Ας δούμε πως λειτουργεί αυτό το μοντέλο στην πράξη (ΜΕΡΟΣ Ά. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.) .
Για να μπορεί ο πλειοψηφών κομματικός σχηματισμός να απολαύσει την εμπιστοσύνη της Βουλής, παρεμβάλλεται ο εκλογικός νόμος, ο οποίος κόβεται και ράβετε στα μέτρα των δυο κομμάτων εξουσίας. Σύμφωνα με αυτά που ισχύουν σήμερα, το πρώτο κόμμα εκτός από τις έδρες που πραγματικά του αναλογούν με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα, παίρνει μπόνους άλλες 40 έδρες (που θα γινουν 50 απο τις μεθεπόμενες εκλογές) για να έχει να πορεύεται.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, σε μια 6κομματική Βουλή (πολύ πιθανό σενάριο με τα τρέχοντα δεδομένα), το πρώτο κόμμα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση (δηλαδή 150+1 βουλευτές να δηλώσουν εμπιστοσύνη) ακόμα και με το 38,5% τον ψήφων (αντί για το 41-42% σήμερα).
Εδώ μάλλον η λαϊκή θέληση δεν ερμηνεύεται σωστά. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε ένα κόμμα που έχει ψηφιστεί περίπου από το 39% του ελληνικού λαού, αλλά σύμφωνα με την ευχέρεια που παρέχει ο εκλογικός νόμος, το εμπιστεύεται το 50%+κατι των βουλευτών. Το υπόλοιπο 61% που επέλεξε κάτι άλλο, ας πάει να @@@... (δικτατορία της πλειοψηφούσας μειοψηφίας)
Για να μπορέσει η κυβέρνηση να “επιτελέσει” το έργο της, θα πρέπει να στελεχώσει τόσο τα διάφορα υπουργεία, όσο και τους διάφορους οργανισμούς, κρατικές υπηρεσίες, ΔΕΚΟ κ.α. Μόνιμη και ανεξάντλητη πηγή στελεχών προς αξιοποίηση αποτελούν τα κομματικά στελέχη, τα λεγόμενα αλλιώς και κομματόσκυλα.
Σήμερα τα κόμματα λειτουργούν όπως λειτουργούσαν στις αρχές του αιώνα τα λημέρια για τους κατά τόπους λήσταρχους. Ένας χώρος, μέσα στον οποίο δρουν σχεδόν ανενόχλητοι, έχοντας εξασφαλίσει κάποιο βαθμό ατιμωρησίας. Με τις κατάλληλες γνωριμίες και εκμεταλλευόμενος ευκαιρίες εξέλιξης μπορεί άνετα κάποιος να ανελιχθεί σε υψηλά επίπεδα και αξιώματα. Προκειμένου λοιπόν είτε να διασφαλιστούν αυτά τα κεκτημένα, είτε να διατηρηθούν οι ευκαιρίες ανέλιξης, το κόμμα πρέπει να διατηρηθεί στην εξουσία με κάθε τρόπο (κομματική πειθαρχία).
Η βουλή, (αποτελούμενη στο σύνολο της από κομματικά στελέχη με αποδεδειγμένη αφοσίωση στο κόμμα τους) η οποία σύμφωνα με το σύνταγμα ασκεί τη νομοθετική εξουσία, δίνει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση (δηλαδή μια ομάδα επιλεγμένων ανθρώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του αρχηγού του πρώτου κόμματος), να εκτελέσει τους νόμους που αυτή ψηφίζει.
Τα τελευταία 20 χρονιά τουλάχιστον, τα μέλη της κυβέρνησης είναι και βουλευτές της πλειοψηφίας. Ο υπουργός (κομματικό στέλεχος και βουλευτής-νομοθέτης) καταθέτει ένα νομοσχέδιο προς ψήφιση στη βουλή (που ελέω εκλογικού νομού, αποτελείται κατά πλειοψηφία από στελέχη του ίδιου κόμματος με τον υπουργό). Με ενεργοποιημένη την κομματική πειθαρχία στο έπακρο, ποιος βουλευτής θα καταψηφίσει πρόταση νομού του κόμματος του; Αν στο σχήμα προσθέσουμε και τις παρεμβάσεις κυβερνητικών στελεχών στο χώρο της δικαιοσύνης (η οποία φέρεται ιδιαίτερα κομματικοποιημένη), προκύπτει ότι και η διάκριση των εξουσιών πάει περίπατο.
Αλλά δεν πρέπει να αγχωνόμαστε ή να προβληματιζόμαστε με τέτοια θέματα. Είναι σαφές ότι οι πατέρες του έθνους ξέρουν καλυτέρα και δρουν πριν από μας, για μας. Οι εξουσίες μπορεί στην πράξη να μη διακρίνονται με ιδιαίτερη σαφήνεια, ωστόσο πηγάζουν από το λαό και τον υπηρετούν.
Όλες;
Εκτός από τις τρεις εξουσίες που σαφώς περιγράφει και οριοθετεί το Σύνταγμα, οι σύγχρονες συνθήκες έχουν διαμορφώσει και μια ακόμα. Την πανίσχυρη 4η εξουσία, τα MME.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, σε μια 6κομματική Βουλή (πολύ πιθανό σενάριο με τα τρέχοντα δεδομένα), το πρώτο κόμμα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση (δηλαδή 150+1 βουλευτές να δηλώσουν εμπιστοσύνη) ακόμα και με το 38,5% τον ψήφων (αντί για το 41-42% σήμερα).
Εδώ μάλλον η λαϊκή θέληση δεν ερμηνεύεται σωστά. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε ένα κόμμα που έχει ψηφιστεί περίπου από το 39% του ελληνικού λαού, αλλά σύμφωνα με την ευχέρεια που παρέχει ο εκλογικός νόμος, το εμπιστεύεται το 50%+κατι των βουλευτών. Το υπόλοιπο 61% που επέλεξε κάτι άλλο, ας πάει να @@@... (δικτατορία της πλειοψηφούσας μειοψηφίας)
Για να μπορέσει η κυβέρνηση να “επιτελέσει” το έργο της, θα πρέπει να στελεχώσει τόσο τα διάφορα υπουργεία, όσο και τους διάφορους οργανισμούς, κρατικές υπηρεσίες, ΔΕΚΟ κ.α. Μόνιμη και ανεξάντλητη πηγή στελεχών προς αξιοποίηση αποτελούν τα κομματικά στελέχη, τα λεγόμενα αλλιώς και κομματόσκυλα.
Σήμερα τα κόμματα λειτουργούν όπως λειτουργούσαν στις αρχές του αιώνα τα λημέρια για τους κατά τόπους λήσταρχους. Ένας χώρος, μέσα στον οποίο δρουν σχεδόν ανενόχλητοι, έχοντας εξασφαλίσει κάποιο βαθμό ατιμωρησίας. Με τις κατάλληλες γνωριμίες και εκμεταλλευόμενος ευκαιρίες εξέλιξης μπορεί άνετα κάποιος να ανελιχθεί σε υψηλά επίπεδα και αξιώματα. Προκειμένου λοιπόν είτε να διασφαλιστούν αυτά τα κεκτημένα, είτε να διατηρηθούν οι ευκαιρίες ανέλιξης, το κόμμα πρέπει να διατηρηθεί στην εξουσία με κάθε τρόπο (κομματική πειθαρχία).
Η βουλή, (αποτελούμενη στο σύνολο της από κομματικά στελέχη με αποδεδειγμένη αφοσίωση στο κόμμα τους) η οποία σύμφωνα με το σύνταγμα ασκεί τη νομοθετική εξουσία, δίνει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση (δηλαδή μια ομάδα επιλεγμένων ανθρώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του αρχηγού του πρώτου κόμματος), να εκτελέσει τους νόμους που αυτή ψηφίζει.
Τα τελευταία 20 χρονιά τουλάχιστον, τα μέλη της κυβέρνησης είναι και βουλευτές της πλειοψηφίας. Ο υπουργός (κομματικό στέλεχος και βουλευτής-νομοθέτης) καταθέτει ένα νομοσχέδιο προς ψήφιση στη βουλή (που ελέω εκλογικού νομού, αποτελείται κατά πλειοψηφία από στελέχη του ίδιου κόμματος με τον υπουργό). Με ενεργοποιημένη την κομματική πειθαρχία στο έπακρο, ποιος βουλευτής θα καταψηφίσει πρόταση νομού του κόμματος του; Αν στο σχήμα προσθέσουμε και τις παρεμβάσεις κυβερνητικών στελεχών στο χώρο της δικαιοσύνης (η οποία φέρεται ιδιαίτερα κομματικοποιημένη), προκύπτει ότι και η διάκριση των εξουσιών πάει περίπατο.
Αλλά δεν πρέπει να αγχωνόμαστε ή να προβληματιζόμαστε με τέτοια θέματα. Είναι σαφές ότι οι πατέρες του έθνους ξέρουν καλυτέρα και δρουν πριν από μας, για μας. Οι εξουσίες μπορεί στην πράξη να μη διακρίνονται με ιδιαίτερη σαφήνεια, ωστόσο πηγάζουν από το λαό και τον υπηρετούν.
Όλες;
Εκτός από τις τρεις εξουσίες που σαφώς περιγράφει και οριοθετεί το Σύνταγμα, οι σύγχρονες συνθήκες έχουν διαμορφώσει και μια ακόμα. Την πανίσχυρη 4η εξουσία, τα MME.
Χοντρικά όποιος μπορεί να την ελέγξει μπορεί να πετύχει τα πάντα. Ελέγχοντας αυτά που κάθε βραδύ ακούγονται σε κάθε δελτίο ειδήσεων ή γράφονται σε κάθε site ή εφημερίδα, προβάλλοντας εκείνα τα πρόσωπα και εκείνα τα πρότυπα που βολεύουν και χρειάζονται, προπαγανδίζοντας υπέρ η κατά της άποψης που χρειάζεται. Αυτά που πρέπει, θα ακουστούν ακόμα και αν χρειαστεί να κατασκευαστούν ενώ ότι δε βολεύει “θάβετε” όσο βαθειά πρέπει.
Από την άλλη, η λειτουργία των κομμάτων συνεχίζει να βασίζεται σε ένα άκρως πελατειακό και εν πολλοίς λαϊκίστικο σύστημα. Ο πολιτικός συγκεντρωτισμός και η κυριαρχία τον πολιτικών και κομματικών κριτηρίων έναντι των δημόσιων θεσμών, η ιδιοποίηση των διοικητικών θεσμών και της δημόσιας διοίκησης, αποτέλεσαν τρόπο ομηρίας χιλιάδων ανθρώπων που στηρίζουν τις ελπίδες για μια καλύτερη ζωή σε ένα κόμμα ή κομματικό στέλεχος, δημιουργώντας φαύλο κύκλο.
Από την άλλη, η λειτουργία των κομμάτων συνεχίζει να βασίζεται σε ένα άκρως πελατειακό και εν πολλοίς λαϊκίστικο σύστημα. Ο πολιτικός συγκεντρωτισμός και η κυριαρχία τον πολιτικών και κομματικών κριτηρίων έναντι των δημόσιων θεσμών, η ιδιοποίηση των διοικητικών θεσμών και της δημόσιας διοίκησης, αποτέλεσαν τρόπο ομηρίας χιλιάδων ανθρώπων που στηρίζουν τις ελπίδες για μια καλύτερη ζωή σε ένα κόμμα ή κομματικό στέλεχος, δημιουργώντας φαύλο κύκλο.
Ύστερα απο όλα αυτα, αναρωτιέμαι μήπως τελικά ο κυρίαρχος λαός δεν είναι και τόσο κυρίαρχος και οι εξουσίες δε λειτουργούν τελικά και τόσο υπέρ αυτού και του Έθνους;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου