Στην Αθήνα, μετά την τυραννία των Πεισιστρατιδών, εμφανίζεται ο Κλεισθένης, ο άνθρωπος που έδωσε μορφή στην άμεση δημοκρατία, δίδοντας σε όλους τους πολίτες ίσα πολιτικά δικαιώματα: ισοπολιτεία, ισονομία και ισηγορία, επειδή το ίσον το θεωρούσαν Δίκαιον και σωστικόν ομονοίας. Το «Δίκαιον» παράγεται από το «δίχα» - ετυμολογεί ο Αριστοτέλης - και σημαίνει το μισό-μισό: το να υπάρχουν ίσες μερίδες για όλους.
Θεσπίζεται η έδρα του δικαστή, το βήμα της αγόρευσης και το έπαθλο του αγώνα στο μέσον ενός κύκλου ίσων, όμοιων πολιτών. Την ίση απόσταση του καθενός από το μέσον, την ακτίνα του κύκλου, την ονομάζουν Μέτρον, για να μετριάζουν με αυτό τη ματαιοδοξία, την υπερβολή, την ύβρη καθενός από τους όμοιους και για να τα βρίσκουν μεταξύ τους με Μέτρο τον άνθρωπο. Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος.
Θεσπίζεται η έδρα του δικαστή, το βήμα της αγόρευσης και το έπαθλο του αγώνα στο μέσον ενός κύκλου ίσων, όμοιων πολιτών. Την ίση απόσταση του καθενός από το μέσον, την ακτίνα του κύκλου, την ονομάζουν Μέτρον, για να μετριάζουν με αυτό τη ματαιοδοξία, την υπερβολή, την ύβρη καθενός από τους όμοιους και για να τα βρίσκουν μεταξύ τους με Μέτρο τον άνθρωπο. Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος.
Η Αττική διαιρείται σε περισσότερους από 170 δήμους, ίσους ως προς τον αριθμό των πολιτών και απ' αυτούς τους δήμους, που λειτουργούσαν ως μικρές τοπικές δημοκρατίες, φτιάχνει τις δέκα φυλές, που πριν τη μεταρρύθμιση ήταν τέσσερις. Αυτές οι δέκα νέες φυλές κατανέμονται σε ισάριθμα τεχνητά «πολιτειακά» διαμερίσματα που δεν έχουν κοινά γεωγραφικά σύνορα. Το έδαφος τους δεν είναι συνεχόμενο. Το 1/3 του χώρου και των κατοίκων κάθε φυλής θα ανήκει στο άστυ, το 1/3 στη μεσογαία, το 1/3 στην παραλία.
Στον ίδιο κυβερνητικό χώρο κάθονται (στη θόλο λ.χ.) οι πενήντα πρυτάνεις της ιδίας φυλής, δηλαδή οι 16-17 βουλευτές εκλεγμένοι με τον κλήρο από το άστυ με τους ισάριθμούς τους από την παραλία και από τη μεσογαία. Αυτοί, οι κατά το 1/3 πάμπλουτοι τραπεζίτες, εφοπλιστές, Βιοτέχνες του άστεως, κατά το 1/3 γεωργοκτηνοτρόφοι της μεσογαίας, κατά το 1/3 ναύτες και αλιείς της παραλίας, εγκαθίστανται κάθε αττικό μήνα διαδοχικά στο «προεδρικό μέγαρο», στη θόλο αποτελούν το συλλογικό «Προεδρείο της Βουλής», και εκλέγουν μεταξύ τους, με τα κουκιά τον ημερήσιο «Πρόεδρο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας».
Οι πενήντα πρυτάνεις - Βουλευτές επί δέκα, όσες οι νέες φυλές, απαρτίζουν τη Βουλή των Πεντακοσίων, που επί Σόλωνα είχε τετρακόσια μέλη. Εκτός από τη Βουλή, κάθε πολιτειακό όργανο είναι δεκαμελές. Οι Στρατηγοί λ.χ., που ο επικρατέστερος απ’ αυτούς είναι ο «πρωθυπουργός». Ακόμα οι άρχοντες και οι υπόλοιποι: Ταμίες, Αστυνόμοι, Αγορανόμοι κ.ο.κ. Και 10 επί 600 ίσον 6.000 θα είναι οι Ηλιαστές, μοιρασμένοι σε δέκα δικαστήρια των 500 μελών με 1.000 αναπληρωτές.
Ο Σόλωνας εισήγαγε την κλήρωση που αποτελεί ένα από τα κύρια στάδια ανάδειξης (δηλαδή μετά από διάλογο, συμφιλίωση, υποψηφιότητες, προκριματικές εκλογές) των διοικητικών και δικαστικών αρχών, με υποχρεωτική τη λογοδοσία στο τέλος τής θητείας. Αυτός είναι ένας αποσιωπημένος θεμέλιος λίθος τής Δημοκρατίας, του μόνου πολιτεύματος που ενθαρρύνει όλους τούς πολίτες και προάγει τη συμμετοχή τους στα κοινά
Ο καθηγητής Αλέξανδρος Κόντος, τεκμηριωμένα αναφέρει ότι: «Στη δημοκρατία τα κληρωτά αξιώματα είναι συντριπτικά πολυαριθμότερα από τα αιρετά. Στην αρχαία Αθήνα η αναλογία είναι: 99,14% κληρωτά αξιώματα, 0,75% αιρετά αξιώματα και 0,09% με διορισμό»! ( «ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ» τεύχ, 38/2004, σελ. 141-151).
Οι αρχαίοι Έλληνες διέκριναν τα πολιτεύματα σε δημοκρατικά και μη δημοκρατικά. Όπως δεν μπορεί μια γυναίκα να είναι «ολίγον έγκυος» και «ολίγον παρθένα», έτσι κι ένα πολίτευμα δεν μπορεί να είναι «ολίγον δημοκρατικό» και «ολίγον κάτι άλλο»! Είναι απαράδεκτο να αυτοαποκαλούνται ως δημοκρατικά, πολιτεύματα που δεν εφαρμόζουν τις Αρχές της Δημοκρατίας!
Σήμερα το να ψηφίζει κάποιος θεωρώντας ότι προάγει τη δημοκρατία, είναι το ίδιο μάταιο και ανεδαφικό με το να πολεμάει για την ειρήνη ή να πηδάει για την παρθενιά. Στα καθολικά εφαρμοζόμενα μοντέλα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αντί της καθολικής συμμετοχής στα κοινά, μια κάστα “ξεχωριστών ανθρώπων” αναλαμβάνει να εκπροσωπήσει το σύνολο, λειτουργώντας και αποφασίζοντας αντ΄ αυτού και εξ΄ ονόματος του. Ο λαός αντιμετωπίζεται ως ώριμος μόνο να ψηφίζει επιλέγοντας τους αυτόκλητους "εκλεκτούς", αλλά ανίκανος να αυτοδιοικείται.
Ο Σόλωνας εισήγαγε την κλήρωση που αποτελεί ένα από τα κύρια στάδια ανάδειξης (δηλαδή μετά από διάλογο, συμφιλίωση, υποψηφιότητες, προκριματικές εκλογές) των διοικητικών και δικαστικών αρχών, με υποχρεωτική τη λογοδοσία στο τέλος τής θητείας. Αυτός είναι ένας αποσιωπημένος θεμέλιος λίθος τής Δημοκρατίας, του μόνου πολιτεύματος που ενθαρρύνει όλους τούς πολίτες και προάγει τη συμμετοχή τους στα κοινά
Ο καθηγητής Αλέξανδρος Κόντος, τεκμηριωμένα αναφέρει ότι: «Στη δημοκρατία τα κληρωτά αξιώματα είναι συντριπτικά πολυαριθμότερα από τα αιρετά. Στην αρχαία Αθήνα η αναλογία είναι: 99,14% κληρωτά αξιώματα, 0,75% αιρετά αξιώματα και 0,09% με διορισμό»! ( «ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ» τεύχ, 38/2004, σελ. 141-151).
Οι αρχαίοι Έλληνες διέκριναν τα πολιτεύματα σε δημοκρατικά και μη δημοκρατικά. Όπως δεν μπορεί μια γυναίκα να είναι «ολίγον έγκυος» και «ολίγον παρθένα», έτσι κι ένα πολίτευμα δεν μπορεί να είναι «ολίγον δημοκρατικό» και «ολίγον κάτι άλλο»! Είναι απαράδεκτο να αυτοαποκαλούνται ως δημοκρατικά, πολιτεύματα που δεν εφαρμόζουν τις Αρχές της Δημοκρατίας!
Σήμερα το να ψηφίζει κάποιος θεωρώντας ότι προάγει τη δημοκρατία, είναι το ίδιο μάταιο και ανεδαφικό με το να πολεμάει για την ειρήνη ή να πηδάει για την παρθενιά. Στα καθολικά εφαρμοζόμενα μοντέλα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αντί της καθολικής συμμετοχής στα κοινά, μια κάστα “ξεχωριστών ανθρώπων” αναλαμβάνει να εκπροσωπήσει το σύνολο, λειτουργώντας και αποφασίζοντας αντ΄ αυτού και εξ΄ ονόματος του. Ο λαός αντιμετωπίζεται ως ώριμος μόνο να ψηφίζει επιλέγοντας τους αυτόκλητους "εκλεκτούς", αλλά ανίκανος να αυτοδιοικείται.
Αποτέλεσμα είναι να έχει ατροφήσει η ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων. Το «Δίκαιον» και «σωστικόν ομονοίας», τείνει στην εξαφάνιση μαζί με την ισοπολιτεία, ισονομία και ισηγορία.
Οι εθνικοί αντιπρόσωποι πρέπει να πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια οικογενειακής καταγωγής, κομματικής προέλευσης, ή πολιτικοοικονομικής επιλογής, πάντα σε συνθήκες δούναι και λαβείν.
Οι νομοί, δεν είναι κοινά αποδεκτοί και καθολικά εφαρμόσιμοι κανόνες δικαίου, αλλά το δίκιο εκείνου που έχει τη δύναμη να το επιβάλλει.
Μεγάλες κοινωνικες ομάδες που κινούνται στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης, συνυπάρχουν με μια ελίτ που βιώνει φαινόμενα ακραίου και προκλητικού πλουτισμού.
Οι εθνικοί αντιπρόσωποι πρέπει να πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια οικογενειακής καταγωγής, κομματικής προέλευσης, ή πολιτικοοικονομικής επιλογής, πάντα σε συνθήκες δούναι και λαβείν.
Οι νομοί, δεν είναι κοινά αποδεκτοί και καθολικά εφαρμόσιμοι κανόνες δικαίου, αλλά το δίκιο εκείνου που έχει τη δύναμη να το επιβάλλει.
Μεγάλες κοινωνικες ομάδες που κινούνται στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης, συνυπάρχουν με μια ελίτ που βιώνει φαινόμενα ακραίου και προκλητικού πλουτισμού.
Η «Δημοκρατία» τελικά, ίσως είναι η πιο καπηλευμένη έννοια του αρχαίου ελληνικού πνεύματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου