Κοινό χαρακτηριστικό των κρατούντων κάθε κοινωνικού σχηματισμού, είναι η προσπάθεια να βρεθούν και να εφαρμοστούν οι μηχανισμοί που θα τους επιτρέψουν να διατηρήσουν ή και να επεκτείνουν την κυριαρχία και το ρόλο τους. Υπό αυτή την οπτική, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υφίστανται προέρχεται από κάθε προσπάθεια μεταβολής του κοινωνικού και οικονομικού ισχύοντος καθεστώτος. Μια πολύ αποτελεσματική μέθοδος, για την προστασία από τον παραπάνω κίνδυνο, είναι η δαιμονοποίηση κάθε άποψης, προσπάθειας, δράσης που μπορεί να επιφέρει οποιαδήποτε αλλαγή στο ισχύον καθεστώς.
Στην Ευρώπη, ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η Ιερή Συμμαχία, με γνωστό ρόλο και μεθόδους. Αξίζει να θυμηθεί κάποιος τον τρόπο με τον οποίο, κατά τον 17ο αι. καταπνίγονταν κοινωνικά κινήματα, αλλά και πώς αντιμετωπίζονταν εθνικοί απελευθερωτικοί αγώνες, όπως η επανάσταση του ελληνικού γένους το 1821. Συλλήβδην, όλες οι προσπάθειες για ανεξαρτησία, ελευθέρια, αυτοδιάθεση, αντιμετωπίζονταν με παρόμοιο τρόπο. Η πιο απλή, εύκολη και πιασάρικη κατηγόρια, ήταν ο χαρακτηρισμός όλων των παραπάνω κινημάτων, ως τρομοκρατικά. Στη συνεχεία τα μέλη της Ιερής Συμμαχίας, ως οι θεματοφύλακες της νομιμότητας, αλλά στην πραγματικότητα προστάτες της ισχύουσας κατάστασης και των κεκτημένων τους, παρενέβαιναν, με τον τρόπο που τους βόλευε, είτε πνίγοντας τις εξεγέρσεις στο αίμα, είτε χρησιμοποιώντας τα κινήματα ως ευκαιρία επέμβασης σε αλλά κράτη.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας, ρόλοι έχουν αλλάξει, νέοι θεσμοί έχουν θεσπιστεί, κράτη έχουν συσταθεί ενώ άλλα εξαφανιστεί. Ωστόσο η παλιά τεχνική, αναμορφωμένη και εμπλουτισμένη, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται με μεγάλη επιτυχία. Οι κρατούντες, βαπτίζουν τρομοκρατία οποιαδήποτε ενέργεια, πράξη ή κίνημα, αντιτίθεται στα σχέδια τους, αναλάμβαναν να αποκαταστήσουν την τάξη, τη νομιμότητα, την ειρήνη και τη δημοκρατία, είτε “στήνουν” τέτοια “κινήματα”, χώνοντας τη μύτη τους στα εσωτερικά κρατών, ελέγχοντας πολιτεύματα, χειραγωγώντας κοινωνίες και εγκαθιστώντας με διαφόρους τρόπους, βολικές κυβερνήσεις.
Στην Ελλάδα, η τρομοκρατία εμφανίστηκε μετά την πτώση της χούντας, από αντιδικτατορικές ομάδες που πίστευαν ότι η μεταπολίτευση δεν έφερε και δημοκρατία και θεώρησαν ότι ο αγώνας έπρεπε να συνεχιστεί. Ωστόσο είναι άδικο να ανακατέψουμε τους σύγχρονους κουμπουροφόρους, με όσους εναντιώθηκαν στη χούντα. Έξαλλου το ισχύον σύνταγμα, αναγνωρίζει το δικαίωμα και την υποχρέωση σε όλους τους Έλληνες, να αντιστέκονται με κάθε μέσο, στην βίαιη κατάλυση του. (Αρ. 120 παρ. 4 )
http://www.parliament.gr/politeuma/syntagmaDetails.asp?ArthroID=124
Εκείνες οι ομάδες, τα πρώτα χτυπήματα των οποίων είχαν σημαντική λαϊκή αποδοχή, σταδιακά διαβρώθηκαν από μυστικές υπηρεσίες, εκφυλίστηκαν, αποκόπηκαν από το λαό, τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις του και απογυμνωμένες από κάθε μαζικό λαϊκό έρεισμα, έφτασαν στη σημερινή μορφή, που τις καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνες και επιζήμιες, για το κοινωνικό σύνολο.
Κανένας διεθνής οργανισμός δεν έχει καθορίσει ένα κοινά αποδεκτό ορισμό, που να περιγράφει το φαινόμενο και τις διαστάσεις της τρομοκρατίας, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται αναλόγως όπως και όποτε βολεύει. Τις τελευταίους μέρες, μεγάλη κουβέντα γίνετε για την αναβίωση της τρομοκρατία στη χώρα και στους κίνδυνους που κρύβονται πίσω από αυτή. Για την οικονομία της κουβέντας και βλέποντας πως αντιμετωπίζεται από την ευρύτερη κοινή γνώμη, ο τρόπος δράσης και η επιχειρηματολογία αυτών των ομάδων, θα ορίσουμε ως τρομοκρατία, την προσπάθεια να ανατραπεί με ένοπλη δράση το ισχύον πολίτικο, οικονομικό σύστημα.
Οι σημερινές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, η επιθετικά αυξανόμενη φτώχια, οι κοινωνικές ανισότητες, η εκμετάλλευση, ο αποκλεισμός, το έλλειμμα δημοκρατίας σε όλες σχεδόν τις εκφράσεις της δημοσιάς ζωής, η ακραία και εντεινόμενη κρατική καταστολή, δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για κοινωνικές αντιδράσεις, οι οποίες υπό προϋποθέσεις μπορούν να επιδιώξουν και είναι ικανές να επιτύχουν, δομικές μεταβολές του ισχύοντος συστήματος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μαζί με αυτούς που δίκαια διαμαρτύρονται, αντιδρούν και επιδιώκουν αλλαγές, χρησιμοποιώντας κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους, είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν άτομα, φορείς πιο ακραίων απόψεων και τακτικών, που εν δυνάμει μπορούν να αποδεχθούν τη χρήση βιας, ένοπλης ή μη. Ωστόσο, π.χ “…καμιά σχέση με την εξεγερσιακή και επαναστατική (αντι)βία δεν έχουν φασιστικές συμπεριφορές σαν αυτή κατά του φίλου καθηγητή Γιάννη Πανούση, τρομοκρατικές επιθέσεις και δολοφονίες, καταστροφές δημοσίων αγαθών, βανδαλισμοί σε σχολεία και δημόσια κτίρια, εμπρησμοί και λεηλασίες σε βάρος βιοπαλαιστών, «μπαχαλάκηδων» χουλιγκανισμός και πλιάτσικο” http://new.enet.gr/?i=news.el.article&id=19915
Η αίσθηση που δημιουργείται είναι, ότι εκεί που η δράση κουκουλοφόρων προβοκατόρων και πρακτόρων, δεν επαρκεί να πυροδοτήσει τους υπόλοιπους ανεγκέφαλους τραμπούκους, που θα σπιλώσουν και θα υποβαθμίσουν μια κοινωνική κινητοποίηση ή πρωτοβουλία, επιστρατεύονται τα μεγάλα μέσα.
Με την παρέμβαση, στήριξη και ενίσχυση μέσω μηχανισμών του ιδίου του συστήματος, οι διαβρωμένες, “επαναστατικές” ένοπλες ομάδες, ψαρεύοντας ως μέλη λοιπούς ανεγκέφαλους του “αντιεξουσιαστικού” χώρου εφαρμόζουν μεθόδους και πρακτικές, οι οποίες θέτουν την κοινωνία απέναντι τους. “Εραστής της ελευθερίας, πάνω απ' όλα, ο χωρίς εισαγωγικά αντεξουσιαστής, δηλαδή ο συνειδητός αναρχικός, ξέρει καλά τα όριά της: Εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Σέβεται τη ζωή ως αυταξία και τη μάνα φύση. Διακονεί την κοινωνική αλληλεγγύη και υπερασπίζεται το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πολέμιος κάθε ολοκληρωτισμού…”
http://new.enet.gr/?i=news.el.article&id=19915
Η στάση της κοινωνίας ακόμα και απέναντι σε κακοποιούς ή κατηγορούμενους του κοινού ποινικού δίκαιου, που εκδηλώνουν έμπρακτα, σεβασμό στην ανθρωπινή ζωή και κοινωνική αλληλεγγύη, είναι πολύ πιο ευνοϊκή από ότι απέναντι στους αυτόκλητους “επαναστάτες”.
(http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=18551204 )
Η αδιαφορία για την ύψιστη αξία της ανθρώπινης ζωής, η στοχοποίηση ανθρώπων που μπορεί απλά να βρεθούν σε λάθος τόπο λάθος χρόνο ή να κάνουν “λάθος” δουλειά, οι απειλές για χτυπήματα στα τυφλά, δε μπορούν να αναγνωριστούν ως κοινωνική δράση. Αποτελούν όμως ιδιαίτερα χρήσιμο εργαλείο στην προσπάθεια των κρατούντων να προστατευτούν από τις αλλαγές του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και καθίστανται ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος ανάσχεσης, κάθε μαζικού κοινωνικού κινήματος, στη γέννηση του.
Υιοθετώντας τη λογική και τις πρακτικές του συστήματος που επιδιώκεις να αλλάξεις, δε σε διαφοροποιεί από αυτό, ούτε σε κάνει καλύτερο του. Σε κάνει υποχείριο του, ένα ακόμα αλλοτριωμένο κομματάκι του. Το να γίνουν στόχος τεχνικοί και δημοσιογράφοι του πεζοδρομίου, ειδικοί φρουροί και αστυνομικοί των €700 - €800, δε προσφέρει καμία υπηρεσία στα κοινωνικά κινήματα, αλλά στο ίδιο το σύστημα. Το να ανατιναχτεί ένα οικοδομικό τετράγωνο, ή ένα υπουργείο σκοτώνοντας μερικές δεκάδες ανθρώπους, το σύστημα δεν πληγώνεται, ούτε αλλάζει. Το να σμιλευτεί μια φοβισμένη και φοβική κοινωνία γυρίζοντας την πλάτη στα κοινωνικά κινήματα που διεκδικούν ακόμα και τα δικαιότερα αιτήματα, δεν μπορεί να είναι το ζητούμενο οποιουδήποτε, αλλά επιδίωξη του συστήματος.
Έχοντας διαθέσιμες όλες τις δικαιολογίες που χρειάζεται, μπορεί να θέσει σε λειτουργία το μηχανισμό που του εξασφαλίζει την ύπαρξη του, αναλλοίωτη. Νομιμοποιείται να δείξει το αληθινό του πρόσωπο, εφαρμόζοντας τα πιο ακραία μέτρα καταστολής, την περικοπή των ατομικών ελευθεριών, το περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης και σκέψης.
Και όλα αυτά, με εξασφαλισμένη την ανοχή και την αποδοχή της κοινωνίας.
Στην Ευρώπη, ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η Ιερή Συμμαχία, με γνωστό ρόλο και μεθόδους. Αξίζει να θυμηθεί κάποιος τον τρόπο με τον οποίο, κατά τον 17ο αι. καταπνίγονταν κοινωνικά κινήματα, αλλά και πώς αντιμετωπίζονταν εθνικοί απελευθερωτικοί αγώνες, όπως η επανάσταση του ελληνικού γένους το 1821. Συλλήβδην, όλες οι προσπάθειες για ανεξαρτησία, ελευθέρια, αυτοδιάθεση, αντιμετωπίζονταν με παρόμοιο τρόπο. Η πιο απλή, εύκολη και πιασάρικη κατηγόρια, ήταν ο χαρακτηρισμός όλων των παραπάνω κινημάτων, ως τρομοκρατικά. Στη συνεχεία τα μέλη της Ιερής Συμμαχίας, ως οι θεματοφύλακες της νομιμότητας, αλλά στην πραγματικότητα προστάτες της ισχύουσας κατάστασης και των κεκτημένων τους, παρενέβαιναν, με τον τρόπο που τους βόλευε, είτε πνίγοντας τις εξεγέρσεις στο αίμα, είτε χρησιμοποιώντας τα κινήματα ως ευκαιρία επέμβασης σε αλλά κράτη.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας, ρόλοι έχουν αλλάξει, νέοι θεσμοί έχουν θεσπιστεί, κράτη έχουν συσταθεί ενώ άλλα εξαφανιστεί. Ωστόσο η παλιά τεχνική, αναμορφωμένη και εμπλουτισμένη, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται με μεγάλη επιτυχία. Οι κρατούντες, βαπτίζουν τρομοκρατία οποιαδήποτε ενέργεια, πράξη ή κίνημα, αντιτίθεται στα σχέδια τους, αναλάμβαναν να αποκαταστήσουν την τάξη, τη νομιμότητα, την ειρήνη και τη δημοκρατία, είτε “στήνουν” τέτοια “κινήματα”, χώνοντας τη μύτη τους στα εσωτερικά κρατών, ελέγχοντας πολιτεύματα, χειραγωγώντας κοινωνίες και εγκαθιστώντας με διαφόρους τρόπους, βολικές κυβερνήσεις.
Στην Ελλάδα, η τρομοκρατία εμφανίστηκε μετά την πτώση της χούντας, από αντιδικτατορικές ομάδες που πίστευαν ότι η μεταπολίτευση δεν έφερε και δημοκρατία και θεώρησαν ότι ο αγώνας έπρεπε να συνεχιστεί. Ωστόσο είναι άδικο να ανακατέψουμε τους σύγχρονους κουμπουροφόρους, με όσους εναντιώθηκαν στη χούντα. Έξαλλου το ισχύον σύνταγμα, αναγνωρίζει το δικαίωμα και την υποχρέωση σε όλους τους Έλληνες, να αντιστέκονται με κάθε μέσο, στην βίαιη κατάλυση του. (Αρ. 120 παρ. 4 )
http://www.parliament.gr/politeuma/syntagmaDetails.asp?ArthroID=124
Εκείνες οι ομάδες, τα πρώτα χτυπήματα των οποίων είχαν σημαντική λαϊκή αποδοχή, σταδιακά διαβρώθηκαν από μυστικές υπηρεσίες, εκφυλίστηκαν, αποκόπηκαν από το λαό, τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις του και απογυμνωμένες από κάθε μαζικό λαϊκό έρεισμα, έφτασαν στη σημερινή μορφή, που τις καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνες και επιζήμιες, για το κοινωνικό σύνολο.
Κανένας διεθνής οργανισμός δεν έχει καθορίσει ένα κοινά αποδεκτό ορισμό, που να περιγράφει το φαινόμενο και τις διαστάσεις της τρομοκρατίας, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται αναλόγως όπως και όποτε βολεύει. Τις τελευταίους μέρες, μεγάλη κουβέντα γίνετε για την αναβίωση της τρομοκρατία στη χώρα και στους κίνδυνους που κρύβονται πίσω από αυτή. Για την οικονομία της κουβέντας και βλέποντας πως αντιμετωπίζεται από την ευρύτερη κοινή γνώμη, ο τρόπος δράσης και η επιχειρηματολογία αυτών των ομάδων, θα ορίσουμε ως τρομοκρατία, την προσπάθεια να ανατραπεί με ένοπλη δράση το ισχύον πολίτικο, οικονομικό σύστημα.
Οι σημερινές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, η επιθετικά αυξανόμενη φτώχια, οι κοινωνικές ανισότητες, η εκμετάλλευση, ο αποκλεισμός, το έλλειμμα δημοκρατίας σε όλες σχεδόν τις εκφράσεις της δημοσιάς ζωής, η ακραία και εντεινόμενη κρατική καταστολή, δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για κοινωνικές αντιδράσεις, οι οποίες υπό προϋποθέσεις μπορούν να επιδιώξουν και είναι ικανές να επιτύχουν, δομικές μεταβολές του ισχύοντος συστήματος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μαζί με αυτούς που δίκαια διαμαρτύρονται, αντιδρούν και επιδιώκουν αλλαγές, χρησιμοποιώντας κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους, είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν άτομα, φορείς πιο ακραίων απόψεων και τακτικών, που εν δυνάμει μπορούν να αποδεχθούν τη χρήση βιας, ένοπλης ή μη. Ωστόσο, π.χ “…καμιά σχέση με την εξεγερσιακή και επαναστατική (αντι)βία δεν έχουν φασιστικές συμπεριφορές σαν αυτή κατά του φίλου καθηγητή Γιάννη Πανούση, τρομοκρατικές επιθέσεις και δολοφονίες, καταστροφές δημοσίων αγαθών, βανδαλισμοί σε σχολεία και δημόσια κτίρια, εμπρησμοί και λεηλασίες σε βάρος βιοπαλαιστών, «μπαχαλάκηδων» χουλιγκανισμός και πλιάτσικο” http://new.enet.gr/?i=news.el.article&id=19915
Η αίσθηση που δημιουργείται είναι, ότι εκεί που η δράση κουκουλοφόρων προβοκατόρων και πρακτόρων, δεν επαρκεί να πυροδοτήσει τους υπόλοιπους ανεγκέφαλους τραμπούκους, που θα σπιλώσουν και θα υποβαθμίσουν μια κοινωνική κινητοποίηση ή πρωτοβουλία, επιστρατεύονται τα μεγάλα μέσα.
Με την παρέμβαση, στήριξη και ενίσχυση μέσω μηχανισμών του ιδίου του συστήματος, οι διαβρωμένες, “επαναστατικές” ένοπλες ομάδες, ψαρεύοντας ως μέλη λοιπούς ανεγκέφαλους του “αντιεξουσιαστικού” χώρου εφαρμόζουν μεθόδους και πρακτικές, οι οποίες θέτουν την κοινωνία απέναντι τους. “Εραστής της ελευθερίας, πάνω απ' όλα, ο χωρίς εισαγωγικά αντεξουσιαστής, δηλαδή ο συνειδητός αναρχικός, ξέρει καλά τα όριά της: Εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Σέβεται τη ζωή ως αυταξία και τη μάνα φύση. Διακονεί την κοινωνική αλληλεγγύη και υπερασπίζεται το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πολέμιος κάθε ολοκληρωτισμού…”
http://new.enet.gr/?i=news.el.article&id=19915
Η στάση της κοινωνίας ακόμα και απέναντι σε κακοποιούς ή κατηγορούμενους του κοινού ποινικού δίκαιου, που εκδηλώνουν έμπρακτα, σεβασμό στην ανθρωπινή ζωή και κοινωνική αλληλεγγύη, είναι πολύ πιο ευνοϊκή από ότι απέναντι στους αυτόκλητους “επαναστάτες”.
(http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=18551204 )
Η αδιαφορία για την ύψιστη αξία της ανθρώπινης ζωής, η στοχοποίηση ανθρώπων που μπορεί απλά να βρεθούν σε λάθος τόπο λάθος χρόνο ή να κάνουν “λάθος” δουλειά, οι απειλές για χτυπήματα στα τυφλά, δε μπορούν να αναγνωριστούν ως κοινωνική δράση. Αποτελούν όμως ιδιαίτερα χρήσιμο εργαλείο στην προσπάθεια των κρατούντων να προστατευτούν από τις αλλαγές του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και καθίστανται ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος ανάσχεσης, κάθε μαζικού κοινωνικού κινήματος, στη γέννηση του.
Υιοθετώντας τη λογική και τις πρακτικές του συστήματος που επιδιώκεις να αλλάξεις, δε σε διαφοροποιεί από αυτό, ούτε σε κάνει καλύτερο του. Σε κάνει υποχείριο του, ένα ακόμα αλλοτριωμένο κομματάκι του. Το να γίνουν στόχος τεχνικοί και δημοσιογράφοι του πεζοδρομίου, ειδικοί φρουροί και αστυνομικοί των €700 - €800, δε προσφέρει καμία υπηρεσία στα κοινωνικά κινήματα, αλλά στο ίδιο το σύστημα. Το να ανατιναχτεί ένα οικοδομικό τετράγωνο, ή ένα υπουργείο σκοτώνοντας μερικές δεκάδες ανθρώπους, το σύστημα δεν πληγώνεται, ούτε αλλάζει. Το να σμιλευτεί μια φοβισμένη και φοβική κοινωνία γυρίζοντας την πλάτη στα κοινωνικά κινήματα που διεκδικούν ακόμα και τα δικαιότερα αιτήματα, δεν μπορεί να είναι το ζητούμενο οποιουδήποτε, αλλά επιδίωξη του συστήματος.
Έχοντας διαθέσιμες όλες τις δικαιολογίες που χρειάζεται, μπορεί να θέσει σε λειτουργία το μηχανισμό που του εξασφαλίζει την ύπαρξη του, αναλλοίωτη. Νομιμοποιείται να δείξει το αληθινό του πρόσωπο, εφαρμόζοντας τα πιο ακραία μέτρα καταστολής, την περικοπή των ατομικών ελευθεριών, το περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης και σκέψης.
Και όλα αυτά, με εξασφαλισμένη την ανοχή και την αποδοχή της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου