ΤΕΣΤ ΑΝΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΕΝΟΧΗ

Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το πολιτικό σύστημα και οι λειτουργοί του, οι συνθήκες που έχει δημιουργήσει και τα ήθη που έχει διαμορφώσει μπορούν να προκαλέσουν κλαυσίγελο. Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές και το κλίμα που διαμορφώνεται δε θυμίζει το γνωστό, χαλαρό κλίμα, ευρωεκλογών. Οι αρχηγοί, οι δελφίνοι και τα μεγαλοστελέχοι των δυο κομμάτων εξουσίας, έχουν προσαρμόσει την προεκλογική ρητορική τους σε δεδομένα εθνικών εκλογών με εξαγγελίες, παροχές, δηλώσεις, δικαιολογίες και κατηγορίες να εκτοξεύονται εκατέρωθεν. Από κοντά τα μικρότερα κόμματα, αυτά της διαμαρτυρίας, να συναγωνίζονται σε ξεπεσμό με το ένα να προσπαθεί να ξεκολλήσει από το άλλο κάμποσες εκατοντάδες ψηφαλάκια, για μερικές ή μια παραπάνω ευρωέδρα, λίγο υψηλότερο ποσοστάκι κ.α. Πραγματικά όλο αυτό το πανυγηράκι με ολίγο από ευρωπαϊκό άρωμα θα μπορούσε να είναι γελοίο, ή στην καλύτερη περίπτωση αστείο.
Δεν είναι όμως!

Δεν είναι, γιατί πάνω από 500.000 άνεργοι προσπαθούν να επιβιώσουν με περίπου €450 επίδομα ανεργίας και πολλοί από αυτούς συνωστίζονται στα γραφεία των πολιτικάντηδων, εκπορνεύοντας ψήφο και συνείδηση.
Δεν είναι γιατί, 2.000.000 επίσημα καταγεγραμμένοι άνθρωποι, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ο αριθμός αυξάνεται κάθε μέρα.

Δεν είναι, γιατί €8.000.000 άνθρωποι χρεωστάνε στις τράπεζες όλα ή σχεδόν όλα τα υπάρχοντα τους, που για να τα διατηρήσουν υφίστανται τα πάντα, απεμπολώντας θεμελιώδη δικαιώματα.
Δεν είναι, γιατί η μαύρη εργασία, το δουλεμπόριο, τα ναρκωτικά, τα φακελάκια παντώς τύπου και η διαφόρων μορφών πορνεία, τζιράρουν ποσά σχεδόν ίσα με το ΑΕΠ της χώρας.
Δεν είναι, γιατί τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν με τόση σαβούρα και αθλιότητα που καταντήσαμε να θεωρούμε τις Πετρούλες πρότυπα θηλυκότητας, τη Eurovision εθνική υπόθεση, το μπετόν ανάπτυξη και την κατανάλωση ευημερία.
Δεν είναι, γιατί πολιτικοί, επιχειρηματίες, καναλάρχες, εκδότες και οι εντολοδόχοι τους, ελέγχουν κάθε αντίδραση μιας κοινωνίας που βουλιάζει στο φόβο, στην απομόνωση και τη διαφθορά, παραδομένη στη συλλογική αμνησία που αμνηστεύει τους πάντες και τα πάντα.
Δεν είναι, γιατί εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ έχουν καταλήξει και συνεχίζουν να καταλήγουν, σε τσέπες ημετέρων της ημεδαπής και αλλοδαπής πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, αντί να γίνουν καλυτέρα σχολεία και πανεπιστήμια, καλύτερα νοσοκομεία, συγκοινωνίες, δρόμοι, επενδύσεις για την καταπολέμηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, κ.α.
Δεν είναι, γιατί οι δαπάνες που καλά κρατούν είναι όσες προσφέρουν παχυλές μίζες και εξουσία στους αποφασίζοντες πολιτικάντηδες και υπέρογκα κέρδη στους προσφέροντες, με τελικό θύμα την κοινωνική συνοχή, την ευημερία, την αρμονική συνύπαρξη και το μέλλον όλων μας.
Δεν είναι, γιατί υπάρχει ευχέρεια επιλεκτικής και ελαστικής εφαρμογής των υφισταμένων κανόνων και νόμων καθώς και δυνατότητα θέσπισης και επιβολής κανόνων και νομών κατά παραγγελιά, σε τέτοιο βαθμό, που τελικά νόμος είναι, το δίκαιο εκείνου που μπορεί να το επιβάλλει ή να το αγοράσει.
Δεν είναι, γιατί η γενικότερη λειτουργία των κομμάτων βασίζεται σε ένα άκρως πελατειακό και εν πολλοίς λαϊκίστικο σύστημα. Ο πολιτικός συγκεντρωτισμός και η κυριαρχία των κομματικών κριτηρίων έναντι των δημόσιων θεσμών, είναι διάχυτος και η ιδιοποίηση των διοικητικών θεσμών και της δημόσιας διοίκησης είναι ο μόνος απαράβατος κανόνας.

Το σύστημα όμως δε λειτουργεί με αυτό τον τρόπο εξαιτίας κάποιου βίτσιου ή ανεξήγητου φαινομένου. Τα στοιχειά κοινωνικής παθογένειας δε σχετίζονται με τη φύση αυτού καθ' αυτού του πολιτικού συστήματος και έτσι η εξήγηση δε μπορεί να αναζητηθεί στην εγκαθίδρυση του τάδε ή του δείνα συστήματος κοινωνικής οργάνωσης αλλά εντοπίζεται στην ίδια την ανθρώπινη φύση, η οποία καθορίζεται κυρίως από τρία ένστικτα: (α) το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, (β) το ένστικτο της αναπαραγωγής και (γ) το ένστικτο της κυριαρχικής επιβολής του Εγώ.

Σε κάθε μορφή κοινωνικής οργάνωσης, ο άνθρωπος παρά την έμφυτη κοινωνικότητα του, διαθέτει σε πολύ έντονο βαθμό την τάση για κυριαρχία και επικράτηση, γεγονός που τον ωθεί σε πράξεις ή παραλείψεις που μπορεί να χαρακτηριστούν άδικες, ανήθικες ή και αντικοινωνικές Τα άτομα που κατέχουν θέσεις ευθύνης και κυρίως αυτοί που μπορούν να χειραγωγήσουν τα παραπάνω άτομα, δηλαδή οι εκάστοτε κρατούντες, έχουν πρακτικά τη δυνατότητα να δρουν πέρα και πάνω από το σύστημα οργάνωσης και τους κανόνες που θέτει, ανεξάρτητα από τη δομή του και από τον τρόπο ή τα κριτήρια με τα οποία επιλέχθηκαν τα πρόσωπα και λήφθηκαν οι αποφάσεις.

Στη σύγχρονη εποχή, η δικλείδα εκείνη που εξασφαλίζει στους κρατούντες την επιδιωκόμενη κυριαρχία και την ανεκτικότητα του κοινωνικού συνόλου απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα και συμπεριφορές, είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα. Η καθολική συμμετοχή, στη διαμόρφωση και διαχείριση των κοινών υποθέσεων (τοπικών, εθνικών ή υπερεθνικών) όπως αυτή εκφράζεται μέσω της καθολικής συμμετοχής σε εκλογές, έχει αποτύχει στο να αποκαλύψει τις επιλογές και προτιμήσεις μιας κοινωνίας και κυρίως να επιδείξει ανεκτικότητα απέναντι στις επιλογές και προτιμήσεις των διαφωνούντων κομματιών της. Αυτονόητο είναι η καθολική συμμετοχή να μην αποτελεί ούτε επαρκή ούτε ασφαλή συνθήκη για την εξασφάλιση της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου. Μπορεί όμως να αποτελέσει εμπόδιο.

Για να συνεχίσει το σύστημα να υπάρχει, να λειτουργεί και να δρα προστατευμένο και ανενόχλητο, χρειάζεται να συντηρεί την εντύπωση, ότι η ύπαρξη του λειτουργεί υπέρ του κοινωνικού συνόλου και του κοινού συμφέροντος. Αντίστοιχα, πρέπει να δημιουργείται η αίσθηση ότι οι διαδικασίες που ακολουθούνται, είναι κατάλληλες και επαρκείς να αποκαλύψουν και να προασπίσουν την ανόθευτη και κυρίαρχη λαϊκή “βούληση και κατ’ επέκταση οι εκφραστές/λειτουργοί του συστήματος που είναι επιλεγμένοι μέσα από αυτές, ικανοποιούν το κοινό αίσθημα και υπηρετούν το κοινό καλό.

Η φύση της σύγχρονης δημοκρατίας δεν πρέπει να αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης Οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται και οι επιλογές πρέπει να προκρίνονται μέσα από διαδικασίες αρκούντως “δημοκρατικές”, που να διαθέτουν την απαραίτητη “κοινωνική συναίνεση”, νομιμοποίηση και αποδοχή. Η απαιτούμενη νομιμοποίηση παρέχεται απλόχερα με την καθολική συμμετοχή μας στις εκλογές, αφού ψηφίζοντας, εμείς συμμετέχουμε, διαμορφώνουμε, επιλέγουμε Υπό τις παραπάνω συνθήκες και δεδομένα, ο πολίτης καλείται να ψηφίσει Να προσέλθει στην κάλπη και να ασκήσει ανεπηρέαστος το κατοχυρωμένο και αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα!

Αυτό το δημοκρατικό επίχρισμα της καθολικής συμμετοχής, είναι εκείνο το χαρακτηριστικό κάθε σύγχρονου συστήματος που εξασφαλίζει μια λεπτή ισορροπία μεταξύ, εκείνων που διαθέτουν τον τρόπο και τα μέσα να διαμορφώσουν και να διατηρήσουν τις συνθήκες που επιθυμούν (θεσμικά πλαίσια) χωρίς να προκαλέσουν ασυνήθιστες ή μοιραίες αναταράξεις και εκείνων που χρησιμοποιώντας τα ελάχιστα δικαιώματα που τους παρέχει το σύστημα, προσπαθούν να αμυνθούν. Τα άρθρα του συντάγματος, από το 4o έως και το 25ο, αναφέρονται στα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, με το άρθρο 25 (Αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων) να περιγράφει την υποχρέωση του κράτος να προστατεύσει και να εγγυηθεί αυτά τα δικαιώματα. Ωστόσο δύσκολα θα βρει κάποιος δικαιώματα που να περιγράφονται σε αυτά τα άρθρα, που να μην παραβιάζοντας σε κάποιο βαθμό, για το σύνολο ή για μέρος των πολιτών.

Η λειτουργία του συστήματος, κατά τον παραπάνω τρόπο επί σειρά ετών, αν δεν επιβεβαιώνει, σίγουρα προκαλεί τη σκέψη ότι, αν η καθολική συμμετοχή στις εκλογές ήταν πραγματικά σε θέση να επηρεάσει την ισχύουσα κατάσταση υπέρ του κοινωνικού συνόλου, σε καθοριστικό βαθμό και με καθοριστικό τρόπο, οι διαθέτοντας τα μέσα και τους τρόπους να αποτρέψουν την αλλαγή, θα φρόντιζαν να εκφυλίσουν αυτή τη διαδικασία ή να την αντικαταστήσουν με μια λιγότερο επικίνδυνη για αυτούς.

Το ερώτημα που μοιραία τίθεται στον καθένα από εμάς είναι: θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε παρέχοντας στο σύστημα τη νομιμοποίηση που αποζητά εναγωνίως ή θα αναζητήσουμε, ως κοινωνία, τρόπους που θα μετατρέψουν τον αγώνα για καθημερινή επιβίωση από τεστ αντοχής στην ενοχή τους, σε ειρηνική και αρμονική κοινωνική συνύπαρξη ;

“ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ”, ή αλλιώς MONSANTO.

Η “Πράσινη Ανάπτυξη” είναι ένα σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης με ένα σαφές νομικό πλαίσιο λειτουργίας που προωθεί, περικλείει και προστατεύει τους 6 βασικούς οικονομοτεχνικούς τομείς εφαρμογής. Ξεκίνησε σαν ένα αποσπασματικό πλάνο της διακυβέρνησης Κλίντον πριν πάρει τη σημερινή μορφή της. Σήμερα, αποκαλύπτουμε τους δημιουργούς και βασικούς συντελεστές της Πράσινης Ανάπτυξης. Διαχρονικές, υπερκομματικές μορφές που εργάσθηκαν μεθοδικά επί χρόνια για τη δημιουργία αυτού του τερατουργήματος το οποίο ήλθε στην εξουσία μέσω ενός γκεμπελικού συστήματος προπαγάνδας. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του Dan Glickman, ΓΓ αγροτικής ανάπτυξης επί Clinton, που έζησε τον ιδιότυπο φασισμό από πρώτο χέρι: «Εάν τολμούσες να το αμφισβητήσεις (αυτό το σύστημα ανάπτυξης), όχι απλά σε θεωρούσαν “ανήθικο” αλλά σε βάφτιζαν Γελοίο, Ηλίθιο και εχθρό του κόμματος» αναφέρει μεταξύ άλλων αποκαλύψεων που παρατίθενται αναλυτικά στο βιβλίο «Dinner at the New Gene Cafe: How Genetic Engineering Is Changing What We Eat, How We Live, and the Global Politics of Food του Bill Lambrecht»

O Michael Taylor είναι ο πρώτος στυλοβάτης του εγχειρήματος. Στον σκληρό πυρήνα των υποστηρικτών του Obama, νομικός και γραφειοκράτης, έχει αναλάβει όλο το νομικό πλαίσιο που θα αγκαλιάζει την επιβολή της “Πράσινης Ανάπτυξης” εντός των ΗΠΑ για κάθε μια πολιτεία ξεχωριστά. Επίσης συντονίζει ένα ανεξάρτητο όργανο που ασχολείται με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις δυσκολίες εξαγωγής αυτού του σύγχρονου θαύματος, θα δούμε λεπτομέρειες στη συνέχεια. Ποιος είναι όμως ο Michael Taylor;

Ο Taylor υπήρξε επί σειρά ετών νομικός σύμβουλος του κολοσσού της Βιοτεχνολογίας που λέγεται Monsanto, φτάνοντας μάλιστα στη θέση του αντιπροέδρου. Όλοι λίγο έως πολύ γνωρίζουμε την Monsanto ως την εταιρεία με τα περιβόητα “μεταλλαγμένα”. Αυτό που αγνοούμε είναι ότι η Monsanto υπάγεται σε μια πρωτοφανή κρατική στήριξη στα πρότυπα της αμερικάνικης Βιομηχανίας Όπλων όχι μόνο επί καθεστώς Bush. Ο Taylor ήταν ο άνθρωπος που εξοβέλισε μια προς μια τις νομικές αντιστάσεις των διαφόρων πολιτειών αλλά κυρίως (επί πατρός Bush το 1992) ανέλαβε επιτελική θέση στον περίφημο FDA (Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων) με σκοπό να συντάξει την πολιτική του οργανισμού έναντι στη Βιοτεχνολογία! Τα κατάφερε περίφημα συντελώντας δύο εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με απίστευτα τεχνάσματα, απόκρυψη στοιχείων αλλά και ολόκληρων μελετών που στοιχειοθετούσαν την επικινδυνότητα αυτής της νέας μορφής ανάπτυξης:
Η πολιτική διακήρυξη του FDA και η απόκρυψη στοιχείων: Το 1992 με τις παρασκηνιακές ενέργειες του Taylor βγήκε η επίσημη θέση: «Ο Οργανισμός δεν διαθέτει οποιοδήποτε στοιχείο ή πληροφορία που να δείχνει ότι τα παραγόμενα με αυτό τον τρόπο τρόφιμα διαφέρουν από τα υπόλοιπα». Με αυτές τις απλές κουβέντες ξεκίνησε η βαριά βιομηχανία να αναπτύσσεται με σκοπό να γίνει κύρια εξαγωγική δύναμη. Το 1999 όμως, μετά από τον αδυσώπητο αγώνα του εισαγγελέα Steven Druker ήλθαν στο φως της δημοσιότητας 44.000 σελίδες επίσημα κατατεθειμένων (στον FDA) μελετών που αποδείκνυαν την επικινδυνότητα και είχαν σκοπίμως “αγνοηθεί”. Για την ιστορία, η Αμερικάνικη δικαιοσύνη πήρε κάποιες σκληρές αποφάσεις που ακυρώθηκαν από το εμπορικό δίκαιο (!) όπως ακριβώς έγινε με τα καρκινογόνα συστατικά στα βρεφικά προϊόντα.

Η εγκληματική νομιμοποίηση της ορμόνης rbGH. Πρόκειται για μια ισχυρότατη, γενετικά τροποποιημένη ορμόνη που παράγεται από τη Monsanto (!) και σύμφωνα με μελέτες ευθύνεται για αρκετές μορφές καρκίνου (χρησιμοποιείται στα γαλακτοκομικά προϊόντα). Αυτή η ορμόνη απαγορεύεται σε όλες τις βιομηχανικές χώρες ακόμα και στον Καναδά. Το οξύμωρο είναι ότι μετά το θόρυβο που δημιουργήθηκε με τη νομιμοποίηση, αρκετές εταιρείες που δεν τη χρησιμοποιούσαν το ανέγραφαν στη συσκευασία (rbGH Free). Γι’ αυτό το “πρόβλημα” φρόντισε πάλι ο Taylor, χρησιμοποιώντας τον αχυράνθρωπο ΓΓ Γεωργίας της Πενσυλβάνια Dennis Wolff, όπου απαγόρευσε την αναγραφή του rbGH Free για την πολιτεία. Έκπληξη, ο Dennis Wolff μετέχει τώρα στο επιτελείο του Obama για την “Πράσινη ανάπτυξη”! Προοριζόταν μάλιστα για το ύπατο αξίωμα στο USDA το οποίο όμως κέρδισε με το σπαθί του ο Tom Vilsack, ο άνθρωπος της δράσης και της εφαρμογής, ο έτερος κινητήριος μοχλός του project.

Ο περιβόητος Tom Vilsack είναι η κεφαλή του υπουργείου Γεωργίας (USDA), αντάξιος εκτελεστής των σχεδιασμών του Taylor. Πρώην κυβερνήτης της Iowa, παρουσιάστηκε μετά την εκλογή Obama ως υποψήφιος για τη θέση επισύροντας τη μήνη οικολογικών οργανώσεων και ακτιβιστών ως η πρώτη απάτη του Obama. Αυτός ο Democrat έχει βαρύ βιογραφικό που θα το δούμε βήμα - βήμα από τη δράση του στους 6 από τους 7 βασικούς άξονες της πράσινης ανάπτυξης:
Ίδρυση ταμείου έρευνας για επενδύσεις στην πράσινη ανάπτυξη: Ο Vilsack έγραψε ιστορία αφού ήταν ο πρώτος που το κατάφερε στην Iowa και επένδυσε σε… εταιρεία με βασικό αντικείμενο την κλωνοποίηση της Αγελάδας! (Trans Ova)
Ενίσχυση της έρευνας για “πράσινα” Φαρμακευτικά σκευάσματα. Ο Vilsack θεώρησε πρέπον να χρησιμοποιήσει τους πόρους της Iowa για καλλιέργεια γενετικά μεταλλαγμένων σπόρων και ιδιαίτερα καλαμποκιού για φαρμακευτική χρήση! Το γιατί θα το δείτε παρακάτω.
Διάθεση Εδαφών για “Πράσινες” εφαρμογές (φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες κλπ). Ο Vilsack εκμεταλλεύθηκε πλήρως την παρόμοια τρίπλα που είχε κάνει ως κυβερνήτης αφού άφησε ανεξέλεγκτες τις καλλιέργειες Γενετικά Μεταλλαγμένων σπόρων (!) αίροντας όλους τους υφιστάμενους περιορισμούς (με την αμέριστη στήριξη της Ρεπουμπλικάνας Sandy Greiner για να είμαστε ακριβοδίκαιοι).
Ενίσχυση των κονσόρτσιουμ εταιρειών “πράσινου” αντικειμένου. Εδώ ο Vilsack θα αποδειχθεί μανούλα έχοντας ψηφιστεί ως “Κυβερνήτης της χρονιάς” από την Ένωση Βιομηχανιών Βιοτεχνολογίας (Biotechnology Industry Organization) ενώ διετέλεσε ιδρυτής και πρόεδρος της αντίστοιχης Biotechnology Partnership.
Επενδύσεις στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Μαντέψτε, ο Vilsack είναι φανατικός θιασώτης των βιοκαυσίμων, ιδιαίτερα αυτών που παράγονται από Σόγια και Καλαμπόκι (!) παρ’ ότι έχει αποδειχθεί πως η καλλιέργεια τους απαιτεί περισσότερη ενέργεια από το εξαγώγιμο ενώ οδηγούν τις τιμές των βρώσιμων προϊόντων στα ύψη οδηγώντας τον τρίτο κόσμο στη λιμοκτονία.

Για την “πράσινη” αγροτική ανάπτυξη περιττεύει να μιλήσουμε αφού ο Vilsack είναι το αγαπημένο παιδί της Monsanto που του διαθέτει και ιδιωτικό αεροσκάφος για τις μετακινήσεις του!

Taylor - made στην κυριολεξία.

(ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ Antinews, στις 17 Μαΐου, 2009)

ΟΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΔΙΑΡΡΟΕΣ…

Στην επιβεβλημένη κομματική πειθαρχεία πάτησε τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, προκειμένου για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετική στόχευση η κάθε μια, να εκμεταλλευτούν πολιτικά την υπόθεση Παυλίδη. Για τον υπόθεση παραπομπής Παυλίδη έλαβαν: 146 υπέρ της παραπομπής 144 κατά, 5 λευκά και 3 «παρών». Αυτοί που ψήφισαν υπέρ ήταν περισσότεροι από αυτούς που ψηφίσαν κατά, αλλά δεν συγκέντρωσαν την απόλυτη πλειοψηφία. Το 5 λευκά και τα 3 παρόν λειτούργησαν πρακτικά σαν ψήφοι κατά της παραπομπής. Η πρόταση παραπομπής δεν έγινε δεκτή. Η χθεσινή ψηφοφορία στη βουλή μας παρουσίασε ενδιαφέροντα ζητήματα, αλλά τίποτα άγνωστο ή πρωτότυπο. Τα ζητήματα που προκύπτουν δε σχετίζονται με την διατήρηση ή την απώλεια της εμπιστοσύνης της βουλής. Έτσι και αλλιώς ο τρόπος με τον οποίο (υπό)λειτουργεί η υφιστάμενη οριακή πλειοψηφία, δεν αφήνει περιθώρια σε κανέναν να ελπίζει σε σταθερότητα επιλογών και αποφάσεων.

• Κατά συνείδηση ψήφος σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για διαρροές. Δεν υφίσταται διαρροή αν δεν υπήρξε κομματική γραμμή και απόκλιση από αυτή.


• Σε περιπτώσεις εξέτασης παραπομπής η βουλή αποκτά δικαστικές αρμοδιότητες και ο βουλευτής οφείλει να λειτουργήσει σαν δικαστής και όχι σαν κομματικό στέλεχος. Αν τελικά δόθηκε γραμμή στους βουλευτές από τα κόμματα για το περιεχόμενο της ψήφου δημιουργείται ύψιστο θέμα.


• Αν δόθηκε κομματική γραμμή (που είναι και το πιθανότερο) τότε τόσο η κυβέρνηση όσο και κάποιο κόμμα της αντιπολίτευση, αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα “διαρροών” και κομματικής πειθαρχίας.


• Η τακτική Καρατζαφύρερ, να μοιράσει σε κλειστούς φακέλους ψηφοδέλτια τις επιλογής του, χωρίς να εκπλήσσει ιδιαίτερα, δημιουργεί απαξία για τους βουλευτές-εντολολήπτες, τους ψηφοφόρους τους αλλά και τη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού.

Αφού λοιπόν σπαταλήθηκαν τόνοι χαρτιού και κιλά μελανιού, ατελείωτες ώρες αναλύσεων, συζητήσεων και αντιδικιών από τα τηλεπαράθυρα και τα ερτζιανά, τιτανομαχίες πολιτικών αρχηγών στη βουλή, αθώος ο κατηγορούμενος. Για την ακρίβεια, ο "αθώος", ούτε καν θα κατηγορηθεί.
Στην ίδια χρονική περίοδο άλλα πιο κραυγαλέα και σαφώς πιο “δαπανηρά” σκάνδαλα, σκεπάστηκαν καλά – καλά, μήπως και κρυολογήσουν από την ανοιξιάτικη δροσούλα. Κατά τ' άλλα, η οικονομία της χώρας μπαίνει και επίσημα σε φάση ύφεσης, στα σούπερ μάρκετ η τιμή 1.900 ειδών αναμένεται να αυξηθεί και νέα φοροεπιδρομή έρχεται μετά τις ευρωεκλογές .
Δεν πειράζει.
Τουλάχιστον έχουμε μάθει όλες τις πτυχές της υπόθεσης Παυλίδη.

Τελικά δεν θα κατηγορηθεί. Όχι επειδή η πλειοψηφία έκρινε ότι δεν πρέπει να παραπεμφθεί, αλλά επειδή η πλειοψηφία των 146 βουλευτών που έκρινε ότι πρέπει, δεν ήταν τόσο μεγάλη, όσο προβλέπει ο σχετικός νόμος!

ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΝΤΙ WEBLOG ΣΗΜΕΡΑ 01/05/2009

(http://www.antinews.gr/?p=6218)

Κουβέντες του Εμμανουήλ Ροΐδη,(1836-1904), γραμμένες πριν από πολλά πολλά χρονια, που όμως νομίζεις οτι γράφτηκαν χτες.

Αλλαχού, τα κόμματα γεννώνται διότι εκεί υπάρχουν άνθρωποι διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδι συμβαίνει ακριβώς το ανάπαλιν. Αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία μεθ’ ης πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα: να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου.
O ορισμός της λέξεως “κόμμα” ήθελεν είναι ο ακόλουθος: Ομάς ανθρώπων ειδότων να αναγιγνώσκωσι και να ανορθογράφωσιν οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.
Ο ελληνικός λαός αναλίσκει τον χρόνο του εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών και άπαν το χρήμα του δαπανά εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου.
Οι κομματάρχαι μας εδημιούργησαν (ούτω) συμμορίας, των οποίων όμως αντί να είναι αρχηγοί, κατήντησαν απλοί μεσίται, διά των οποίων οι συμμορίαι αυταί διαπραγματεύονται προς το έθνος τα λύτρα, ανθ’ ων συγκατανεύουσι να παραχωρήσωσιν αυτώ ασφάλειαν ζωής και περιουσίας. Τα λύτρα ταύτα καλούνται κατ’ ευφημισμόν προϋπολογισμός.
Το δε όντως λυπηρόν είναι ότι και υποτασσόμενοι εις πάσαν ταπείνωσιν και κακουχίαν, στέργοντες να μένωμεν άοπλοι και εις πάσαν ύβριν εκτεθειμένοι, πάλιν δεν κατορθούμεν να πληρώνωμεν ολοσχερώς τα κατ’ έτος εξογκούμενα ημών λύτρα, αναγκαζόμενοι να δανειζώμεθα ακαταπαύστως.
Η επιστήμη υποδεικνύει τας οικονομίας ως την μόνην σωτηρίας οδόν (διά να αποφύγωμεν την χρεωκοπίαν). Προς ταύτην όμως ουδείς πολιτευόμενος τολμά να τραπή, όχι εξ ελλείψεως πατριωτισμού, αλλά διότι καλώς γνωρίζει ότι αδύνατον είναι να προχωρήσει επ’ αυτής, χωρίς να προσκρούση ανά παν βήμα εις συμφέροντα προσωπικά αίτινα θέλουσιν ορθωθή κατ’ αυτού ως έχιδναι φαρμακεραί, των οποίων επατήθη η ουρά»