσουν τη GSA. Μόνο ένας Δημοκρατικός Πρόεδρος και ένα Κογκρέσο ελεγχόμενο από την πλεονεξία των μεγάλων επιχειρήσεων θα το τολμούσε όπως και έκανε τελικά. Ας μην υπάρχει βέβαια η ψευδαίσθηση πως οι Ρεπουμπλικανοί υπερασπίζονται τον εργαζόμενο. Κάθε άλλο. Μόλις οι Δημοκρατικοί άνοιξαν τις πόρτες, οι Ρεπουμπλικανοί έσπευσαν σαν τρελοί να «μπουκάρουν και αυτοί στο κόλπο.»

Αφού λοιπόν την μεγάλη ζημιά την έκαναν οι Δημοκρατικοί το 1999, είναι πλέον μάταιο να συζητάμε για την πολιτική του George W. Bush που ακολούθησε στα επόμενα 8 χρόνια. Και σε όλη τη διάρκεια που η Αμερικανική μεσαία και εργατική τάξη δέχονταν τις συνέπειες αυτής της μεθοδευμένης καταστροφικής οικονομικής πολιτικής, τα μεγάλα ΜΜΕ τηρούσαν σιγήν ιχθύος. Η σιωπή όμως αυτή των Μέσων, εξαγοράσθηκε με συμβόλαια και συμφωνίες εκατομμυρίων δολαρίων που έκαναν με τα πραγματικά τους αφεντικά. Όπως αναφέρει ο φιλόσοφος και ψυχολόγος Michael Lerner: «Το κόστος του να παραμένεις σιωπηλός απολαμβάνοντας μεγάλες αμοιβές, είναι να αποδέχεσαι και να συμφωνείς απόλυτα με την παρούσα διανομή του πλούτου και της εξουσίας…» Ο Noam Chomsky περιγράφει τους περίφημους “spin masters” ως αυτούς που «αμείβονται αδρά προκειμένου να υπηρετούν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και σχεδιάζοντας τη δημοσιογραφία τους έτσι ώστε να είναι υποστηρικτική του κατεστημένου και να περιορίζει όσο το δυνατόν τις τυχόν διαφωνίες και συζητήσεις για ότι αποφασίζεται…»

Αυτό που όμως είναι αστείο αλλά και συνάμα τρομακτικό, είναι το γεγονός ότι οι ίδιες αυτές πολιτικές και εταιρικές δυνάμεις που δημιούργησαν την οικονομική κρίση για λογαριασμό των ολίγων προνομιούχων… είναι οι ίδιες που ακόμη και σήμερα παίρνουν όλες τις κρίσιμες αποφάσεις αναφορικά με την αντιμετώπισή της! Και ποια είναι η προτεινόμενη και γενικά αποδεκτή λύση; Η χορήγηση δισεκατομμυρίων στους ίδιους τους δισεκατομμυριούχους που οργάνωσαν το χάος. Αυτό θυμίζει την περίπτωση του να βοηθάει κανείς κάποιον αλκοολικό αναλαμβάνοντας να πληρώνει για τα ποτά του… Παρεμπιπτόντως, πως νομίζετε ότι θα αντιδρούσε κάποιος book maker απέναντι σε κάποιον που θα αρνείτο να πληρώσει τα χρέη του από τον τζόγο;

Ας εξετάσουμε τώρα τις μεγάλες δυνάμεις που ενεπλάκησαν στην ανάκληση του νομοσχεδίου Glass Steagall Act που ήταν και η απαρχή των όσων οικονομικών δεινών ακολούθησαν. Ο Robert Rubin ήταν ο Υπουργός Οικονομικών του Clinton και συγχρόνως ο κύριος οικονομικός του σύμβουλος. Ήταν μάλιστα αυτός που κατάφερε ώστε η NAFTA να κερδίσει την «πολιτική» προτεραιότητα από την τόσο απαραίτητη αναβάθμιση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Ο Rubin ήταν στέλεχος της Goldman Sacks πριν πάει δίπλα στον Πρόεδρο και ο κύριος υπεύθυνος για την προώθηση της NAFTA. Ποιος κέρδισε δις από αυτό; Κυρίως η Goldman Sacks. Τι ακολούθησε; Οικονομική κατάρρευση του Μεξικού. Πως αντιμετωπίσθηκε; Με τεράστια εισροή Αμερικανικών κρατικών δολαρίων στο Μεξικό η οποία εισροή διέσωσε πλήρως τους ξένους επενδυτές όπως την Goldman Sacks! Μια μικρή και σχετικά άγνωστη παράμετρος της NAFTA, επέτρεπε σε ξένες τράπεζες να εξαγοράζουν τις Μεξικανικές. Ο Rubin λοιπόν, σαν γνήσιος κομπιναδόρος και αφού είχε ήδη επιστρέψει στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στη Citigroup, διαπραγματεύτηκε και πέτυχε την εξαγορά της μεγαλύτερης τράπεζας του Μεξικού Banamex από την Citigroup για το ποσό των $12.5 δις. Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία του επιτήδειου Rubin ήταν η αναθεώρηση και κατάργηση του νόμου Glass-Steagall Act του 1933 που είχε σχεδιαστεί ακριβώς για να αποτρέπει την κερδοσκοπική χειραγώγηση και την σύγκρουση συμφερόντων που κυριαρχούσε στη Wall Street κατά τη δεκαετία του `20 και που είχαν οδηγήσει στην διαβόητη οικονομική κατάρρευση του 1929.

Ένας άλλος αρχιτέκτονας της διαπλοκής που συνετέλεσε τα μέγιστα και αυτός στην παραπάνω εξέλιξη είναι και ο Phil Gramm πρώην Γερουσιαστής από το Τέξας. Εισέπραξε ως προεκλογική βοήθεια πάνω από $4 εκατομμύρια και μάλιστα από ασφαλιστικές και κτηματομεσιτικές εταιρείες που πίεζαν για την ανάκληση του GSA. Ο έτερος της «παρέας» είναι ο Sanford Weill που ήταν και ο Διευθύνων Σύμβουλος της Citigroup. Η κατάργηση του νόμου GSA επέτρεψε την εξέλιξη της εταιρίας του (αξίας πολλών δις) σε ένα από τα πλέον ισχυρά χρηματοοικονομικά σχήματα του πλανήτη. Ήταν αυτός που στη διάρκεια των κρίσιμων διαπραγματεύσεων στο Κογκρέσο κάλεσε προσωπικά τον τότε Πρόεδρο πιέζοντάς τον να μεσολαβήσει. Κάτι που βεβαίως και έγινε. Ο Clinton διευκόλυνε τον φίλο του και η συμφωνία τελικά επετεύχθη και τελικά υπογράφηκε στις 2:45 το πρωί. Υπογράφοντας, μάλιστα, ο Πρόεδρος δήλωσε πασιχαρής πως «Η σημερινή είναι μια πολύ καλή ημέρα για την Αμερική..» Μερικές μόνο ημέρες μετά την υπογραφή της ανάκλησης του συγκεκριμένου νόμου, ο Υπουργός επί των Οικονομικών Rubin, παραιτείται και αναλαμβάνει ρόλο στενού συνεργάτη του Weill στην Citigroup! Την προηγούμενη χρονιά και όταν ο Weill ενημέρωσε σε κάποια φάση τον Υπουργό Rubin για μια μελλούμενη συνένωση και ανάπτυξη της Citigroup, αυτός αναφώνησε «Μα έτσι αγοράζετε την κυβέρνηση!».

Όσο για τον Πρόεδρο Bill Clinton, δεν υπάρχει λόγος να περιγράψουμε τον ρόλο του στην ανάκληση του νόμου Glass- Steagall ο οποίος ήταν και η ραχοκοκαλιά της πολιτικής του F.D. Roosevelt στην λελογισμένη προσπάθειά του να αποτρέψει τυχόν νέα οικονομική κρίση. Τι σημαίνει η εν λόγω ανάκληση; Τα διάφορα ομόλογα και στεγαστικά δάνεια είχαν βγει εκτός ελέγχου και στην ουσία είχαν καταντήσει τρόποι ξεζουμίσματος των απλών πολιτών. Από την ανάκληση λοιπόν του νόμου το 1999, οι μεγάλες τράπεζες και τα πιστωτικά ιδρύματα κατάφεραν και επί μια δεκαετία επανεισήγαγαν τις απαράδεκτες μεθόδους που ίσχυαν στη δεκαετία του `20 δανείζοντας δηλαδή τεράστια κεφάλαια σε κερδοσκόπους που στη συνέχεια αυτοί, σπεκουλάροντας αισχρά, μεταπωλούσαν τα δάνεια (χονδρικά και λιανικά) και απομυζώντας κέρδη σε κάθε βήμα δημιούργησαν την χειρότερη οικονομική κρίση από το 1929.

Το μεγάλο λοιπόν ερώτημα σήμερα είναι το εξής: Γιατί δεν αντιμετωπίζουν τον οποιοδήποτε έλεγχο οι γνωστοί πλέον υπεύθυνοι της τωρινής οικονομικής κρίσης; Η απάντηση είναι πασιφανής και εύκολη ακόμη και για κάποιον που δεν θεωρείται ιδιαίτερα έξυπνος. Μην περιμένετε όμως να την μάθετε από τα «ξεπουλημένα» μεγάλα ΜΜΕ. Μην περιμένετε να την ακούσετε από τους περίφημους οικονομικούς ειδικούς αναλυτές οι οποίοι είναι και συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι με τους υπαίτιους της κρίσης. Μην περιμένετε από τον Πρόεδρο Obama να αποξενωθεί από τους συντρόφους του Δημοκρατικούς. Φανταστείτε να αποφασίσει να τα βάλει με τον πρώην Πρόεδρο Clinton και τον συνεργάτη του Robert Rubin. Δεν θα γίνει. Απλά θυμηθείτε πως όταν ο Obama πρωτοανακοίνωνε την δέσμευσή του να προχωρήσει στη διάσωση της Wall Street προσφέροντας $1.000.000.000.000, αυτός που ήταν ακριβώς δίπλα του χαμογελώντας ήταν ο … ROBERT RUBIN!!

Έτσι λοιπόν, η τελευταία Προεδρική εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ κρίθηκε μεταξύ του McCain με οικονομικό σύμβουλό του τον Phil Gramm και του Obama με στενό του οικονομικό συνεργάτη τον Robert Rubin.

Είπατε τίποτα;

TEMPO NEWS, Jon Susce

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ "ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ "ΣΤΟ ANTINEWS