(ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΩΜΑΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΑΡΡΗΚΤΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ)
Καθώς η μεγαλύτερη οικονομική κρίση που έχει πλήξει τον κόσμο από την εποχή του περίφημου οικονομικού κραχ του 1929 συνεχίζεται, ξεγυμνώνοντας όλες τις οικονομικές πολιτικές των τελευταίων 20 χρόνων, παρατηρούμε ότι κανένας δεν αναφέρεται και στο ποιοι συγκεκριμένα ευθύνονται γι αυτή. Επειδή όμως στην Ελλάδα θα αργήσει ακόμα να καταδειχθεί κάτι τέτοιο, διαβάστε ένα πολύ καλό άρθρο που δημοσιεύτηκε παλαιότερο στο TEMPO NEWS και αναφέρεται στις συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες κομμάτων και πολιτικών της Αμερικής, της χώρας δηλαδή από όπου ξεκίνησε η κρίση.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών φαίνεται μάλλον να αγνοεί πλήρως το ποιος εν τέλει ευθύνεται για την εξέλιξη αυτή. Και παρόλο που η προσοχή της κοινής γνώμης δεν είναι εύκολο να αποσπάται μακριά από τα οικονομικά προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο, τα μεγάλα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποφεύγουν να εστιάζουν στους πραγματικούς υπεύθυνους. Αυτούς δηλαδή τους λίγους προνομιούχους που κρύβονται στις σκιές και που κατάφεραν να διχάσουν την μεσαία τάξη σε έχοντες και μη. Αντί λοιπόν να αποκαλύψουν την γυμνή αλήθεια, ότι δηλαδή η παρούσα οικονομική κρίση οφείλεται κυρίως στη καταστροφική δράση αλλά και στην αδράνεια των δυο πολιτικών σχηματισμών της χώρας κατά τα τελευταία 20 χρόνια, οι φωστήρες των μεγάλων ΜΜΕ την αγνοούν επιδεικτικά.
Ούτε κουβέντα δεν ακούγεται για την τεράστια απάτη, από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους και αναλυτές που όμως αμείβονται με εκατομμύρια δολάρια από τους «σπόνσορές» τους.
Οι συνθήκες που καθόρισαν την σημερινή κρίση ξεκίνησαν από την εποχή που αποφασίστηκε η επιτάχυνση της «απορύθμισης» στις χρηματιστηριακές και οικονομικές αγορές. Η ακριβής ημερομηνία δεν είναι εύκολο να εντοπιστεί αλλά τα πρόσωπα κλειδιά είναι γνωστά. Ο Bill Clinton, Δημοκρατικός Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Sanford Weill, Διευθύνων Σύμβουλος της Citigroup, ο Robert Rubin του επενδυτικού ομίλου Goldman Sacks αλλά και Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και ο Phil Gramm Ρεπουμπλικανός Γερουσιαστής από το Τέξας. Οι παραπάνω συμμετείχαν ενεργά στην ανάκληση του νομοσχεδίου Glass-Steagall Act (GSA) θέτοντας έτσι τα θεμέλια για την μη διαφανή χειραγώγηση των επενδυτικών δραστηριοτήτων, αρχής γενομένης το 1999. Η κίνηση αυτή επέτρεψε στους πολιτικά δικτυωμένους ανθρώπους και επιχειρήσεις (όπως η Citigroup) να κατορθώσουν να συσσωρεύσουν τεράστιες περιουσίες σχεδιάζοντας και βγάζοντας στην αγορά τυχοδιωκτικά επενδυτικά προϊόντα τα οποία πλέον ήταν μη ελεγχόμενα από το κράτος.
Η ανάκληση λοιπόν του Glass-Steagall Act είναι χωρίς καμιά αμφιβολία η κύρια αιτία της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Μια κίνηση που «επέτρεψε σε χαλαρά οργανωμένους οικονομικούς ομίλους να κυριεύσουν και να κυριαρχήσουν αναλαμβάνοντας πλήρως τον έλεγχο των οικονομικών, πολιτιστικών και πολιτικών παραμέτρων της οικονομικής πολιτικής της χώρας.» Βασικοί συμμέτοχοι σε αυτήν την κίνηση είναι και οι μεγάλοι ειδησεογραφικοί οργανισμοί. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς όταν είναι πασίγνωστος ο έλεγχος που ασκούν επάνω τους οι διεθνείς οικονομικοί κολοσσοί οι οποίοι χρηματοδοτούν φερέφωνα και στα δυο κόμματα συνεχίζοντας να «παίζουν το βιολί τους» ενώ η Ρώμη καίγεται;
Για παράδειγμα, το δίκτυο NBC ανήκει στην General Electric, το CBS στην Westinghouse, το ABC στη Disney, το CNN στην Time Warner και το Fox News είναι ιδιοκτησίας του News Corporation του Rupert Μurdock.
Οι επιδέξιες τακτικές εξαπάτησης που χρησιμοποιούν αυτοί οι Οργανισμοί ελέγχοντας κατά το δοκούν την γενικότερη πληροφόρηση της κοινής γνώμης της χώρας είναι απίστευτες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η τελείως παθητική παρουσίαση εκ μέρους των ΜΜΕ για το πώς η NAFTA, που είναι και η κατ`εξοχήν αντιεργατική και πλέον καταστροφική για τον μέσο πολίτη νομοθεσία σε ισχύ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια τεράστια οικονομική αποτυχία. Ούτε λέξη δεν ξεστόμισαν τα εν λόγω Μέσα για την «ντροπιαστική» συνεργασία μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών στο να περάσει η NAFTA σαν νόμος από το Κογκρέσο. Αν τυχόν το 1999 είχαμε Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση και πλειοψηφία στο Κογκρέσο, δεν υπάρχει περίπτωση να τολμούσαν να περάσουν τόσο τη NAFTA όσο και να ανακαλέσουν τη GSA. Μόνο ένας Δημοκρατικός Πρόεδρος και ένα Κογκρέσο ελεγχόμενο από την πλεονεξία των μεγάλων επιχειρήσεων θα το τολμούσε όπως και έκανε τελικά. Ας μην υπάρχει βέβαια η ψευδαίσθηση πως οι Ρεπουμπλικανοί υπερασπίζονται τον εργαζόμενο. Κάθε άλλο. Μόλις οι Δημοκρατικοί άνοιξαν τις πόρτες, οι Ρεπουμπλικανοί έσπευσαν σαν τρελοί να «μπουκάρουν και αυτοί στο κόλπο.»
Αφού λοιπόν την μεγάλη ζημιά την έκαναν οι Δημοκρατικοί το 1999, είναι πλέον μάταιο να συζητάμε για την πολιτική του George W. Bush που ακολούθησε στα επόμενα 8 χρόνια. Και σε όλη τη διάρκεια που η Αμερικανική μεσαία και εργατική τάξη δέχονταν τις συνέπειες αυτής της μεθοδευμένης καταστροφικής οικονομικής πολιτικής, τα μεγάλα ΜΜΕ τηρούσαν σιγήν ιχθύος. Η σιωπή όμως αυτή των Μέσων, εξαγοράσθηκε με συμβόλαια και συμφωνίες εκατομμυρίων δολαρίων που έκαναν με τα πραγματικά τους αφεντικά. Όπως αναφέρει ο φιλόσοφος και ψυχολόγος Michael Lerner: «Το κόστος του να παραμένεις σιωπηλός απολαμβάνοντας μεγάλες αμοιβές, είναι να αποδέχεσαι και να συμφωνείς απόλυτα με την παρούσα διανομή του πλούτου και της εξουσίας…» Ο Noam Chomsky περιγράφει τους περίφημους “spin masters” ως αυτούς που «αμείβονται αδρά προκειμένου να υπηρετούν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και σχεδιάζοντας τη δημοσιογραφία τους έτσι ώστε να είναι υποστηρικτική του κατεστημένου και να περιορίζει όσο το δυνατόν τις τυχόν διαφωνίες και συζητήσεις για ότι αποφασίζεται…»
Αυτό που όμως είναι αστείο αλλά και συνάμα τρομακτικό, είναι το γεγονός ότι οι ίδιες αυτές πολιτικές και εταιρικές δυνάμεις που δημιούργησαν την οικονομική κρίση για λογαριασμό των ολίγων προνομιούχων… είναι οι ίδιες που ακόμη και σήμερα παίρνουν όλες τις κρίσιμες αποφάσεις αναφορικά με την αντιμετώπισή της! Και ποια είναι η προτεινόμενη και γενικά αποδεκτή λύση; Η χορήγηση δισεκατομμυρίων στους ίδιους τους δισεκατομμυριούχους που οργάνωσαν το χάος. Αυτό θυμίζει την περίπτωση του να βοηθάει κανείς κάποιον αλκοολικό αναλαμβάνοντας να πληρώνει για τα ποτά του… Παρεμπιπτόντως, πως νομίζετε ότι θα αντιδρούσε κάποιος book maker απέναντι σε κάποιον που θα αρνείτο να πληρώσει τα χρέη του από τον τζόγο;
Ας εξετάσουμε τώρα τις μεγάλες δυνάμεις που ενεπλάκησαν στην ανάκληση του νομοσχεδίου Glass Steagall Act που ήταν και η απαρχή των όσων οικονομικών δεινών ακολούθησαν. Ο Robert Rubin ήταν ο Υπουργός Οικονομικών του Clinton και συγχρόνως ο κύριος οικονομικός του σύμβουλος. Ήταν μάλιστα αυτός που κατάφερε ώστε η NAFTA να κερδίσει την «πολιτική» προτεραιότητα από την τόσο απαραίτητη αναβάθμιση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Ο Rubin ήταν στέλεχος της Goldman Sacks πριν πάει δίπλα στον Πρόεδρο και ο κύριος υπεύθυνος για την προώθηση της NAFTA. Ποιος κέρδισε δις από αυτό; Κυρίως η Goldman Sacks. Τι ακολούθησε; Οικονομική κατάρρευση του Μεξικού. Πως αντιμετωπίσθηκε; Με τεράστια εισροή Αμερικανικών κρατικών δολαρίων στο Μεξικό η οποία εισροή διέσωσε πλήρως τους ξένους επενδυτές όπως την Goldman Sacks! Μια μικρή και σχετικά άγνωστη παράμετρος της NAFTA, επέτρεπε σε ξένες τράπεζες να εξαγοράζουν τις Μεξικανικές. Ο Rubin λοιπόν, σαν γνήσιος κομπιναδόρος και αφού είχε ήδη επιστρέψει στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στη Citigroup, διαπραγματεύτηκε και πέτυχε την εξαγορά της μεγαλύτερης τράπεζας του Μεξικού Banamex από την Citigroup για το ποσό των $12.5 δις. Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία του επιτήδειου Rubin ήταν η αναθεώρηση και κατάργηση του νόμου Glass-Steagall Act του 1933 που είχε σχεδιαστεί ακριβώς για να αποτρέπει την κερδοσκοπική χειραγώγηση και την σύγκρουση συμφερόντων που κυριαρχούσε στη Wall Street κατά τη δεκαετία του `20 και που είχαν οδηγήσει στην διαβόητη οικονομική κατάρρευση του 1929.
Ένας άλλος αρχιτέκτονας της διαπλοκής που συνετέλεσε τα μέγιστα και αυτός στην παραπάνω εξέλιξη είναι και ο Phil Gramm πρώην Γερουσιαστής από το Τέξας. Εισέπραξε ως προεκλογική βοήθεια πάνω από $4 εκατομμύρια και μάλιστα από ασφαλιστικές και κτηματομεσιτικές εταιρείες που πίεζαν για την ανάκληση του GSA. Ο έτερος της «παρέας» είναι ο Sanford Weill που ήταν και ο Διευθύνων Σύμβουλος της Citigroup. Η κατάργηση του νόμου GSA επέτρεψε την εξέλιξη της εταιρίας του (αξίας πολλών δις) σε ένα από τα πλέον ισχυρά χρηματοοικονομικά σχήματα του πλανήτη. Ήταν αυτός που στη διάρκεια των κρίσιμων διαπραγματεύσεων στο Κογκρέσο κάλεσε προσωπικά τον τότε Πρόεδρο πιέζοντάς τον να μεσολαβήσει. Κάτι που βεβαίως και έγινε. Ο Clinton διευκόλυνε τον φίλο του και η συμφωνία τελικά επετεύχθη και τελικά υπογράφηκε στις 2:45 το πρωί. Υπογράφοντας, μάλιστα, ο Πρόεδρος δήλωσε πασιχαρής πως «Η σημερινή είναι μια πολύ καλή ημέρα για την Αμερική..» Μερικές μόνο ημέρες μετά την υπογραφή της ανάκλησης του συγκεκριμένου νόμου, ο Υπουργός επί των Οικονομικών Rubin, παραιτείται και αναλαμβάνει ρόλο στενού συνεργάτη του Weill στην Citigroup! Την προηγούμενη χρονιά και όταν ο Weill ενημέρωσε σε κάποια φάση τον Υπουργό Rubin για μια μελλούμενη συνένωση και ανάπτυξη της Citigroup, αυτός αναφώνησε «Μα έτσι αγοράζετε την κυβέρνηση!».
Όσο για τον Πρόεδρο Bill Clinton, δεν υπάρχει λόγος να περιγράψουμε τον ρόλο του στην ανάκληση του νόμου Glass- Steagall ο οποίος ήταν και η ραχοκοκαλιά της πολιτικής του F.D. Roosevelt στην λελογισμένη προσπάθειά του να αποτρέψει τυχόν νέα οικονομική κρίση. Τι σημαίνει η εν λόγω ανάκληση; Τα διάφορα ομόλογα και στεγαστικά δάνεια είχαν βγει εκτός ελέγχου και στην ουσία είχαν καταντήσει τρόποι ξεζουμίσματος των απλών πολιτών. Από την ανάκληση λοιπόν του νόμου το 1999, οι μεγάλες τράπεζες και τα πιστωτικά ιδρύματα κατάφεραν και επί μια δεκαετία επανεισήγαγαν τις απαράδεκτες μεθόδους που ίσχυαν στη δεκαετία του `20 δανείζοντας δηλαδή τεράστια κεφάλαια σε κερδοσκόπους που στη συνέχεια αυτοί, σπεκουλάροντας αισχρά, μεταπωλούσαν τα δάνεια (χονδρικά και λιανικά) και απομυζώντας κέρδη σε κάθε βήμα δημιούργησαν την χειρότερη οικονομική κρίση από το 1929.
Το μεγάλο λοιπόν ερώτημα σήμερα είναι το εξής: Γιατί δεν αντιμετωπίζουν τον οποιοδήποτε έλεγχο οι γνωστοί πλέον υπεύθυνοι της τωρινής οικονομικής κρίσης; Η απάντηση είναι πασιφανής και εύκολη ακόμη και για κάποιον που δεν θεωρείται ιδιαίτερα έξυπνος. Μην περιμένετε όμως να την μάθετε από τα «ξεπουλημένα» μεγάλα ΜΜΕ. Μην περιμένετε να την ακούσετε από τους περίφημους οικονομικούς ειδικούς αναλυτές οι οποίοι είναι και συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι με τους υπαίτιους της κρίσης. Μην περιμένετε από τον Πρόεδρο Obama να αποξενωθεί από τους συντρόφους του Δημοκρατικούς. Φανταστείτε να αποφασίσει να τα βάλει με τον πρώην Πρόεδρο Clinton και τον συνεργάτη του Robert Rubin. Δεν θα γίνει. Απλά θυμηθείτε πως όταν ο Obama πρωτοανακοίνωνε την δέσμευσή του να προχωρήσει στη διάσωση της Wall Street προσφέροντας $1.000.000.000.000, αυτός που ήταν ακριβώς δίπλα του χαμογελώντας ήταν ο … ROBERT RUBIN!!
Έτσι λοιπόν, η τελευταία Προεδρική εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ κρίθηκε μεταξύ του McCain με οικονομικό σύμβουλό του τον Phil Gramm και του Obama με στενό του οικονομικό συνεργάτη τον Robert Rubin.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών φαίνεται μάλλον να αγνοεί πλήρως το ποιος εν τέλει ευθύνεται για την εξέλιξη αυτή. Και παρόλο που η προσοχή της κοινής γνώμης δεν είναι εύκολο να αποσπάται μακριά από τα οικονομικά προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο, τα μεγάλα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποφεύγουν να εστιάζουν στους πραγματικούς υπεύθυνους. Αυτούς δηλαδή τους λίγους προνομιούχους που κρύβονται στις σκιές και που κατάφεραν να διχάσουν την μεσαία τάξη σε έχοντες και μη. Αντί λοιπόν να αποκαλύψουν την γυμνή αλήθεια, ότι δηλαδή η παρούσα οικονομική κρίση οφείλεται κυρίως στη καταστροφική δράση αλλά και στην αδράνεια των δυο πολιτικών σχηματισμών της χώρας κατά τα τελευταία 20 χρόνια, οι φωστήρες των μεγάλων ΜΜΕ την αγνοούν επιδεικτικά.
Ούτε κουβέντα δεν ακούγεται για την τεράστια απάτη, από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους και αναλυτές που όμως αμείβονται με εκατομμύρια δολάρια από τους «σπόνσορές» τους.
Οι συνθήκες που καθόρισαν την σημερινή κρίση ξεκίνησαν από την εποχή που αποφασίστηκε η επιτάχυνση της «απορύθμισης» στις χρηματιστηριακές και οικονομικές αγορές. Η ακριβής ημερομηνία δεν είναι εύκολο να εντοπιστεί αλλά τα πρόσωπα κλειδιά είναι γνωστά. Ο Bill Clinton, Δημοκρατικός Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Sanford Weill, Διευθύνων Σύμβουλος της Citigroup, ο Robert Rubin του επενδυτικού ομίλου Goldman Sacks αλλά και Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και ο Phil Gramm Ρεπουμπλικανός Γερουσιαστής από το Τέξας. Οι παραπάνω συμμετείχαν ενεργά στην ανάκληση του νομοσχεδίου Glass-Steagall Act (GSA) θέτοντας έτσι τα θεμέλια για την μη διαφανή χειραγώγηση των επενδυτικών δραστηριοτήτων, αρχής γενομένης το 1999. Η κίνηση αυτή επέτρεψε στους πολιτικά δικτυωμένους ανθρώπους και επιχειρήσεις (όπως η Citigroup) να κατορθώσουν να συσσωρεύσουν τεράστιες περιουσίες σχεδιάζοντας και βγάζοντας στην αγορά τυχοδιωκτικά επενδυτικά προϊόντα τα οποία πλέον ήταν μη ελεγχόμενα από το κράτος.
Η ανάκληση λοιπόν του Glass-Steagall Act είναι χωρίς καμιά αμφιβολία η κύρια αιτία της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Μια κίνηση που «επέτρεψε σε χαλαρά οργανωμένους οικονομικούς ομίλους να κυριεύσουν και να κυριαρχήσουν αναλαμβάνοντας πλήρως τον έλεγχο των οικονομικών, πολιτιστικών και πολιτικών παραμέτρων της οικονομικής πολιτικής της χώρας.» Βασικοί συμμέτοχοι σε αυτήν την κίνηση είναι και οι μεγάλοι ειδησεογραφικοί οργανισμοί. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς όταν είναι πασίγνωστος ο έλεγχος που ασκούν επάνω τους οι διεθνείς οικονομικοί κολοσσοί οι οποίοι χρηματοδοτούν φερέφωνα και στα δυο κόμματα συνεχίζοντας να «παίζουν το βιολί τους» ενώ η Ρώμη καίγεται;
Για παράδειγμα, το δίκτυο NBC ανήκει στην General Electric, το CBS στην Westinghouse, το ABC στη Disney, το CNN στην Time Warner και το Fox News είναι ιδιοκτησίας του News Corporation του Rupert Μurdock.
Οι επιδέξιες τακτικές εξαπάτησης που χρησιμοποιούν αυτοί οι Οργανισμοί ελέγχοντας κατά το δοκούν την γενικότερη πληροφόρηση της κοινής γνώμης της χώρας είναι απίστευτες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η τελείως παθητική παρουσίαση εκ μέρους των ΜΜΕ για το πώς η NAFTA, που είναι και η κατ`εξοχήν αντιεργατική και πλέον καταστροφική για τον μέσο πολίτη νομοθεσία σε ισχύ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια τεράστια οικονομική αποτυχία. Ούτε λέξη δεν ξεστόμισαν τα εν λόγω Μέσα για την «ντροπιαστική» συνεργασία μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών στο να περάσει η NAFTA σαν νόμος από το Κογκρέσο. Αν τυχόν το 1999 είχαμε Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση και πλειοψηφία στο Κογκρέσο, δεν υπάρχει περίπτωση να τολμούσαν να περάσουν τόσο τη NAFTA όσο και να ανακαλέσουν τη GSA. Μόνο ένας Δημοκρατικός Πρόεδρος και ένα Κογκρέσο ελεγχόμενο από την πλεονεξία των μεγάλων επιχειρήσεων θα το τολμούσε όπως και έκανε τελικά. Ας μην υπάρχει βέβαια η ψευδαίσθηση πως οι Ρεπουμπλικανοί υπερασπίζονται τον εργαζόμενο. Κάθε άλλο. Μόλις οι Δημοκρατικοί άνοιξαν τις πόρτες, οι Ρεπουμπλικανοί έσπευσαν σαν τρελοί να «μπουκάρουν και αυτοί στο κόλπο.»
Αφού λοιπόν την μεγάλη ζημιά την έκαναν οι Δημοκρατικοί το 1999, είναι πλέον μάταιο να συζητάμε για την πολιτική του George W. Bush που ακολούθησε στα επόμενα 8 χρόνια. Και σε όλη τη διάρκεια που η Αμερικανική μεσαία και εργατική τάξη δέχονταν τις συνέπειες αυτής της μεθοδευμένης καταστροφικής οικονομικής πολιτικής, τα μεγάλα ΜΜΕ τηρούσαν σιγήν ιχθύος. Η σιωπή όμως αυτή των Μέσων, εξαγοράσθηκε με συμβόλαια και συμφωνίες εκατομμυρίων δολαρίων που έκαναν με τα πραγματικά τους αφεντικά. Όπως αναφέρει ο φιλόσοφος και ψυχολόγος Michael Lerner: «Το κόστος του να παραμένεις σιωπηλός απολαμβάνοντας μεγάλες αμοιβές, είναι να αποδέχεσαι και να συμφωνείς απόλυτα με την παρούσα διανομή του πλούτου και της εξουσίας…» Ο Noam Chomsky περιγράφει τους περίφημους “spin masters” ως αυτούς που «αμείβονται αδρά προκειμένου να υπηρετούν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και σχεδιάζοντας τη δημοσιογραφία τους έτσι ώστε να είναι υποστηρικτική του κατεστημένου και να περιορίζει όσο το δυνατόν τις τυχόν διαφωνίες και συζητήσεις για ότι αποφασίζεται…»
Αυτό που όμως είναι αστείο αλλά και συνάμα τρομακτικό, είναι το γεγονός ότι οι ίδιες αυτές πολιτικές και εταιρικές δυνάμεις που δημιούργησαν την οικονομική κρίση για λογαριασμό των ολίγων προνομιούχων… είναι οι ίδιες που ακόμη και σήμερα παίρνουν όλες τις κρίσιμες αποφάσεις αναφορικά με την αντιμετώπισή της! Και ποια είναι η προτεινόμενη και γενικά αποδεκτή λύση; Η χορήγηση δισεκατομμυρίων στους ίδιους τους δισεκατομμυριούχους που οργάνωσαν το χάος. Αυτό θυμίζει την περίπτωση του να βοηθάει κανείς κάποιον αλκοολικό αναλαμβάνοντας να πληρώνει για τα ποτά του… Παρεμπιπτόντως, πως νομίζετε ότι θα αντιδρούσε κάποιος book maker απέναντι σε κάποιον που θα αρνείτο να πληρώσει τα χρέη του από τον τζόγο;
Ας εξετάσουμε τώρα τις μεγάλες δυνάμεις που ενεπλάκησαν στην ανάκληση του νομοσχεδίου Glass Steagall Act που ήταν και η απαρχή των όσων οικονομικών δεινών ακολούθησαν. Ο Robert Rubin ήταν ο Υπουργός Οικονομικών του Clinton και συγχρόνως ο κύριος οικονομικός του σύμβουλος. Ήταν μάλιστα αυτός που κατάφερε ώστε η NAFTA να κερδίσει την «πολιτική» προτεραιότητα από την τόσο απαραίτητη αναβάθμιση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Ο Rubin ήταν στέλεχος της Goldman Sacks πριν πάει δίπλα στον Πρόεδρο και ο κύριος υπεύθυνος για την προώθηση της NAFTA. Ποιος κέρδισε δις από αυτό; Κυρίως η Goldman Sacks. Τι ακολούθησε; Οικονομική κατάρρευση του Μεξικού. Πως αντιμετωπίσθηκε; Με τεράστια εισροή Αμερικανικών κρατικών δολαρίων στο Μεξικό η οποία εισροή διέσωσε πλήρως τους ξένους επενδυτές όπως την Goldman Sacks! Μια μικρή και σχετικά άγνωστη παράμετρος της NAFTA, επέτρεπε σε ξένες τράπεζες να εξαγοράζουν τις Μεξικανικές. Ο Rubin λοιπόν, σαν γνήσιος κομπιναδόρος και αφού είχε ήδη επιστρέψει στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στη Citigroup, διαπραγματεύτηκε και πέτυχε την εξαγορά της μεγαλύτερης τράπεζας του Μεξικού Banamex από την Citigroup για το ποσό των $12.5 δις. Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία του επιτήδειου Rubin ήταν η αναθεώρηση και κατάργηση του νόμου Glass-Steagall Act του 1933 που είχε σχεδιαστεί ακριβώς για να αποτρέπει την κερδοσκοπική χειραγώγηση και την σύγκρουση συμφερόντων που κυριαρχούσε στη Wall Street κατά τη δεκαετία του `20 και που είχαν οδηγήσει στην διαβόητη οικονομική κατάρρευση του 1929.
Ένας άλλος αρχιτέκτονας της διαπλοκής που συνετέλεσε τα μέγιστα και αυτός στην παραπάνω εξέλιξη είναι και ο Phil Gramm πρώην Γερουσιαστής από το Τέξας. Εισέπραξε ως προεκλογική βοήθεια πάνω από $4 εκατομμύρια και μάλιστα από ασφαλιστικές και κτηματομεσιτικές εταιρείες που πίεζαν για την ανάκληση του GSA. Ο έτερος της «παρέας» είναι ο Sanford Weill που ήταν και ο Διευθύνων Σύμβουλος της Citigroup. Η κατάργηση του νόμου GSA επέτρεψε την εξέλιξη της εταιρίας του (αξίας πολλών δις) σε ένα από τα πλέον ισχυρά χρηματοοικονομικά σχήματα του πλανήτη. Ήταν αυτός που στη διάρκεια των κρίσιμων διαπραγματεύσεων στο Κογκρέσο κάλεσε προσωπικά τον τότε Πρόεδρο πιέζοντάς τον να μεσολαβήσει. Κάτι που βεβαίως και έγινε. Ο Clinton διευκόλυνε τον φίλο του και η συμφωνία τελικά επετεύχθη και τελικά υπογράφηκε στις 2:45 το πρωί. Υπογράφοντας, μάλιστα, ο Πρόεδρος δήλωσε πασιχαρής πως «Η σημερινή είναι μια πολύ καλή ημέρα για την Αμερική..» Μερικές μόνο ημέρες μετά την υπογραφή της ανάκλησης του συγκεκριμένου νόμου, ο Υπουργός επί των Οικονομικών Rubin, παραιτείται και αναλαμβάνει ρόλο στενού συνεργάτη του Weill στην Citigroup! Την προηγούμενη χρονιά και όταν ο Weill ενημέρωσε σε κάποια φάση τον Υπουργό Rubin για μια μελλούμενη συνένωση και ανάπτυξη της Citigroup, αυτός αναφώνησε «Μα έτσι αγοράζετε την κυβέρνηση!».
Όσο για τον Πρόεδρο Bill Clinton, δεν υπάρχει λόγος να περιγράψουμε τον ρόλο του στην ανάκληση του νόμου Glass- Steagall ο οποίος ήταν και η ραχοκοκαλιά της πολιτικής του F.D. Roosevelt στην λελογισμένη προσπάθειά του να αποτρέψει τυχόν νέα οικονομική κρίση. Τι σημαίνει η εν λόγω ανάκληση; Τα διάφορα ομόλογα και στεγαστικά δάνεια είχαν βγει εκτός ελέγχου και στην ουσία είχαν καταντήσει τρόποι ξεζουμίσματος των απλών πολιτών. Από την ανάκληση λοιπόν του νόμου το 1999, οι μεγάλες τράπεζες και τα πιστωτικά ιδρύματα κατάφεραν και επί μια δεκαετία επανεισήγαγαν τις απαράδεκτες μεθόδους που ίσχυαν στη δεκαετία του `20 δανείζοντας δηλαδή τεράστια κεφάλαια σε κερδοσκόπους που στη συνέχεια αυτοί, σπεκουλάροντας αισχρά, μεταπωλούσαν τα δάνεια (χονδρικά και λιανικά) και απομυζώντας κέρδη σε κάθε βήμα δημιούργησαν την χειρότερη οικονομική κρίση από το 1929.
Το μεγάλο λοιπόν ερώτημα σήμερα είναι το εξής: Γιατί δεν αντιμετωπίζουν τον οποιοδήποτε έλεγχο οι γνωστοί πλέον υπεύθυνοι της τωρινής οικονομικής κρίσης; Η απάντηση είναι πασιφανής και εύκολη ακόμη και για κάποιον που δεν θεωρείται ιδιαίτερα έξυπνος. Μην περιμένετε όμως να την μάθετε από τα «ξεπουλημένα» μεγάλα ΜΜΕ. Μην περιμένετε να την ακούσετε από τους περίφημους οικονομικούς ειδικούς αναλυτές οι οποίοι είναι και συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι με τους υπαίτιους της κρίσης. Μην περιμένετε από τον Πρόεδρο Obama να αποξενωθεί από τους συντρόφους του Δημοκρατικούς. Φανταστείτε να αποφασίσει να τα βάλει με τον πρώην Πρόεδρο Clinton και τον συνεργάτη του Robert Rubin. Δεν θα γίνει. Απλά θυμηθείτε πως όταν ο Obama πρωτοανακοίνωνε την δέσμευσή του να προχωρήσει στη διάσωση της Wall Street προσφέροντας $1.000.000.000.000, αυτός που ήταν ακριβώς δίπλα του χαμογελώντας ήταν ο … ROBERT RUBIN!!
Έτσι λοιπόν, η τελευταία Προεδρική εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ κρίθηκε μεταξύ του McCain με οικονομικό σύμβουλό του τον Phil Gramm και του Obama με στενό του οικονομικό συνεργάτη τον Robert Rubin.
Είπατε τίποτα;
TEMPO NEWS, Jon Susce
TEMPO NEWS, Jon Susce
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου