Σε κάποιους o τίτλος μπορεί να ακούγεται λιγάκι ακραίος, προσβλητικός και αυθαίρετος. Ίσως και να είναι.
Ωστόσο, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένας τελικός κυπέλλου volley έχει καθυστερήσει να ξεκινήσει καμιά ώρα και ίσως να μην αρχίσει καθόλου, 2 τουλάχιστον άνθρωποι, βρίσκονται χτυπημένοι σε νοσοκομείο της Πάτρας, με τον ένα τουλάχιστον να φέρει τραύματα από μαχαίρι, ενώ ένα άλλο ντέρμπι, ποδοσφαιρικό αυτή τη φορά, πρόκειται να αρχίσει. Όλα αυτά μερικές εβδομάδες αφότου βγήκε η απόφαση δικαστηρίου για το φόνο νεαρού οπαδού από οπαδούς άλλης ομάδας.
Σύμφωνα με πληροφορίες από άνθρωπο που βίωσε το "μεγαλείο" από κοντά, εχθές (31/01/09) οπαδοί μιας ομάδας μετακινήθηκαν από την Αθήνα στην Πάτρα μόνο και μόνο για να πλακωθούν στο ξύλο με οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, την ώρα που οι δεύτεροι έμπαιναν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν αγώνα. Οι επισκέπτες, δεν είχαν πρόθεση να παρακολουθήσουν αγώνα, ούτε καν είχαν εισιτήρια. Πήγαν στην Πάτρα για να δείρουν και να δαρθούν και τίποτα άλλο!
Αντίστοιχα, σήμερα (01/02/09) οπαδοί της δεύτερης ομάδας, εκστράτευσαν με τη σειρά τους από τον Πειραιά στην Πάτρα, για να πάρουν εκδίκηση από τους πρώτους. Σημαντική λεπτομέρεια. Οι χθεσινοί επιτιθέμενοι τραμπούκοι, σήμερα δε βρίσκονται στην πόλη, αφού όπως είπαμε πήγαν, έδειραν / δάρθηκαν και έφυγαν. Έτσι λοιπόν, οι δεύτεροι τραμπούκοι άσκησαν το οπαδικό τους καθήκον, εφορμώντας με καρέκλες και κράνη σε παιδιά και μαμάδες, που προφανώς δεν είχαν φανταστεί ότι σε μια επαρχιακή πόλη και σε ένα αγώνα volley θα ζούσαν τέτοιες "μεγάλες" στιγμές. Το μόνο λάθος τους ήταν ότι έτυχε να καθίσουν σε λάθος κερκίδα. Σε αυτή των "εχθρών".
Η φάση με τον οπαδό που νιώθει την ανάγκη να “υπερασπιστεί” την ομάδα του ή τον ομόσταβλο “σύντροφο” οπαδό, δε συμβαίνει μόνο μέσα στα γήπεδα ή γύρω από αυτά, αλλά εκεί τα φαινόμενα είναι πιο έντονα. Η μοναδικότητα ξεφτίζει και θολώνει και δημιουργείται ένα ετεροκατευθυνόμενο ον που υιοθετεί τη συμπεριφορά της κουκουβάγιας. (η οποία στην παροιμία έβλεπε όλα τα πουλιά άσχημα και τα δικά της τα πιο όμορφα από όλα). Γεννιούνται συμπεριφορές που στενοχωρούν, εξοργίζουν αφάνταστα και δημιουργούν απορίες.
Ο οπαδός, πριν φορέσει τη φανέλα της ομάδας του ή τα διακριτικά του συνδέσμου του, φοράει τα οπαδικά, χρωματιστά του γυαλιά που δίνουν στην οπτική του το ανάλογο χρώμα. Δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο η ομάδα. Η δόξα, η υπόληψη και τιμή της ομάδας πρέπει να προφυλαχθούν και να αναδειχθούν με κάθε τρόπο και μέσο. Πρέπει πάση θυσία να βρεθεί ένα βήμα μπροστά από τον εχθρό, χωρίς να δείξει αδυναμία. Μας χτύπησαν μια φορά, θα τους χτυπήσουμε δυο. Μας χτυπούν με ξύλινους λοστούς θα χτυπήσουμε με σιδερένιους. Είχαμε πέντε τραυματίες, να έχουν και αυτοί δέκα. Έχουμε εμείς ένα νεκρό, να έχουν και αυτοί δύο.
Σήμερα, η πιο ουσιαστική διαφορά των μεν από τους δε, είναι το χρώμα που έχουν τα σωβρακάκια που φοράει η κάθε ομάδα. Οι αθλητές και οι προπονητές, τουλάχιστον στις μεγάλες κατηγόριες σε όλα σχεδόν τα αθλήματα, είναι επαγγελματίες που αμείβονται για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε εκείνη την ομάδα, που θα προσφέρει πρώτη, το κατάλληλο αντίτιμο. Είναι εργαζόμενοι, που με κριτήριο το συμφέρον τους, αποφασίζουν που και για πόσο θα εργαστούν. Δεν αποτελούν περιουσιακό στοιχείο της ομάδας ή των οπαδών. Δεν αποτελούν σημαίες για τις ομάδες, μάλλον μισθοφόρους με πλουσιοπάροχη αμοιβή.
Από την άλλη πλευρά, οι ομάδες δεν είναι σύλλογοι, όπως πολλοί αρέσκονται να τις ονομάζουν. Είναι ανώνυμες εταιρίες. Δημοσιεύουν οικονομικές καταστάσεις, ελέγχονται από ορκωτό λογιστή, έχουν μετόχους, διοικούνται από ένα διοικητικό συμβούλιο και τη γενική συνέλευση των μετόχων, έχουν κέρδη ή ζημίες και φορολογούνται.
Όλο αυτό το κύκλωμα για να συντηρηθεί χρειάζεται πελάτες. Πελάτες που θα αγοράσουν εισιτήριο για να πάνε στο γήπεδο. Πελάτες που θα στηθούν στην τηλεόραση να δουν τα παιχνίδια (και τις διαφημίσεις), για να μπορέσει η ομάδα να πουλήσει ακριβότερα τα τηλεοπτικά δικαιώματα και οι διαφημιστές τον τηλεοπτικό χρόνο. Πελάτες που θα αγοράσουν τα εγκεκριμένα, γνήσια αθλητικά ήδη με το σήμα και τα χρώματα της ομάδας. Κυρίως χρειάζεται πελάτες που θα προστατεύσουν το συμφέρον της ομάδας και όσον σχετίζονται με αυτή ( παίκτες, ομοϊδεάτες οπαδοί, προπονητές, διοικήσεις ομάδων και μέτοχοι). Οι πελάτες που θα προστατεύσουν την ομάδα πιο αποτελεσματικά, είναι οι οπαδοί.
Τα αθλήματα αλλάζουν προσπαθώντας να γίνουν πιο ποιοτικά και πιο θεαματικά. Ομάδες εκσυγχρονίζονται και γίνονται επαγγελματικές. Οι ίδιοι οι παίκτες και προπονητές είναι και αντιμετωπίζονται, ως επαγγελματίες. Ανάλογη εξελικτική πορεία έχει και ο στρατός των οπαδών.
Ο κάθε παράγοντας – μέτοχος σε μια ομάδα (ανώνυμη εταιρία, θυμίζω) έχει επενδύσει κάμποσα λεφτά, και προσπαθεί αφενός να προστατεύσει την επένδυση του και αφετέρου, να μεγιστοποιήσει το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει από αυτή. Όλοι πλέον οι ιδιοκτήτες ομάδων είναι επιχειρηματίες σε διάφορους κλάδους. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου έχουν μπερδευτεί αθλητικές με παρααθλητικές δραστηριότητες, περιπτώσεις όπου η ομάδα (και η πελατεία της βεβαίως) αποτελεί πολύτιμο κλειδί, που θα ανοίξει την πόρτα σε νέες συνεργασίες και δουλειές. Ο μεγαλομέτοχος, προσπαθώντας να διαμορφώσει μια ευνοϊκή για αυτόν και τα συμφέροντά του κατάσταση, καλύπτεται πίσω από το κοινό οπαδικό συναίσθημα. Θα δικαιολογήσει τους πιστούς του π.χ. με μια δήλωση του τύπου, αυτοί είναι οι οπαδοί μας και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δεχθούμε όπως είναι. Όποτε ανοίγουν μερικά κεφάλια, θα περνάει μερικές ώρες σε συσκέψεις για την αντιμετώπιση της βίας και θα εξαγγέλλει κάθε φορά τα ίδια μέτρα, που δεν εφαρμόζονται ποτέ. Αν καμία φορά το κράτος αποφασίσει σοβαρά να παρέμβει, έχει τη δύναμη να παρέμβει ο ίδιος στο κράτος, αφού σε μεγάλο βαθμό κράτος και επιχειρηματίας, ταυτίζονται και διαπλέκονται. Σε ένα άτυπο μπρα-ντε-φερ, θα προσπαθεί να ελέγξει, επ' ωφελεία του, νόμους, κανόνες, ομοσπονδίες, διαιτησίες, μηχανισμούς, προσπαθώντας να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει, έστω και εξωαγωνιστικά. Θα χρηματοδοτεί ένα σωρό φυλλάδες του κώλου, που θα γράφουν ότι και όπως το γουστάρει, μεταφέροντας την επίσημη γραμμή στους υπηκόους. Ο ίδιος άνθρωπος, θα χρησιμοποιεί τα γήπεδα, που δεν του ανήκουν και που έχουν χτιστεί με χρήματα των φορολογουμένων (δικά μας δηλαδή). Θα απαιτεί από την αστυνομία, την οποία επίσης πληρώνουν οι φορολογούμενοι, να πηγαίνει σε κάθε αγώνα, να εποπτεύει και να προστατεύει την πελατεία που του αποφέρει χρήμα, αλλά να κάνει και λίγο τα στραβά μάτια, όποτε τον βολεύει.
Ο οπαδός θα βγει στο δρόμο να διαδηλώσει, επειδή π.χ. η ομάδα του δε μπορεί να χτίσει γήπεδο όπου και όπως γουστάρει, όπως έγινε στο παρελθόν. Θα πάει στο γήπεδο και θα φωνάξει συνθήματα υπέρ ή κατά συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων που με κάποιο τρόπο εξυπηρετούν ή όχι το συμφέρον της ομάδας. Θα απαιτήσει να ξαναγίνει η ίδια απάτη στη πλάτη των φορολογούμενων (και τη δική του) για να χαριστούν χρέη ομάδων, ύψους εκατομμυρίων ευρώ. Η σχέση είναι αμφίδρομη και αυτές οι “χάρες” ξεπληρώνονται, όταν έρθει η ώρα.
Η ώρα αυτή έρχεται όταν ο επιχειρηματίας παρέχει (αν)ηθικη κάλυψη και άλλοθι για τα αίσχη που κάνει ο γνωστός κάφρος, ο οποίος όταν συλληφθεί σε επεισόδια, ο δικηγόρος της ομάδας τρέχει να τον γλιτώσει από τη φυλακή, ακόμα και αν βρεθεί πάνω του ένα μικρό οπλοστάσιο ή “πράμα” αρκετό να μαστουρώσει ένας λόχος. Το ίδιο και όταν ο γνωστός κάφρος, εξαργυρώνοντάς τις υπηρεσίες που έχει ήδη προσφέρει, προσλαμβάνεται σαν υπάλληλος της ομάδας, ή σαν αρθρογράφος / δημοσιογράφος σε κανάλια και φυλλάδες, αναβαθμίζοντας το ρόλο του και τις υπηρεσίες που προσφέρει.
Το μόνο που μένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου, είναι το μέγεθος της μαλακίας του οπαδού, που ενώ μπορεί να γνωρίζει όλα τα παραπάνω ή και περισσότερα ακόμα, κλείνει τα μάτια και παραμένει οπαδός, χωρίς να μπει στον κόπο να σκεφτεί.
Ωστόσο, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένας τελικός κυπέλλου volley έχει καθυστερήσει να ξεκινήσει καμιά ώρα και ίσως να μην αρχίσει καθόλου, 2 τουλάχιστον άνθρωποι, βρίσκονται χτυπημένοι σε νοσοκομείο της Πάτρας, με τον ένα τουλάχιστον να φέρει τραύματα από μαχαίρι, ενώ ένα άλλο ντέρμπι, ποδοσφαιρικό αυτή τη φορά, πρόκειται να αρχίσει. Όλα αυτά μερικές εβδομάδες αφότου βγήκε η απόφαση δικαστηρίου για το φόνο νεαρού οπαδού από οπαδούς άλλης ομάδας.
Σύμφωνα με πληροφορίες από άνθρωπο που βίωσε το "μεγαλείο" από κοντά, εχθές (31/01/09) οπαδοί μιας ομάδας μετακινήθηκαν από την Αθήνα στην Πάτρα μόνο και μόνο για να πλακωθούν στο ξύλο με οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, την ώρα που οι δεύτεροι έμπαιναν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν αγώνα. Οι επισκέπτες, δεν είχαν πρόθεση να παρακολουθήσουν αγώνα, ούτε καν είχαν εισιτήρια. Πήγαν στην Πάτρα για να δείρουν και να δαρθούν και τίποτα άλλο!
Αντίστοιχα, σήμερα (01/02/09) οπαδοί της δεύτερης ομάδας, εκστράτευσαν με τη σειρά τους από τον Πειραιά στην Πάτρα, για να πάρουν εκδίκηση από τους πρώτους. Σημαντική λεπτομέρεια. Οι χθεσινοί επιτιθέμενοι τραμπούκοι, σήμερα δε βρίσκονται στην πόλη, αφού όπως είπαμε πήγαν, έδειραν / δάρθηκαν και έφυγαν. Έτσι λοιπόν, οι δεύτεροι τραμπούκοι άσκησαν το οπαδικό τους καθήκον, εφορμώντας με καρέκλες και κράνη σε παιδιά και μαμάδες, που προφανώς δεν είχαν φανταστεί ότι σε μια επαρχιακή πόλη και σε ένα αγώνα volley θα ζούσαν τέτοιες "μεγάλες" στιγμές. Το μόνο λάθος τους ήταν ότι έτυχε να καθίσουν σε λάθος κερκίδα. Σε αυτή των "εχθρών".
Η φάση με τον οπαδό που νιώθει την ανάγκη να “υπερασπιστεί” την ομάδα του ή τον ομόσταβλο “σύντροφο” οπαδό, δε συμβαίνει μόνο μέσα στα γήπεδα ή γύρω από αυτά, αλλά εκεί τα φαινόμενα είναι πιο έντονα. Η μοναδικότητα ξεφτίζει και θολώνει και δημιουργείται ένα ετεροκατευθυνόμενο ον που υιοθετεί τη συμπεριφορά της κουκουβάγιας. (η οποία στην παροιμία έβλεπε όλα τα πουλιά άσχημα και τα δικά της τα πιο όμορφα από όλα). Γεννιούνται συμπεριφορές που στενοχωρούν, εξοργίζουν αφάνταστα και δημιουργούν απορίες.
Ο οπαδός, πριν φορέσει τη φανέλα της ομάδας του ή τα διακριτικά του συνδέσμου του, φοράει τα οπαδικά, χρωματιστά του γυαλιά που δίνουν στην οπτική του το ανάλογο χρώμα. Δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο η ομάδα. Η δόξα, η υπόληψη και τιμή της ομάδας πρέπει να προφυλαχθούν και να αναδειχθούν με κάθε τρόπο και μέσο. Πρέπει πάση θυσία να βρεθεί ένα βήμα μπροστά από τον εχθρό, χωρίς να δείξει αδυναμία. Μας χτύπησαν μια φορά, θα τους χτυπήσουμε δυο. Μας χτυπούν με ξύλινους λοστούς θα χτυπήσουμε με σιδερένιους. Είχαμε πέντε τραυματίες, να έχουν και αυτοί δέκα. Έχουμε εμείς ένα νεκρό, να έχουν και αυτοί δύο.
Σήμερα, η πιο ουσιαστική διαφορά των μεν από τους δε, είναι το χρώμα που έχουν τα σωβρακάκια που φοράει η κάθε ομάδα. Οι αθλητές και οι προπονητές, τουλάχιστον στις μεγάλες κατηγόριες σε όλα σχεδόν τα αθλήματα, είναι επαγγελματίες που αμείβονται για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε εκείνη την ομάδα, που θα προσφέρει πρώτη, το κατάλληλο αντίτιμο. Είναι εργαζόμενοι, που με κριτήριο το συμφέρον τους, αποφασίζουν που και για πόσο θα εργαστούν. Δεν αποτελούν περιουσιακό στοιχείο της ομάδας ή των οπαδών. Δεν αποτελούν σημαίες για τις ομάδες, μάλλον μισθοφόρους με πλουσιοπάροχη αμοιβή.
Από την άλλη πλευρά, οι ομάδες δεν είναι σύλλογοι, όπως πολλοί αρέσκονται να τις ονομάζουν. Είναι ανώνυμες εταιρίες. Δημοσιεύουν οικονομικές καταστάσεις, ελέγχονται από ορκωτό λογιστή, έχουν μετόχους, διοικούνται από ένα διοικητικό συμβούλιο και τη γενική συνέλευση των μετόχων, έχουν κέρδη ή ζημίες και φορολογούνται.
Όλο αυτό το κύκλωμα για να συντηρηθεί χρειάζεται πελάτες. Πελάτες που θα αγοράσουν εισιτήριο για να πάνε στο γήπεδο. Πελάτες που θα στηθούν στην τηλεόραση να δουν τα παιχνίδια (και τις διαφημίσεις), για να μπορέσει η ομάδα να πουλήσει ακριβότερα τα τηλεοπτικά δικαιώματα και οι διαφημιστές τον τηλεοπτικό χρόνο. Πελάτες που θα αγοράσουν τα εγκεκριμένα, γνήσια αθλητικά ήδη με το σήμα και τα χρώματα της ομάδας. Κυρίως χρειάζεται πελάτες που θα προστατεύσουν το συμφέρον της ομάδας και όσον σχετίζονται με αυτή ( παίκτες, ομοϊδεάτες οπαδοί, προπονητές, διοικήσεις ομάδων και μέτοχοι). Οι πελάτες που θα προστατεύσουν την ομάδα πιο αποτελεσματικά, είναι οι οπαδοί.
Τα αθλήματα αλλάζουν προσπαθώντας να γίνουν πιο ποιοτικά και πιο θεαματικά. Ομάδες εκσυγχρονίζονται και γίνονται επαγγελματικές. Οι ίδιοι οι παίκτες και προπονητές είναι και αντιμετωπίζονται, ως επαγγελματίες. Ανάλογη εξελικτική πορεία έχει και ο στρατός των οπαδών.
Ο κάθε παράγοντας – μέτοχος σε μια ομάδα (ανώνυμη εταιρία, θυμίζω) έχει επενδύσει κάμποσα λεφτά, και προσπαθεί αφενός να προστατεύσει την επένδυση του και αφετέρου, να μεγιστοποιήσει το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει από αυτή. Όλοι πλέον οι ιδιοκτήτες ομάδων είναι επιχειρηματίες σε διάφορους κλάδους. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου έχουν μπερδευτεί αθλητικές με παρααθλητικές δραστηριότητες, περιπτώσεις όπου η ομάδα (και η πελατεία της βεβαίως) αποτελεί πολύτιμο κλειδί, που θα ανοίξει την πόρτα σε νέες συνεργασίες και δουλειές. Ο μεγαλομέτοχος, προσπαθώντας να διαμορφώσει μια ευνοϊκή για αυτόν και τα συμφέροντά του κατάσταση, καλύπτεται πίσω από το κοινό οπαδικό συναίσθημα. Θα δικαιολογήσει τους πιστούς του π.χ. με μια δήλωση του τύπου, αυτοί είναι οι οπαδοί μας και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δεχθούμε όπως είναι. Όποτε ανοίγουν μερικά κεφάλια, θα περνάει μερικές ώρες σε συσκέψεις για την αντιμετώπιση της βίας και θα εξαγγέλλει κάθε φορά τα ίδια μέτρα, που δεν εφαρμόζονται ποτέ. Αν καμία φορά το κράτος αποφασίσει σοβαρά να παρέμβει, έχει τη δύναμη να παρέμβει ο ίδιος στο κράτος, αφού σε μεγάλο βαθμό κράτος και επιχειρηματίας, ταυτίζονται και διαπλέκονται. Σε ένα άτυπο μπρα-ντε-φερ, θα προσπαθεί να ελέγξει, επ' ωφελεία του, νόμους, κανόνες, ομοσπονδίες, διαιτησίες, μηχανισμούς, προσπαθώντας να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει, έστω και εξωαγωνιστικά. Θα χρηματοδοτεί ένα σωρό φυλλάδες του κώλου, που θα γράφουν ότι και όπως το γουστάρει, μεταφέροντας την επίσημη γραμμή στους υπηκόους. Ο ίδιος άνθρωπος, θα χρησιμοποιεί τα γήπεδα, που δεν του ανήκουν και που έχουν χτιστεί με χρήματα των φορολογουμένων (δικά μας δηλαδή). Θα απαιτεί από την αστυνομία, την οποία επίσης πληρώνουν οι φορολογούμενοι, να πηγαίνει σε κάθε αγώνα, να εποπτεύει και να προστατεύει την πελατεία που του αποφέρει χρήμα, αλλά να κάνει και λίγο τα στραβά μάτια, όποτε τον βολεύει.
Ο οπαδός θα βγει στο δρόμο να διαδηλώσει, επειδή π.χ. η ομάδα του δε μπορεί να χτίσει γήπεδο όπου και όπως γουστάρει, όπως έγινε στο παρελθόν. Θα πάει στο γήπεδο και θα φωνάξει συνθήματα υπέρ ή κατά συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων που με κάποιο τρόπο εξυπηρετούν ή όχι το συμφέρον της ομάδας. Θα απαιτήσει να ξαναγίνει η ίδια απάτη στη πλάτη των φορολογούμενων (και τη δική του) για να χαριστούν χρέη ομάδων, ύψους εκατομμυρίων ευρώ. Η σχέση είναι αμφίδρομη και αυτές οι “χάρες” ξεπληρώνονται, όταν έρθει η ώρα.
Η ώρα αυτή έρχεται όταν ο επιχειρηματίας παρέχει (αν)ηθικη κάλυψη και άλλοθι για τα αίσχη που κάνει ο γνωστός κάφρος, ο οποίος όταν συλληφθεί σε επεισόδια, ο δικηγόρος της ομάδας τρέχει να τον γλιτώσει από τη φυλακή, ακόμα και αν βρεθεί πάνω του ένα μικρό οπλοστάσιο ή “πράμα” αρκετό να μαστουρώσει ένας λόχος. Το ίδιο και όταν ο γνωστός κάφρος, εξαργυρώνοντάς τις υπηρεσίες που έχει ήδη προσφέρει, προσλαμβάνεται σαν υπάλληλος της ομάδας, ή σαν αρθρογράφος / δημοσιογράφος σε κανάλια και φυλλάδες, αναβαθμίζοντας το ρόλο του και τις υπηρεσίες που προσφέρει.
Το μόνο που μένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου, είναι το μέγεθος της μαλακίας του οπαδού, που ενώ μπορεί να γνωρίζει όλα τα παραπάνω ή και περισσότερα ακόμα, κλείνει τα μάτια και παραμένει οπαδός, χωρίς να μπει στον κόπο να σκεφτεί.
Η λειτουργία της σκέψης προϋποθέτει την ύπαρξη του κατάλληλου οργάνου και με δεδομένο ότι η θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη των ειδών, ισχύει για όλες τις μορφές ζωής, τεκμαίρεται ότι ο εγκέφαλος του οπαδού, μάλλον είναι ανύπαρκτος.
Με αυτά και μ' αυτά, πέρασε η ώρα. Το παιχνίδι του volley, τελικά αναβλήθηκε και ίσως πάλι η έκβασή του να κριθεί εξωαγωνιστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου