ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΩΝ

Κατά τη διάρκεια τον Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου, άλλα και αρκετό καιρό πριν από αυτούς, οι ειδήσεις σχετικά με το ντοπινγκ, βρισκόταν στην επικαιρότητα σε καθημερινή βάση. (ελληνική και βουλγάρικη ομάδα άρσης βαρών, Σου ΛΙ, Θάνου, Χαλκιά κ.α)
Σιχάθηκα να διαβάζω σε όλα σχεδόν τα έντυπα, να ακούω σε όλα σχεδόν τα τηλεοπαράθυρα και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, αναλύσεις από ειδικούς και μη, για όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με το ντοπινγκ και την καταπολέμηση του, καθώς και τις ηθικές πλευρές του ζητήματος. (οι τελευταίες συζητήσεις ήταν και οι πιο τραγικές.)
Τις τελευταίες μέρες έχουν αρχίσει πάλι και ακούγονται διάφορα, μετά την ετυμηγορία μιας αρμόδιας αθλητικής αρχής (μου διαφεύγει το όνομα της, IAAF, ΔΟΕ, άλλα δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα) σχετικά με κάποιο δείγμα αίματος της βαδίστριας Τσουμελέκα, που λήφθηκε το καλοκαίρι του 2008 στο Πεκίνο και σε δεύτερο έλεγχο, πριν μερικές μέρες, βγήκε θετικό.
Το καλοκαίρι του 2008 και υπό το καθημερινό σφυροκόπημα των παραπάνω, μου ήρθε μια τρελή ιδέα την οποία τόλμησα να μοιραστώ με κάποιους συναδέλφους στη δουλειά, περισσότερο για να κάνουμε χαβαλέ. (αφού μέχρι και άλογα είχαν βρεθεί ντοπαρισμένα). Όταν όμως την περασμένη Κυριακή (25/01/09) διάβασα ένα σχετικό σχόλιο στο ‘Βήμα’ σκέφτηκα, ότι το θέμα έχει υπερβεί τα όρια του αστείου, η καλοκαιρινή ιδέα δεν είναι τελικά καθόλου τρελή και τολμώ να την καταθέσω ως τη μοναδική λύση.
Η προσπάθεια να σταματήσει ή έστω να περιοριστεί το φαινόμενο του ντοπινγκ, είναι καταδικασμένη. Όπως φάνηκε από τα αποτελέσματα, εκτός από όσους ομολόγησαν τη χρήση αναβολικών, όσοι βρέθηκαν υστέρα από έλεγχο, ήταν όσοι δεν είχαν πρόσβαση στο “κάλο πράμα”.
Και ποιο είναι το “κάλο πράμα”;
Αυτό που δεν ανιχνεύεται.
Και γιατί δεν ανιχνεύεται το “κάλο πράμα”;
Γιατί είναι τεχνολογικά πιο εξελιγμένο από τους ελέγχους αντι-ντοπινγκ, οι οποίοι πάντα θα βρίσκονται ένα βήμα πίσω, τουλάχιστον.
Και ποιοί έχουν πρόσβαση σε “κάλο πράμα”;
Όσοι μπορούν να το πληρώσουν ή διαθέτουν τεχνογνωσία να το παράξουν και ταυτόχρονα είναι διατεθειμένοι να υποστούν τις συνέπειες (στο σώμα τους) αποκτώντας φήμη, δόξα και πλούτο στον υπερθετικό βαθμό.
Αντί λοιπόν οι “αρμόδιοι” να κυνηγούν την σκιά τους, σαν το Ραν-Ταν-Πλαν (τον ηλίθιο σκύλο του Λούκι Λουκ), ας πάρουν μια γενναία απόφαση να ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ το ντοπινγκ και τα κάθε λογής μαντζούνια (“σκευάσματα βιταμινών” και “συμπληρώματα διατροφής”).
Θα μου πει κάνεις, καλά ρε φίλε, είσαι σοβαρός; Γίνετε να νομιμοποιηθεί το ντοπινγκ!
Και απαντάω με ερώτηση. Γιατί τώρα ποσό παράνομο είναι; Κατά καιρούς και για ξεκάρφωμα, τσιμπάνε μερικούς φουκαράδες που δε μπορούν να προφυλαχθούν (όχι ότι τους λυπάμαι), άλλα υπάρχουν χίλιοι δυο άλλοι, που δεν τους ακουμπά κανείς.
Δε θα αναφερθώ στον κολυμβητή Φελπς (αυτόν που κολυμπά το Πειραιάς – Ηράκλειο σε 1,5 ώρα και τρώει 3 πίτσες και 1 βουνό μακαρόνια ημερησίως, όπως δήλωσε ο ίδιος).
Δε θα αναφερθώ ούτε στο δρομέα Μπολτ, (αυτόν που τρέχει το Αθήνα – Κόρινθος σε 30’).
Για να δούμε και τα ομαδικά αθλήματα. Εκεί οπού και τα ευρωπουλα είναι πολύ περισσότερα και το οπαδικό καφριλίκι δίνει άφεση για κάθε αμαρτία που διαπράττεται για το "καλό" και τη "δόξα" της ομαδάρας.
Αναρωτιέμαι, πως γίνεται αθλητές στο μπάσκετ, επί χρόνια να πηδάνε από τη μια διοργάνωση στην άλλη, με λίγες μέρες διακοπή το χρόνο (πρωτάθλημα, καπέλο, ευρωπαϊκές διοργανώσεις, υποχρεώσεις με τις εθνικές ομάδες, προετοιμασία και φτου και από την αρχή);
Πως γίνεται μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες, να παίζουν για μήνες, 2 παιχνίδια την εβδομάδα, πηδώντας παράλληλα από αεροπλάνο σε λεωφορείο και τούμπαλιν;
Πως γίνεται στο NBA, να παίζουν 2-3 παιχνίδια την εβδομάδα, οργώνοντας το χάρτη;
Δεχόμαστε λοιπόν ότι όλοι οι παραπάνω αθλητές είναι υπεράνθρωποι και πρώτα ξαδέρφια του Superman, από τη μεριά του πατέρα του (του κυβερνήτη του πλανήτη Κρύπτον ).
Τι ; Δεν υπάρχει Superman;
Τότε, όλοι εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, πρέπει να θεωρούμαστε αδέρφια του Super Γκούφη.
Ας υποθέσουμε ότι στις παραπάνω διοργανώσεις δεν γίνονται σοβαροί έλεγχοι αντι-ντοπινγκ, όπως γίνονται σε “σοβαρές διοργανώσεις”. (σαν εκείνες που “προάγουν” την ειρήνη, τη συμφιλίωση και τα πανανθρώπινα ιδεώδη). Πόσοι αθλητές από τους προαναφερθέντες συμμετείχαν στους ολυμπιακούς αγώνες, τους πρόσφατους και παλιότερα; Γιατί δε θυμάμαι κανένα μεγάλο όνομα να βρέθηκε ντοπαρισμένο! Μάλλον κάτι δεν πάει κάλα.
Γι’ αυτό λοιπόν καταλήγω στο συμπέρασμα. Νομιμοποιήστε το, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Έτσι δε θα χρειάζονται δαπανηροί έλεγχοι , θα τσιμπήσουμε κανένα ευρώπουλο από τη φορολόγηση του νέου προϊόντος, θα απαλλαγούν οι άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι με τα αθλήματα (προπονητές, ομοσπονδίες, υπουργοί κ.α) από το άγχος τον αποκαλύψεων που θα τους διασύρουν, θα απαλλαγεί το φιλοθεάμον και φίλαθλο κοινό από της αμφιβολίες για την καθαρότητα και γνησιότητα των επιτευγμάτων τον αθλητών και θα είναι όλοι ικανοποιημένοι
Το πιο ενδιαφέρον σημείο και πραγματική καινοτομία είναι, ότι μπορεί να θεσπιστεί και πρωτάθλημα κατασκευαστών (ή πες το όπως αλλιώς γουστάρεις ), όπως στη Φόρμουλα 1.

Να πως μπορεί να στηθεί η φάση.
Κάθε αθλητής ή ομάδα, θα παίρνει ότι μαντζούνι θέλει, όση ποσότητα θέλει. Η κάθε εταιρία ή εργαστήριο που παράγει το μαντζούνι, θα αναλάβει να “ενημερώσει” το κοινό για το ποιους αθλητές “εκπροσωπεί”, ώστε να διαφημίσει και την πραμάτεια της (π.χ. όπως γίνετε τώρα με τις εταιρίες αθλητικών ειδών που αναλαμβάνουν χορηγίες αθλητών ή ομάδων). Στο τέλος κάθε διοργάνωσης, η εταιρία με τα λιγότερα θύματα, μόνιμες ή προσωρινές βλάβες και παραμορφώσεις θα κερδίζει τον τίτλο του κατασκευαστή (εδώ μπορεί να ληφθεί υπόψη και ο παράγοντας χρόνος και ανάλογα με το χρόνο λήψης των σκευασμάτων να θεσπιστούν τα ανάλογα βραβεία π.χ. τριετίας ή πενταετίας.) Στο κόλπο υπάρχει χώρος και για τις εταιρίες στοιχημάτων και για τους απανταχού τζογαδόρους, αφού νέοι ορίζοντες ανοίγονται ( π.χ στοιχημάτισε στο “under” ή στο “over” του αριθμού θυμάτων και κέρδισε).
Όσο για τους χρηματοδότες και στυλοβάτες του συστήματος μέχρι τώρα, δε χρειάζεται να ανησυχούν. Το οικοδόμημα τους δεν πρόκειται να διαταραχθεί ιδιαίτερα. Οι έχοντες σήμερα πρόσβαση στο “καλό πράμα” θα συνεχίσουν να την έχουν και ίσως πιο εύκολα και πιο οικονομικά. Τα πράγματα θα απλουστευθούν αισθητά, αφού δε θα χρειάζεται να διαφημιστεί τόσο πολύ, το παπούτσι, η φόρμα, το μπλουζάκι, η ρακέτα, άλλα απευθείας το μαντζούνι. Οι εταιρίες αθλητικών ειδών μπορούν να πάρουν υπό τη σκέπη τους ακόμα και το Χημικό Αλή για να επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους και σε νέους τομείς του αθλητικού προϊόντος. Δυνατότητες υπάρχουν άπειρες για όλους. Μπορεί να ακούγετε κυνικό αλλά ας δούμε την αλήθεια κατάματα.

Η λύση είναι, νομιμοποίηση και πρωτάθλημα κατασκευαστών!