ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΜΟ;

Του ΣΤΑΘΗ*

Σίμος Κεδίκογλου: «Δεν υπάρχει περίπτωση για νέα μέτρα. Δεν μίλησε κανένας για νέα μέτρα στις Βρυξέλλες». Δεν μπορεί να είναι τόσο βλαξ! κάτι άλλο συμβαίνει.

Ούτε μπορεί να θεωρεί τόσο βλάκες τους Ελληνες (εκτός κι αν είναι τελείως βλαξ), ώστε να τους απευθύνεται με τέτοιον ιταμό για τη λογική, την πολιτική και την ηθική τρόπο. Κάτι άλλο

συμβαίνει! Κι αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο κ. Κεδίκογλου απλώς κυβερνά.

Διότι έτσι κυβερνάται η Ελλάδα, με ανακολουθίες, ψέματα, απατεωνιές και δοκησισοφίες.

Ενθυμούμαι τον κ. Σαμαρά να υπόσχεται ότι οι πολιτικές (κι όποιες άλλες) ευθύνες για την υποταγή της χώρας μας σε καθεστώς Μνημονίου θα διερευνηθούν και θα αποδοθούν. Τώρα λέει τρίχες. Και ας μη μας σοκάρει η λέξη.

Θα έπρεπε να μας σοκάρει η υπαναχώρηση, η ανακολουθία, η μετάλλαξη, η εξαπάτηση.

Αν όμως ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Κουβέλης δεν έχουν κόστος για τέτοιες συμπεριφορές, τότε το κόστος είναι όλο δικό μας.

Οχι μόνον για όσα παθαίνουμε, αλλά και για τον τρόπο που εκπίπτουμε, όταν ανεχόμαστε να μας εξαπατούν, όταν

την ανακολουθία, την υπαναχώρηση και την εξαπάτηση τις αποδεχόμαστε ως αναπόφευκτα στοιχεία της πολιτικής και του κυβερνάν.

Οταν ο μιθριδατισμός μας οδηγεί στον παχυδερμισμό μας, γιατί να μην πετσοκόβει η κυβέρνηση Σαμαρά τις αναπηρικές συντάξεις; Μάλιστα με τον εξής ενδεικτικό της παρακμής μας τρόπο: υπαναχωρώντας πάνω στην υπαναχώρησή της.

Διότι, ενώ είχε ανακαλέσει την αρχική εξαγγελία της περικοπής αυτών των συντάξεων μπροστά στη γενική κατακραυγή, όταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός επανήλθε στις περικοπές, βέβαιη

ότι κι αυτό θα το καταπιούμε, όπως και τόσα άλλα κατάπιαμε.

Και μάλλον είχε δίκιο η κυβέρνηση. Οι αντιδράσεις αυτήν τη φορά ήταν ισχνότερες και βαίνουν αναλόγως. Ετσι όμως το κόστος που δεν έχει η κυβέρνηση, το έχω εγώ ο ραγιάς που σκύβω το κεφάλι.

Κι όσον πιο ραγιάς νοιώθω με το ένα και το άλλο, τόσο πιο πολύ χάνω τον αυτοσεβασμό μου κι αφήνω γύρω μου τη συμφορά να φουντώνει. Πεινάνε

τα παιδιά; - ραγιάς εγώ.

Δεν έχουν φάρμακα οι γέροντες; - ραγιάς εγώ.

Δεν μπορώ να πάω φαΐ στο σπίτι; - ραγιάς εγώ, μου φταίει, φερ’ ειπείν, ο δημόσιος υπάλληλος κι όχι όσα του κάνουν κι εκείνου, ίδια ή χειρότερα με τα δικά μου.

Για «πατριωτικό καθήκον» -το ξεπούλημα της πατρίδας- μιλά ο κ. Στουρνάρας, κιχ εγώ! Ανήμπορος απ’ τον ίδιον τον ηθικό μου ξεπεσμό, χώνομαι πιο βαθιά στον καναπέ να μην ακούω, αλλά

ακούω τους τεχνοκράτες γύρω απ’ τον κ. Στουρνάρα, τους ανθρώπους της αγοράς (λύκοι οι άνθρωποι στους ανθρώπους), να γρυλίζουν κάτι απάνθρωπα και άκρως ηλίθια, ατελέσφορα, αμήχανα και της πλάκας, απ’ αυτά

που μόνον ένα υβρίδιο γραφειοκράτη - τεχνοκράτη - γκόλντεν μπόυ θα μπορούσε να ξεστομίζει, και χάσκω.

Ακούω τον κ. Σαμαρά μετά από άπειρα ψέματα (για το Μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση, το μείγμα - ου μην και το κοκτέιλ, την κατάργηση των χαρατσιών και τόσα άλλα) να δηλώνει ότι «βρισκόμαστε στο ζενίθ της αξιοπιστίας μας» και δεν πιστεύω στα αυτιά μου.

Ομως για αυτό κυβερνούν.

Διότι εγώ δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Και σιγά σιγά αρχίζω να μην πιστεύω σε τίποτα.

Αν λοιπόν θέλω να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει να πιστέψω (όχι με τη μεταφυσική έννοια, αλλά με την καλογερική -καθ’ ότι δύσκολη- της επιλογής) σε κάτι. Δεν θα πω σε τι, αυτό είναι δουλειά του κάθε σκεπτόμενου πολίτη.

Θα σας πω όμως, διότι αυτό είναι το καθήκον μου ως πολίτη, για την προσωπική μου επιλογή (άλλωστε σε αυτή τη βάση επικοινωνούμε κάθε μέρα).

Θεωρώ λοιπόν, πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, αναγκαία μια νέα Εθνική Στρατηγική, που στην τρέχουσα συγκυρία καλείται να προτείνει στον λαό η Αριστερά. Πρόκειται για εγχείρημα τιτάνιο

διότι αφορά στον ταξικό πυρήνα του πολιτικού προβλήματος που έχει σήμερα η κοινωνία των εργαζομένων με την οικονομία της φρίκης, η εργασία με το κεφάλαιο. Επ’ αυτού του θεμελιώδους

προβλήματος οι προσεγγίσεις των κομμάτων και των σχημάτων της Αριστεράς είναι διαφορετικές μεταξύ τους και ενίοτε στο εσωτερικό τους (όπως στον ΣΥΡΙΖΑ - τουλάχιστον για την ώρα).

Για την ώρα, επίσης, η ντόπια άρχουσα τάξη (υποτελής πάντα στους ξένους) τρίβει τα χέρια της για την αδυναμία της Αριστεράς να δράσει ενωτικά. Οχι να ενωθεί, αυτό θα ήταν ίσως καταστροφικό και για την ίδια  την Αριστερά, αλλά να «επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα άμεσων μέτρων και με ανοιχτό διάλογο (σ.σ.: μπροστά στον λαό), να επεξεργαστεί ένα μεταβατικό πρόγραμμα και μια κοινή βάση για τον σοσιαλισμό» - όπως έγραφε χθες στην «Εφημερίδα των Συντακτών»  ο καθηγητής Ευτύχης Μπιτσάκης. «Αυτό είναι το καθήκον της Αριστεράς σήμερα. Θα μπορέσει να ανταποκριθεί;».

Αλλά, ακόμα και αν η Αριστερά βρει έναν τρόπο να συγκλίνουν οι δυνάμεις της, ούτε αυτό σήμερα είναι αρκετό. «Σήμερα χρειάζεται ένα πλατύ, λαϊκό μέτωπο σωτηρίας, το οποίον δεν θα περιλαμβάνει μόνον τις δυνάμεις της Αριστεράς», όπως καταλήγει ο καθηγητής κ. Ε. Μπιτσάκης, κι όπως

πολλοί αριστεροί έλεγαν ήδη πριν από την κρίση και τα Μνημόνια, όταν μιλούσαν για ένα νέο ΕΑΜ, που αυτήν τη φορά θα μπορούσε να ανατρέψει την ολοκληρωτική κατίσχυση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών.

Αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, που συνιστά τον εσώτερο τρόμο για το σύστημα, έχουν ενωθεί για να αντιμετωπίσουν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Διαπλοκή, Μέρκελ, Φασισμός και λοιπές ανίερες δυνάμεις της Ιεράς Συμμαχίας.

Δεν σας κρύβω ότι (πάντα προσωπικά μιλώντας) με ανησυχεί... κάπως η (αυτονόητη) ικανότητά τους, όχι μόνον να δρουν ενωτικά, αλλά να ενώνονται κατά του κοινού Εχθρού Λαού, ενώ

οι λαϊκές δυνάμεις, κατά μέρος τουλάχιστον, ούτε καν ενωτικά μπορούν να δράσουν. Δεν σου ζητώ να αλλάξεις αυτό που είσαι, που είναι ο καθένας μας - μάλλον το αντίθετο. Σου ζητώ απλώς να σταθούμε πλάι πλάι, διαφορετικοί μεν, αλλά στην ίδια  όχθη. Δεν χρειάζεται να μου λες σε τι διαφωνούμε, ούτε ότι δεν με εμπιστεύεσαι - αυτά θα κριθούν στην πράξη.

Διότι πράξη θα υπάρξει, θέλεις δεν θέλω...