Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το πολιτικό σύστημα και οι λειτουργοί του, οι συνθήκες που έχει δημιουργήσει και τα ήθη που έχει διαμορφώσει μπορούν να προκαλέσουν κλαυσίγελο. Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές και το κλίμα που διαμορφώνεται δε θυμίζει το γνωστό, χαλαρό κλίμα, ευρωεκλογών. Οι αρχηγοί, οι δελφίνοι και τα μεγαλοστελέχοι των δυο κομμάτων εξουσίας, έχουν προσαρμόσει την προεκλογική ρητορική τους σε δεδομένα εθνικών εκλογών με εξαγγελίες, παροχές, δηλώσεις, δικαιολογίες και κατηγορίες να εκτοξεύονται εκατέρωθεν. Από κοντά τα μικρότερα κόμματα, αυτά της διαμαρτυρίας, να συναγωνίζονται σε ξεπεσμό με το ένα να προσπαθεί να ξεκολλήσει από το άλλο κάμποσες εκατοντάδες ψηφαλάκια, για μερικές ή μια παραπάνω ευρωέδρα, λίγο υψηλότερο ποσοστάκι κ.α. Πραγματικά όλο αυτό το πανυγηράκι με ολίγο από ευρωπαϊκό άρωμα θα μπορούσε να είναι γελοίο, ή στην καλύτερη περίπτωση αστείο.
Δεν είναι όμως!
Δεν είναι, γιατί πάνω από 500.000 άνεργοι προσπαθούν να επιβιώσουν με περίπου €450 επίδομα ανεργίας και πολλοί από αυτούς συνωστίζονται στα γραφεία των πολιτικάντηδων, εκπορνεύοντας ψήφο και συνείδηση.
Δεν είναι γιατί, 2.000.000 επίσημα καταγεγραμμένοι άνθρωποι, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ο αριθμός αυξάνεται κάθε μέρα.
Δεν είναι όμως!
Δεν είναι, γιατί πάνω από 500.000 άνεργοι προσπαθούν να επιβιώσουν με περίπου €450 επίδομα ανεργίας και πολλοί από αυτούς συνωστίζονται στα γραφεία των πολιτικάντηδων, εκπορνεύοντας ψήφο και συνείδηση.
Δεν είναι γιατί, 2.000.000 επίσημα καταγεγραμμένοι άνθρωποι, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ο αριθμός αυξάνεται κάθε μέρα.
Δεν είναι, γιατί €8.000.000 άνθρωποι χρεωστάνε στις τράπεζες όλα ή σχεδόν όλα τα υπάρχοντα τους, που για να τα διατηρήσουν υφίστανται τα πάντα, απεμπολώντας θεμελιώδη δικαιώματα.
Δεν είναι, γιατί η μαύρη εργασία, το δουλεμπόριο, τα ναρκωτικά, τα φακελάκια παντώς τύπου και η διαφόρων μορφών πορνεία, τζιράρουν ποσά σχεδόν ίσα με το ΑΕΠ της χώρας.
Δεν είναι, γιατί τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν με τόση σαβούρα και αθλιότητα που καταντήσαμε να θεωρούμε τις Πετρούλες πρότυπα θηλυκότητας, τη Eurovision εθνική υπόθεση, το μπετόν ανάπτυξη και την κατανάλωση ευημερία.
Δεν είναι, γιατί πολιτικοί, επιχειρηματίες, καναλάρχες, εκδότες και οι εντολοδόχοι τους, ελέγχουν κάθε αντίδραση μιας κοινωνίας που βουλιάζει στο φόβο, στην απομόνωση και τη διαφθορά, παραδομένη στη συλλογική αμνησία που αμνηστεύει τους πάντες και τα πάντα.
Δεν είναι, γιατί εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ έχουν καταλήξει και συνεχίζουν να καταλήγουν, σε τσέπες ημετέρων της ημεδαπής και αλλοδαπής πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, αντί να γίνουν καλυτέρα σχολεία και πανεπιστήμια, καλύτερα νοσοκομεία, συγκοινωνίες, δρόμοι, επενδύσεις για την καταπολέμηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, κ.α.
Δεν είναι, γιατί οι δαπάνες που καλά κρατούν είναι όσες προσφέρουν παχυλές μίζες και εξουσία στους αποφασίζοντες πολιτικάντηδες και υπέρογκα κέρδη στους προσφέροντες, με τελικό θύμα την κοινωνική συνοχή, την ευημερία, την αρμονική συνύπαρξη και το μέλλον όλων μας.
Δεν είναι, γιατί υπάρχει ευχέρεια επιλεκτικής και ελαστικής εφαρμογής των υφισταμένων κανόνων και νόμων καθώς και δυνατότητα θέσπισης και επιβολής κανόνων και νομών κατά παραγγελιά, σε τέτοιο βαθμό, που τελικά νόμος είναι, το δίκαιο εκείνου που μπορεί να το επιβάλλει ή να το αγοράσει.
Δεν είναι, γιατί η γενικότερη λειτουργία των κομμάτων βασίζεται σε ένα άκρως πελατειακό και εν πολλοίς λαϊκίστικο σύστημα. Ο πολιτικός συγκεντρωτισμός και η κυριαρχία των κομματικών κριτηρίων έναντι των δημόσιων θεσμών, είναι διάχυτος και η ιδιοποίηση των διοικητικών θεσμών και της δημόσιας διοίκησης είναι ο μόνος απαράβατος κανόνας.
Το σύστημα όμως δε λειτουργεί με αυτό τον τρόπο εξαιτίας κάποιου βίτσιου ή ανεξήγητου φαινομένου. Τα στοιχειά κοινωνικής παθογένειας δε σχετίζονται με τη φύση αυτού καθ' αυτού του πολιτικού συστήματος και έτσι η εξήγηση δε μπορεί να αναζητηθεί στην εγκαθίδρυση του τάδε ή του δείνα συστήματος κοινωνικής οργάνωσης αλλά εντοπίζεται στην ίδια την ανθρώπινη φύση, η οποία καθορίζεται κυρίως από τρία ένστικτα: (α) το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, (β) το ένστικτο της αναπαραγωγής και (γ) το ένστικτο της κυριαρχικής επιβολής του Εγώ.
Σε κάθε μορφή κοινωνικής οργάνωσης, ο άνθρωπος παρά την έμφυτη κοινωνικότητα του, διαθέτει σε πολύ έντονο βαθμό την τάση για κυριαρχία και επικράτηση, γεγονός που τον ωθεί σε πράξεις ή παραλείψεις που μπορεί να χαρακτηριστούν άδικες, ανήθικες ή και αντικοινωνικές Τα άτομα που κατέχουν θέσεις ευθύνης και κυρίως αυτοί που μπορούν να χειραγωγήσουν τα παραπάνω άτομα, δηλαδή οι εκάστοτε κρατούντες, έχουν πρακτικά τη δυνατότητα να δρουν πέρα και πάνω από το σύστημα οργάνωσης και τους κανόνες που θέτει, ανεξάρτητα από τη δομή του και από τον τρόπο ή τα κριτήρια με τα οποία επιλέχθηκαν τα πρόσωπα και λήφθηκαν οι αποφάσεις.
Δεν είναι, γιατί η μαύρη εργασία, το δουλεμπόριο, τα ναρκωτικά, τα φακελάκια παντώς τύπου και η διαφόρων μορφών πορνεία, τζιράρουν ποσά σχεδόν ίσα με το ΑΕΠ της χώρας.
Δεν είναι, γιατί τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν με τόση σαβούρα και αθλιότητα που καταντήσαμε να θεωρούμε τις Πετρούλες πρότυπα θηλυκότητας, τη Eurovision εθνική υπόθεση, το μπετόν ανάπτυξη και την κατανάλωση ευημερία.
Δεν είναι, γιατί πολιτικοί, επιχειρηματίες, καναλάρχες, εκδότες και οι εντολοδόχοι τους, ελέγχουν κάθε αντίδραση μιας κοινωνίας που βουλιάζει στο φόβο, στην απομόνωση και τη διαφθορά, παραδομένη στη συλλογική αμνησία που αμνηστεύει τους πάντες και τα πάντα.
Δεν είναι, γιατί εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ έχουν καταλήξει και συνεχίζουν να καταλήγουν, σε τσέπες ημετέρων της ημεδαπής και αλλοδαπής πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, αντί να γίνουν καλυτέρα σχολεία και πανεπιστήμια, καλύτερα νοσοκομεία, συγκοινωνίες, δρόμοι, επενδύσεις για την καταπολέμηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, κ.α.
Δεν είναι, γιατί οι δαπάνες που καλά κρατούν είναι όσες προσφέρουν παχυλές μίζες και εξουσία στους αποφασίζοντες πολιτικάντηδες και υπέρογκα κέρδη στους προσφέροντες, με τελικό θύμα την κοινωνική συνοχή, την ευημερία, την αρμονική συνύπαρξη και το μέλλον όλων μας.
Δεν είναι, γιατί υπάρχει ευχέρεια επιλεκτικής και ελαστικής εφαρμογής των υφισταμένων κανόνων και νόμων καθώς και δυνατότητα θέσπισης και επιβολής κανόνων και νομών κατά παραγγελιά, σε τέτοιο βαθμό, που τελικά νόμος είναι, το δίκαιο εκείνου που μπορεί να το επιβάλλει ή να το αγοράσει.
Δεν είναι, γιατί η γενικότερη λειτουργία των κομμάτων βασίζεται σε ένα άκρως πελατειακό και εν πολλοίς λαϊκίστικο σύστημα. Ο πολιτικός συγκεντρωτισμός και η κυριαρχία των κομματικών κριτηρίων έναντι των δημόσιων θεσμών, είναι διάχυτος και η ιδιοποίηση των διοικητικών θεσμών και της δημόσιας διοίκησης είναι ο μόνος απαράβατος κανόνας.
Το σύστημα όμως δε λειτουργεί με αυτό τον τρόπο εξαιτίας κάποιου βίτσιου ή ανεξήγητου φαινομένου. Τα στοιχειά κοινωνικής παθογένειας δε σχετίζονται με τη φύση αυτού καθ' αυτού του πολιτικού συστήματος και έτσι η εξήγηση δε μπορεί να αναζητηθεί στην εγκαθίδρυση του τάδε ή του δείνα συστήματος κοινωνικής οργάνωσης αλλά εντοπίζεται στην ίδια την ανθρώπινη φύση, η οποία καθορίζεται κυρίως από τρία ένστικτα: (α) το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, (β) το ένστικτο της αναπαραγωγής και (γ) το ένστικτο της κυριαρχικής επιβολής του Εγώ.
Σε κάθε μορφή κοινωνικής οργάνωσης, ο άνθρωπος παρά την έμφυτη κοινωνικότητα του, διαθέτει σε πολύ έντονο βαθμό την τάση για κυριαρχία και επικράτηση, γεγονός που τον ωθεί σε πράξεις ή παραλείψεις που μπορεί να χαρακτηριστούν άδικες, ανήθικες ή και αντικοινωνικές Τα άτομα που κατέχουν θέσεις ευθύνης και κυρίως αυτοί που μπορούν να χειραγωγήσουν τα παραπάνω άτομα, δηλαδή οι εκάστοτε κρατούντες, έχουν πρακτικά τη δυνατότητα να δρουν πέρα και πάνω από το σύστημα οργάνωσης και τους κανόνες που θέτει, ανεξάρτητα από τη δομή του και από τον τρόπο ή τα κριτήρια με τα οποία επιλέχθηκαν τα πρόσωπα και λήφθηκαν οι αποφάσεις.
Στη σύγχρονη εποχή, η δικλείδα εκείνη που εξασφαλίζει στους κρατούντες την επιδιωκόμενη κυριαρχία και την ανεκτικότητα του κοινωνικού συνόλου απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα και συμπεριφορές, είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα. Η καθολική συμμετοχή, στη διαμόρφωση και διαχείριση των κοινών υποθέσεων (τοπικών, εθνικών ή υπερεθνικών) όπως αυτή εκφράζεται μέσω της καθολικής συμμετοχής σε εκλογές, έχει αποτύχει στο να αποκαλύψει τις επιλογές και προτιμήσεις μιας κοινωνίας και κυρίως να επιδείξει ανεκτικότητα απέναντι στις επιλογές και προτιμήσεις των διαφωνούντων κομματιών της. Αυτονόητο είναι η καθολική συμμετοχή να μην αποτελεί ούτε επαρκή ούτε ασφαλή συνθήκη για την εξασφάλιση της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου. Μπορεί όμως να αποτελέσει εμπόδιο.
Για να συνεχίσει το σύστημα να υπάρχει, να λειτουργεί και να δρα προστατευμένο και ανενόχλητο, χρειάζεται να συντηρεί την εντύπωση, ότι η ύπαρξη του λειτουργεί υπέρ του κοινωνικού συνόλου και του κοινού συμφέροντος. Αντίστοιχα, πρέπει να δημιουργείται η αίσθηση ότι οι διαδικασίες που ακολουθούνται, είναι κατάλληλες και επαρκείς να αποκαλύψουν και να προασπίσουν την ανόθευτη και κυρίαρχη λαϊκή “βούληση και κατ’ επέκταση οι εκφραστές/λειτουργοί του συστήματος που είναι επιλεγμένοι μέσα από αυτές, ικανοποιούν το κοινό αίσθημα και υπηρετούν το κοινό καλό.
Η φύση της σύγχρονης δημοκρατίας δεν πρέπει να αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης Οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται και οι επιλογές πρέπει να προκρίνονται μέσα από διαδικασίες αρκούντως “δημοκρατικές”, που να διαθέτουν την απαραίτητη “κοινωνική συναίνεση”, νομιμοποίηση και αποδοχή. Η απαιτούμενη νομιμοποίηση παρέχεται απλόχερα με την καθολική συμμετοχή μας στις εκλογές, αφού ψηφίζοντας, εμείς συμμετέχουμε, διαμορφώνουμε, επιλέγουμε Υπό τις παραπάνω συνθήκες και δεδομένα, ο πολίτης καλείται να ψηφίσει Να προσέλθει στην κάλπη και να ασκήσει ανεπηρέαστος το κατοχυρωμένο και αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα!
Αυτό το δημοκρατικό επίχρισμα της καθολικής συμμετοχής, είναι εκείνο το χαρακτηριστικό κάθε σύγχρονου συστήματος που εξασφαλίζει μια λεπτή ισορροπία μεταξύ, εκείνων που διαθέτουν τον τρόπο και τα μέσα να διαμορφώσουν και να διατηρήσουν τις συνθήκες που επιθυμούν (θεσμικά πλαίσια) χωρίς να προκαλέσουν ασυνήθιστες ή μοιραίες αναταράξεις και εκείνων που χρησιμοποιώντας τα ελάχιστα δικαιώματα που τους παρέχει το σύστημα, προσπαθούν να αμυνθούν. Τα άρθρα του συντάγματος, από το 4o έως και το 25ο, αναφέρονται στα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, με το άρθρο 25 (Αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων) να περιγράφει την υποχρέωση του κράτος να προστατεύσει και να εγγυηθεί αυτά τα δικαιώματα. Ωστόσο δύσκολα θα βρει κάποιος δικαιώματα που να περιγράφονται σε αυτά τα άρθρα, που να μην παραβιάζοντας σε κάποιο βαθμό, για το σύνολο ή για μέρος των πολιτών.
Η λειτουργία του συστήματος, κατά τον παραπάνω τρόπο επί σειρά ετών, αν δεν επιβεβαιώνει, σίγουρα προκαλεί τη σκέψη ότι, αν η καθολική συμμετοχή στις εκλογές ήταν πραγματικά σε θέση να επηρεάσει την ισχύουσα κατάσταση υπέρ του κοινωνικού συνόλου, σε καθοριστικό βαθμό και με καθοριστικό τρόπο, οι διαθέτοντας τα μέσα και τους τρόπους να αποτρέψουν την αλλαγή, θα φρόντιζαν να εκφυλίσουν αυτή τη διαδικασία ή να την αντικαταστήσουν με μια λιγότερο επικίνδυνη για αυτούς.
Το ερώτημα που μοιραία τίθεται στον καθένα από εμάς είναι: θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε παρέχοντας στο σύστημα τη νομιμοποίηση που αποζητά εναγωνίως ή θα αναζητήσουμε, ως κοινωνία, τρόπους που θα μετατρέψουν τον αγώνα για καθημερινή επιβίωση από τεστ αντοχής στην ενοχή τους, σε ειρηνική και αρμονική κοινωνική συνύπαρξη ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου