Η παρακάτω επιστολή δημοσιεύτηκε στο zougla.gr με τον τίτλο "Νέα γυναίκα άνεργη ψάχνει" από τον Γιώργο Σκούρτη. Είναι απολαυστικά εύστοχη.
Αγαπητή κυρία προϊσταμένη
Με συμβούλεψαν να καταθέσω μια αίτηση με τα απαραίτητα βιογραφικά στοιχεία, την οποία εσείς θα κρίνετε και εν συνεχεία θα εγκρίνετε ή όχι την πρόσληψή μου σε κάποιο από τα καταστήματα του ομίλου στον οποίον προσφέρετε τις υπηρεσίες σας.
Λόγος πρώτος: γιατί εγώ κάνω αυτή την αίτηση; Ασφαλώς επειδή έχω ανάγκη από λεφτά, δεν τα βγάζω πέρα στις καθημερινές μου ανάγκες κι αυτό με οδηγεί πρώτα στην απελπισία και εν συνεχεία στην αγωνιώδη αναζήτηση μιας εργασίας. Ξέρω όμως ότι η ανεργία μαστίζει την κοινωνία κι έτσι οι προσφερόμενες εργασίες δεν είναι αυτό που εννοούμε με τη λέξη «εργασία», αλλά αυτό που ζούμε, δηλαδή «δουλεία». Και με τι μισθό ή μεροκάματο;
Λόγος δεύτερος: αλλά ας αρχίσω από το ωράριο. Με την απελευθέρωση (…;…) του ωραρίου το πρώτο που θα ζητήσετε (απαιτήσετε) από εμένα θα είναι η αδιαπραγμάτευτη παρουσία μου στο πόστο μου 8 ώρες, 10 ώρες, 14 ώρες, συνεχώς όρθια και, φυσικά, χωρίς υπερωρίες. Η αμοιβή μου με τέτοιους όρους ελαχιστοποιείται, γιατί αν, ας πούμε, ο μισθός μου θα είναι 700 ευρώ (ακαθάριστα) για το 8ωρο, με τόσες επιπλέον ώρες θα κατέβει πάρα πολύ, ενώ η κούρασή μου και η απώλεια των δυνάμεών μου θα είναι υπερδιπλάσια. (Κι όπως ίσως να γνωρίζετε από τον εαυτό σας, «μεροκάματο» σημαίνει ίσα -ίσα να μπορεί ο εργαζόμενος - σκλάβος να είναι ικανός και την επομένη, για να μπορεί να παράγει υπεραξία για το αφεντικό του. Καπιταλ-ισμός, είναι ακριβώς αυτό: το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται την υπεραξία των εργατών του - δούλων, δηλαδή, πολύ απλά αγαπητή μου προϊσταμένη, αν εγώ ΔΕΝ πληρωθώ όσο αξίζει η εργασία μου, τότε το αφεντικό μου γίνεται πλουσιότερο…από ΕΜΕΝΑ. )
Λόγος τρίτος: εγώ ΔΕΝ θέλω, δεν μπορώ, σε τέτοιο πειθαρχημένο ωράριο και με αυτές τις ελάχιστες αποδοχές. Οι δουλειές που μ΄αρέσει να κάνω είναι, λίγο πολύ, ελεύθερες θα λέγαμε και με μεγαλύτερη αμοιβή κι όταν ήθελα σταματούσα κι όταν ήθελα ξαναδούλευα. ( Σε καφετέριες ας πούμε ή λουλουδού ή…)
Λόγος τέταρτος: τι έχω σπουδάσει; Ωραία πράγματα, που μου άρεσαν και τα αγαπούσα και ήλπιζα ότι θα μπορέσω να ασχοληθώ επαγγελματικά, όμως μετά από τόσες σπουδές και σπατάλη χρημάτων και οραμάτων, έχω αποκτήσει μια εφιαλτική φοβία για την Εξουσία - που αυτή τη στιγμή εσείς εκπροσωπείτε – κάτι που με έχει κάνει ανίκανη ψυχολογικά να παρουσιαστώ –προφορικά και γραπτά- ενώπιον επιτροπής κρίσης για να κατοχυρώσω τις σπουδές μου , ώστε να μπορώ να εργάζομαι νόμιμα και με καλύτερες αμοιβές –ούτε καν τη δεξιοτεχνική μου ευκολία στην ανθοκομική και την κατασκευή ομοιωμάτων ( κούκλων) έχω περαιτέρω αξιοποιήσει.
Λόγος πέμπτος: πώς ζούσα μέχρι τώρα; Με βοήθεια από την οικογένεια, όμως τώρα μας τελείωσε κι αυτή, ο πατέρας μου πέθανε χωρίς σύνταξη και ανασφάλιστος – ήτανε συγγραφέας, «πνευματική ηγεσία» δηλαδή, και κανείς δεν του έβαζε ένσημα – κι εγώ τρέμω στην ιδέα μη μου τύχει καμιά αρρώστια, πάει χάθηκα.
Το μόνο που μου άφησε είναι ένα μικρό διαμέρισμα σε επαρχία, το οποίο, αν το πουλούσα – να το «σκότωνα», δηλαδή, μέσα σ΄αυτή την κρίση- ίσως και να μου απέφερε 12.000 ευρώ, με τα οποία θα μπορούσα να ζήσω πολύ συντηρητικά για ένα χρόνο, φυσικά κάνοντας παράλληλα ευκαιριακές δουλειές για να πληρώνω νοίκι, ΔΕΚΟ κλπ. πάγια έξοδα.. Δεν το κάνω όμως, γιατί το φυλάω «για ώρα ανάγκης», επομένως, θα μου πείτε και με το δίκιο σας, αφού δεν έχει φτάσει αυτή η ώρα, γιατί αγχώνομαι τόσο πολύ; (Ναι, έχετε δίκιο…)
Λόγος έκτος: εγώ στη σκέψη ότι θα έρθω να σας παραδώσω την αίτησή μου πνίγομαι.
Κυρίως επειδή γνωρίζω το άχρηστο της ενέργειάς μου, ακόμη και να με προσλάβετε, εγώ μπορεί την πρώτη μέρα εργασίας μου- επειδή δεν θα με αφήνετε να πάω στην τουαλέτα…- να σας φωνάξω «άντε και γαμηθείτε, κυρά μου» και να φύγω προς την ελευθερία μου. (Ελευθερία ή θάνατος…στα κάτεργα.)
Δεν ξέρω τι θα κάνω, αλλά ίσως , υπολογίζοντας ότι σε εσάς θα δούλευα σκλαβάκι 10ώρες ΟΡΘΙΑ (!) – πλέον δεν ζούμε σε δημοκρατία, αλλά σε ορθοκρατία, σε πολλές δουλειές οι υπάλληλοι δεν έχουν το δικαίωμα να ξαποσταίνουν πέντε λεπτά, έχουν δεν έχουν πελάτη, και να οι αφόρητοι πόνοι στα πόδια, και να η μέση που χαλάει και να τα αρθριτικά από νεαρή ηλικία – ίσως, λέω, να αποφασίσω αυτές τις 10 ώρες να πάω να μάθω κομπιούτερ και μετά να προσπαθήσω να γίνω επαγγελματίας , γράφοντας σπίτι μου κείμενα που δίνουν σε εξωτερικούς συνεργάτες οι εκδοτικοί οίκοι ή ακόμη και ιδιώτες – ξέρετε, βέβαια, πως πλέον πουθενά δε γίνονται δεκτά χειρόγραφα, ακόμη και αυτή την αίτηση πρέπει να πληρώσω για να μου τη μεταγράψουν σε σιντί.
Αλλά και πώς να πάω, αφού πρέπει να πληρώσω και λεφτά δεν έχω; Πήγα σε κάτι σεμινάρια του ΟΑΕΔ – όπου ο διδάσκων παίρνει 60 ευρώ την ώρα- αλλά εγώ δεν έμαθα τίποτα, γιατί αυτός έπρεπε «να τελειώσει την ύλη» και μας βομβάρδιζε με ακαταλαβίστικα – για αρχάριες- μαθήματα.
Ίσως, λέω, τελικά να πουλήσω το διαμέρισμα και να ανοίξω ένα μικρό παλαιοβιβλιοπωλείο, που να πουλάει και πίνακες ζωγραφικής , ακόμα μπορεί και την ανθοκομική μου να εξασκήσω και να φτιάχνω και πανέμορφες κούκλες. Κι αν, όμως, πάνε όλα κατά διαόλου;
Λέτε να ζητήσω – πάλι με αίτηση, βέβαια- κάποια επιδότηση από τους αρμοδίους φορείς της Πρόνοιας, του ΟΑΕΔ και του υπουργείου Απασχόλησης;. Ίδωμεν…
Τώρα όμως έχω απόλυτη ανάγκη από δουλειά, υπάρχουν μέρες που δεν έχω να φάω ή να πιω ένα καφέ ή να πάω κινηματογράφο ή θέατρο – ευτυχώς που τα βολεύω με τις προσκλήσεις που προσφέρουν για να μην παίζουν σε άδειες αίθουσες.
(Με τα πόδια πάω, με τα πόδια γυρίζω, έχω έτσι και την ευκαιρία να μπαίνω σε εστιατόρια και να κοιτάζω τα μαγειρεμένα φαγητά ή να περνάω από σουβλατζίδικα και φασφουντάδικα, έτσι για την τσίκνα που έλεγε κι ο Καραγκιόζης…Κάποτε πήγε κάτω από το μπαλκόνι της Φατμέ και της ζήτησε να του πετάξει μια καρφίτσα. «Και πώς θα τη βρεις;», του λέει το κοριτσάκι, «ε, καρφίτσωσέ την σ΄έναν κιοφτέ», της λέει ο πεινασμένος…εθνικός ΗΡΩΑΣ μας.)
Γι αυτό και σας υποβάλλω την αίτησή μου.
Όμως, τώρα που την έχω έτοιμη, σκέφτομαι ότι τζάμπα κόπο θα κάνω, τζάμπα θα αγωνιώ και θα περιμένω να με επιλέξετε ανάμεσα σε εκατοντάδες σαν κι εμένα-ίσως και σε χειρότερη κατάσταση- και στο τέλος, αν με προσλάβετε, να σκοτώνω το σώμα μου και την ψυχή μου επί ένα 10ωρο και να έχω κι εσάς από πάνω μου να με ελέγχετε και να με προστάζετε, όπως κάνουν σ΄εσάς οι δικοί σας «από πάνω» …Τι ζωή κι αυτή, ε;
Και στην εξέγερση των ημερών, (πάει, περάσανε κι αυτές…), έσπασα κι εγώ μερικά καταστήματα – δύο ήταν του ομίλου σας, τον οποίο εγώ τώρα εκλιπαρώ(!) να με προσλάβει. Δούλευαν φίλες μου σ΄αυτά και σχόλαγαν το βράδυ και σφάδαζαν από τους πόνους της ορθοστασίας, και ήθελα να τις ξεκουράσω λίγο… (Μάλλον κι εσείς θα ξεκουραστήκατε, θα είδατε τα παιδιά σας και τον άντρα σας και θα τους κάνατε και τον καλύτερο μουσακά…)
Οπότε, αγαπητή κυρία προϊσταμένη, σας το λέω από τώρα: να πάει να γαμηθεί αυτή η σκλαβιά που πρέπει να εκλιπαρήσω για να μου την…προσφέρετε(!) και μάλιστα να σας χρωστάω κι ευγνωμοσύνη για τη θεία χάρη που μου κάνετε…ελέω των αφεντικών σας που τώρα περιμένουν τις κρατικές αποζημιώσεις και τα άλλα προεκλογικά οικονομικά κόλπα της Νέας Δημοκρατίας – για να την ξαναψηφίσουν, όπως και οι πυρόπληκτοι.
Μετά τιμής και γονυπετής
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου