To ευρώ κάνει τη δουλειά για την οποία είχε ακριβώς σχεδιαστεί.

(*Αγγλικός τίτλος στην Guardian: "Ρόμπερτ Μάντελ, η διαβολική ευφυΐα του ευρώ")

Του Greg Palast

Η ιδέα ότι το ευρώ έχει "αποτύχει" είναι επικίνδυνα αφελής. Το ευρώ κάνει ακριβώς ό,τι είχε προβλέψει και είχε σχεδιάσει ο δημιουργός του – και το πλουσιότατο 1% που το υιοθέτησε.

Ο δημιουργός είναι ο Ρόμπερτ Μάντελ, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Σικάγου. Ο αρχιτέκτονας των "οικονομικών της προσφοράς" είναι τώρα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια , αλλά τον γνώριζα μέσω των σχέσεών του με τον καθηγητή μου στο Σικάγο, Μίλτον Φρίντμαν, πολύ πριν η έρευνα του Μάντελ για τα νομίσματα και τις ισοτιμίες οδηγήσουν στο σχέδιο για την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

Τότε ο Μάντελ ενδιαφερόταν περισσότερο για τη διαρρύθμιση του μπάνιου του. Ο καθηγητής Μάντελ που είχε ένα Νόμπελ και μια αρχαία βίλα στην Τοσκάνη, μου είπε μαινόμενος:

"Δεν μου επιιτρέπουν ούτε μια τουαλέτα να φτιάξω. Υπάρχουν κανονισμοί που μου λένε να μην έχω τουαλέτα σ' αυτό το χώρο. Μπορείς να το φανταστείς;"

Βεβαίως και δεν μπορώ. Όμως δεν έχω μια αρχαία ιταλική βίλα, συνεπώς δεν μπορώ να φανταστώ την απογοήτευση που προκαλούν οι κρατικοί κανονισμοί για την τοποθέτηση ουροδοχείων σε τέτοια κτίρια.

Ο Μάντελ, όμως, ένας Καναδο-αμερικανός που πρεσβεύει το ότι "κάνω ό,τι θέλω", σκόπευε να μην αφήσει έτσι τα πράγματα. Να εμφανιστεί με ένα όπλο που θα διέλυε τους κρατικούς κανόνες και τις εργασιακές ρυθμίσεις. (Πραγματικά μισούσε τους συνδικαλισμένους υδραυλικούς που ζητούσαν πολλά χρήματα για να μετακινήσουν το θρόνο του.)

"Είναι πολύ δύσκολο να απολύεις εργάτες στην Ευρώπη", παραπονιόταν. Η απάντησή του: το ευρώ.

Το ευρώ θα έκανε τη δουλειά του όταν θα οι κρίσεις θα έπλητταν τις οικονομίες, εξηγούσε ο Μάντελ. Αφαιρώντας τον έλεγχο του νομίσματος από τις κυβερνήσεις, οι αντιπαθείς, ασήμαντοι, εκλεγμένοι αξιωματούχοι δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κεϊνσιανές νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές για να βγάλουν μια χώρα από την ύφεση.

"Το ευρώ τοποθετεί τη νομισματική πολιτική πέραν της εμβέλειας των πολιτικών", έλεγε. "Και χωρίς δημοσιονομική πολιτική, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν οι χώρες θέσεις εργασίας είναι μέσω της ανταγωνιστικής μείωσης των κανονισμών για τις επιχειρήσεις".

Αναφερόταν στους εργασιακούς νόμους, στις περιβαλλοντικές ρυθμίσεις και βεβαίως στους φόρους. Όλα αυτά θα σαρώνονταν με το ευρώ. Η δημοκρατία δεν θα αφηνόταν να παρεμβαίνει στην αγορά – ή στις υδραυλικές εγκαταστάσεις.

Όπως σημειώνει ένας άλλος νομπελίστας, ο Πολ Κρούγκμαν, η δημιουργία της Ευρωζώνης παραβίασε τον βασικό οικονομικό κανόνα που είναι γνωστός ως "βέλτιστη νομισματική ζώνη". Αυτός ήταν ένας κανόνας που επινόησε ο Ρ. Μάντελ.

Όμως, δεν φαίνεται να ενοχλείται καθόλου. Για τον Μάντελ, το ευρώ δεν αποσκοπούσε στο να καταστήσει την Ευρώπη μια ισχυρή, ενοποιημένη οικονομική μονάδα. Κυρίως είχε να κάνει με τον Ρέιγκαν και τη Θάτσερ.

"Ο Ρ. Ρέιγκαν δεν θα είχε εκλεγεί πρόεδρος χωρίς την επιρροή του Μάντελ", έγραψε κάποτε ο Τζουντ Βανίσκι στη Wall Street Journal. Τα οικονομικά της προσφοράς στα οποία διακρίθηκε ο Μάντελ έγιναν ο θεωρητικός οδηγός για τα ρεϊγκανόμικς – ή όπως τα αποκαλούσε ο Τζορτζ Μπους "βουντού οικονομικά": τη μαγική πίστη στα γιατροσόφια της ελεύθερης αγοράς που ενέπνευσαν και τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Ο Μάντελ μου εξήγησε ότι το ευρώ αποτελεί ένα τμήμα των ρεϊγκανόμικς:

"Η νομισματική πειθαρχία επιβάλλει τη δημοσιονομική πειθαρχία και στους πολιτικούς".

Και όταν εμφανίζονται κρίσεις, οι αφοπλισμένες οικονομικά χώρες δεν μπορούν να κάνουν πολλά εκτός από το να καταργήσουν εξ ολοκλήρου τις κρατικές ρυθμίσεις, να ιδιωτικοποιήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις μαζικά, να μειώσουν τους φόρους και να στείλουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος στα αζήτητα.

Έτσι, βλέπουμε ότι ο (μη εκλεγμένος) Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι απαιτεί "μεταρρύθμιση" της εργατικής νομοθεσίας στην Ιταλία για να καταστήσει πιο εύκολο για τους εργοδότες όπως ο Μάντελ να απολύουν τους υδραυλικούς της Τοσκάνης. Ο Μάριο Ντράγκι (μη εκλεγμένος) επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας καλεί για "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" -- ένας ευφημισμός για σχέδια συντριβής των εργασιακών δικαιωμάτων. Μιλούν για μια νεφελώδη θεωρία που λέει ότι η "εσωτερική υποτίμηση" σε κάθε χώρα θα τις κάνει όλες πιο ανταγωνιστικές.

Ο Μόντι και ο Ντράγκι δεν μπορούν να εξηγήσουν αξιόπιστα πώς μπορεί να κερδίσει οποιαδήποτε χώρα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα , αν όλες οι χώρες στην Ευρώπη κάνουν όλο και πιο φθηνό το εργατικό δυναμικό τους.

Όμως, δεν χρειάζεται να εξηγούν την πολιτική τους. Απλώς βάζουν τις αγορές να κάνουν τη δουλειά παίζοντας με τα ομόλογα κάθε χώρας. Εξ ου και η νομισματική ένωση είναι ταξικός πόλεμος με άλλα μέσα.

Η κρίση στην Ευρώπη και οι φλόγες στην Ελλάδα έχουν δημιουργήσει εκείνη τη θερμή λάμψη που ο φιλόσοφος -βασιλιάς των υποστηρικτών της προσφοράς, ο Τζόζεφ Σουμπέτερ, ονόμαζε "δημιουργική καταστροφή". Ο οπαδός του Σουμπέτερ και απολογητής της ελεύθερης αγοράς Τόμας Φρίντμαν πήγε στην Αθήνα για να δει το "πρόχειρο τέμενος" της καμένης τράπεζας όπου πέθαναν τρεις άνθρωποι μέσα στη φωτιά που προκλήθηκε από εμπρηστικές επιθέσεις κάποιων αναρχικών και άδραξε την ευκαιρία για να κάνει κατήχηση περί παγκοσμιοποίησης και της ελληνικής "ανευθυνότητας".

Οι φλόγες, η μαζική ανεργία, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας θα φέρουν υποτίθεται αυτό που ο Φρίντμαν αποκαλεί "αναγέννηση" της Ελλάδας και τελικά όλης της Ευρωζώνης. Έτσι ο Μάντελ και όλοι εκείνοι που έχουν αρχαίες βίλες θα μπορούν να βάζουν τους καμπινέδες τους όπου γουστάρουν.

Το ευρώ, παιδί του Μάντελ, όχι μόνο δεν έχει αποτύχει, αντιθέτως έχει επιτύχει πιο πολύ από το πιο τρελό όνειρο του δημιουργού του.

 

http://www.enotita2012.gr/index.php/login/crisisandreasons/335-to-greg-palast

ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΣ

Στις παρασυνάξεις που διοργανώνουν κάθε χρόνο τα φασιστοειδή στο Γράμμο, όπου επιδίδονται στους συνήθεις αλαλαγμούς επί τη επετείω της ήττας του ΔΣΕ, το κράτος μας (τους) είναι πολύ ανεκτικό, όπως φέτος, όταν η ατμόσφαιρα ρυπάνθηκε- χοροστατούντος του μητροπολίτη Κονίτσης - από τις ιαχές του τύπου «θέλουμε να εξοντώσουμε τα ερυθρά σκουπίδια».

Στα «πανηγύρια» της μισαλλοδοξίας και της παραχάραξης της αλήθειας, όπως (και) τα φετινά στο Μελιγαλά, το κράτος τους είναι πολύ ανεκτικό, όταν η ατμόσφαιρα - με το παπαδαριό να κρατά το «ίσο» - ρυπαίνεται από τις ιαχές του τύπου «τσεκούρι και φωτιά στα κόκκινα σκυλιά».

Εν ολίγοις, στις περιπτώσεις που κάθε άλλο παρά δυσδιάκριτα είναι τα όρια ανάμεσα στο κήρυγμα της αγάπης, της συναλληλίας και της καταλλαγής και στο άλλο κήρυγμα, δηλαδή στο «κήρυγμα» - προτροπή στο έγκλημα, τότε, σε αυτές τις περιπτώσεις, το κράτος μας (τους) παραμένει νηφάλιο, ψύχραιμο, επιδεικνύει αταραξία... Βούδα.

Αντίθετα, στις άλλες περιπτώσεις, όταν πρόκειται για τη σάτιρα που στρέφεται ενάντια στις προκαταλήψεις της θρησκοληψίας, στο εμπόριο του θρησκευτικού συναισθήματος και του σκοταδισμού τότε το κράτος μας (τους) - και μάλιστα κατόπιν παρέμβασης των ναζιστών της «Χρυσής Αυγής» - τίθεται ολόκληρο σε κατάσταση συναγερμού και αποκαλύπτεται ως το γνωστό αδελφάκι (κατά τη Θεογονία του Ησίοδου) της Βίας:

Τότε, δηλαδή, εν ριπή οφθαλμού - όπως συνέβη με τον 27χρονο που συνελήφθη (!) για «βλασφημία» (!) επειδή σατίριζε φωτογραφίες και αποκαλούσε «Παστίτσιο» τον λεγόμενο Γέροντα Παΐσιο - κινητοποιούνται οι πάντες: Από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος μέχρι τους εισαγγελείς και από τους εισαγγελείς μέχρι τους κατά τόπον «χωροφύλακες»!

Επομένως, το κράτος μας (τους) ξέρει και ποιος είναι ο «εχθρός» και πότε να ανασύρει και να στρέφει εναντίον του «εχθρού» τους βρικολακιασμένους νόμους του «Πατρίς - Θρησκεία - Τρομοκρατία».

Το κράτος μας (τους) είτε υπουργός Δημόσιας Τάξης είναι ο ΠΑΣΟΚος, είτε είναι ο Νεοδημοκράτης, είτε υπουργός Δικαιοσύνης είναι σήμερα ο ΔΗΜΑΡιστερός κ. Ρουπακιώτης,

αυτό είναι - θα πείτε.

Και θα έχετε δίκιο...

 

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9505:mpogio-pastitsios&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278

Η ΜΕΡΚΕΛ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΟΜΗΡΟ...

Πριν λίγες ημέρες η στήλη είχε θυμηθεί τον Γκαλμπραίηθ να λέει (ήδη απ' το 1958) ότι η «η ελεύθερη αγορά παράγει ιδιωτικό πλούτο και δημόσια φτώχεια».

Διόμισυ χιλιάδες χρόνια πιο πριν ήταν κοινή διαπίστωση στους Ελληνες πως «όταν δυστυχεί η πόλις, είναι αδύνατον να ευτυχούν κάποιοι πολίτες» (ιδιώτες, ήγουν ηλίθιοι) και συνεπώς ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η δυστυχία των πολλών θα καταστρέψει την ευτυχία των λίγων.

Περί αυτού ακριβώς ο (συντηρητικός) Ισοκράτης ήταν κατηγορηματικός: «Τους χρηματισμούς τούς παρά το δίκαιον γιγνόμενους ηγείσθε μη πλούτον αλλά κίνδυνο ποιήσειν», δηλαδή «η άδικη απόκτηση χρημάτων, να πιστεύετε ότι δεν θα γεννήσει πλούτο αλλά κίνδυνο» - και δύο χιλιάδες πολέμους έκτοτε, θα προσθέταμε.

Αιώνες πριν από τον Ισοκράτη, ο πρώτος διδάξας Ομηρος ήδη έλεγε ότι: «σκαιόν το πλουτείν κάλλο μηδέν ειδέναι», δηλαδή «είναι απαίσιο να πλουτίζεις χωρίς να ξέρεις (σ.σ.: και συνεπώς να νοιάζεσαι για) τίποτε άλλο».

Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά, Γκαλμπραίηθ, Ισοκράτη κι Ομηρο, διότι μόλις προ ολίγων ημερών η Sϋddeutsche Zeitung διαπίστωνε ότι στη Γερμανία από το 1992 έως το 2012 η καθαρή περιουσία του Δημοσίου μειώθηκε κατά 800 δισ. Ευρώ. Αντιθέτως, ο ιδιωτικός πλούτος κατά την ίδια περίοδο, από τα 4,6 τρισ. Ευρώ εκτοξεύθηκε στα 10 τρισ. Ευρώ!..

Το φαινόμενο αυτό παρακολούθησε η γερμανική κοινωνία προχωρώντας σε ταξική ανασύνθεση, όπου στο 10% του πληθυσμού ανήκει το 50% του πλούτου. Κατά τούτο η Γερμανία έχει ήδη μπει στον δρόμο των ΗΠΑ, μόνον που είναι ακόμα στην αρχή αυτού του δρόμου. (Εκεί δηλαδή που ήταν οι ΗΠΑ όταν αναλάμβανε ο Κλίντον). Σήμερα στις ΗΠΑ το 1% του πληθυσμού ιδιοποιείται κατ' έτος το 98% του ετησίως επίσης παραγόμενου ΑΕΠ.

Πρόκειται περί τερατώδους αντίθεσης η οποία συνεπάγεται από μόνη της πόλεμο.

Έχοντας μπει στον ίδιο δρόμο η Γερμανία, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα έχει γίνει «οι ΗΠΑ της Ευρώπης» - αν μου επιτρέπετε το οξύμωρο (που παράδοξο δεν είναι). Σε λίγο καιρό το χάσμα ανάμεσα στη Γερμανία και υπόλοιπα κράτη της Ενωσης όπως και το μέγεθος της ανισοκατανομής του πλούτου μέσα στην ίδια τη Γερμανία, θα λάβουν επικές (και κατ' ακολουθίαν πολεμικές) διαστάσεις. Πρόκειται περί δραματικής μετάλλαξης. Οχι μόνον διότι η Γερμανία μετατρέπεται σε έναν κολοσσό συγκεντρωμένου πλούτου, ιμπεριαλιστικόν για τα άλλα κράτη και αρπακτικόν για τον λαό της, αλλά κυρίως διότι ένα κράτος με κοινωνιστική παράδοση ήδη απ' την εποχή του Βίσμαρκ, όπου ακόμα και η μεταπολεμική Δεξιά του Αντενάουερ ήταν πολύ προσεχτική με τις ανάγκες της κοινωνίας, μεταλλάσσεται σε ένα κράτος αχαλίνωτου κι αποθηριωμένου καπιταλισμού (μάλιστα αγγλοσαξωνικού τύπου).

Είναι η τρίτη φορά που μπαίνει σε «πειρασμό» η Γερμανία. Και είναι τραγικό το ότι ο «πειρασμός» αυτός θεμελιώθηκε με τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των πλουσίων του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ. Η Γερμανία κοιτάζει σήμερα τον (παράνομο, αν δει κανείς το παίγνιον των επιτοκίων) πλουτισμό των τραπεζών της και κατ' ακολουθίαν του βιομηχανικού της συμπλέγματος, χωρίς καμμιά ενοχή για τη φτώχεια που αυτός προκαλεί και στους άλλους λαούς και στον δικόν της λαό. Οι Γερμανοί εργαζόμενοι της μερικής απασχόλησης πάνε για Αμερικανοί εργαζόμενοι της απόλυσης με ένα βδομαδιάτικο αποζημίωση. Δεν ξέρω πόσο τους «παρηγορεί» το γεγονός ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι πάνε για Λιθουανοί, οι Λιθουανοί για Βούλγαροι κι όλοι μαζί για Κινέζοι.

Ομως αυτό δεν είναι η Ευρώπη των κρατών, των εθνών και των λαών, είναι η Νέα Τάξη (στην Ευρώπη) του Χίτλερ. Μόνον τότε, επί ναζισμού, η αστική τάξη της Γερμανίας πλούτιζε με τόσον φρενήρεις ρυθμούς. Μόνον τότε ο ρατσισμός για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς άνθισε τόσον, όσον ανθίζει και σήμερα ο ρατσισμός για τους τεμπέληδες, τους διεφθαρμένους και τους παρίες του Νότου (που δεν είναι μόνον ο Νότος - έρχεται κι άλλων η σειρά).

Μόνον τότε έβλεπε η Γερμανία ως Ζωτικό Χώρο χώρες, περιοχές και περιφέρειες που σήμερα βλέπει ως προτεκτοράτα και Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Μόνον τότε έστελνε το Βερολίνο Γκαουλάιτερ, όπως στέλνει σήμερα Επιτρόπους, να ξεψαχνίζουν χώρες και να υπαγορεύουν στους τοπικούς Κουίσλινγκ τον τρόπο διοίκησής τους. Μόνον τότε έμπαιναν στα Υπουργεία άλλων κρατών (των κατεχόμενων βεβαίως) κομισάριοι και φυρερίσκοι για να εξετάσουν τα βιβλία και να υπαγορεύσουν κανόνες και δοσίματα. Μόνον τότε έμπαιναν μελανοχίτωνες ποντικοί στα άδυτα και στο άβατον του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, όπως μπήκαν σήμερα οι ανθυποϋπάλληλοι της Τρόικας στο Ελληνικό φερώνυμο Υπουργείο και ακτινογράφησαν την καρδιά και τους νεφρούς της άμυνάς μας.

Όμως οι ανθυποϋπάλληλοι έχουν αναγορευθεί σε ανθύπατους. Και οι υπαγορεύσεις είναι δικτατορία. Κι αν πλέον σε αυτόν τον «πειρασμό» μπαίνει εκ νέου η Γερμανία, σε καμμιά απ' τις Δανιμαρκίες της υπόλοιπης Ενωσης δεν μπορούν να πηγαίνουν καλά τα πράγματα - παρά μόνον για την ελεύθερη αγορά που παράγει, όπως είπαμε ότι έλεγε ο Γκαλμπραίηθ, όλο και περισσότερον ιδιωτικό πλούτο, όλο και μεγαλύτερη δημόσια φτώχεια ή, όπως έλεγε ο Μαρξ, «υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που λύνουν τις αντιθέσεις τους με πόλεμο».

Ομως, μην πάμε μακρυά στον Μαρξ, ας πάμε ακόμα μακρύτερα στον Δημόκριτο: «του πλέοντος επιθυμείν το παρόν απόλλυσι», η επιθυμία για περισσότερα καταστρέφει τα υπάρχοντα...

Αυτό ακριβώς κάνει και το κεφάλαιο - γιγαντώνεται καταστρέφοντας ένα μέρος του. Για αυτό και ο καπιταλισμός έχει σύμφυτον τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Για αυτό για να γιγαντωθούν τα φράγκα αφανίζουν τους ανθρώπους είτε στο Βερντέν είτε στα Γραφεία της Γκόλντμαν Σακς...

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9504:stathis-merkel-omhros&catid=104:2010-07-14-16-10-32&Itemid=314

Εγώ δεν είμαι φασίστας…

Όποτε από την ραδιοφωνική εκπομπή, χαρακτηρίσω φασίστες όσους στέλνουν ξενοφοβικά, ρατσιστικά μηνύματα, δέχομαι έναν καταιγισμό μηνυμάτων, από ίδιους ή και άλλους, που με κομψό αλλά κυρίως άκομψο τρόπο, σημειώνουν ότι αυτοί δεν είναι φασίστες, αλλά «είναι έλληνες», ή είναι εθνικιστές προσπαθώντας να διαχωρίσουν τον φασιστικό τρόπο σκέψης, από τον δικό τους τρόπο σκέψης.

Για τον επιμελή σχολιαστή και σύμφωνα με τα ερμηνευτικά λεξικά, σίγουρα υπάρχουν κάποιες αμυδρές διαφορές, μεταξύ του ακροδεξιού, του ρατσιστή, του ξενόφοβου, του φασίστα. Τις διαφορές τις γνωρίζω, αλλά εδώ που φτάσαμε το τελευταίο που με απασχολεί είναι η ακρίβεια των χαρακτηρισμών.

Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, μια σειρά από άλλες φοβίες, το μίσος, η τυφλή βία, οδηγούν στον πεντακάθαρο φασισμό. Είναι η αρχή μιας τεράστιας λεωφόρου, που οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο τείχος που λέγεται Φασισμός και που στο τέλος του προκαλεί, αίμα και θάνατο.

Όταν ο γερμανικός λαός κάποτε επέλεξε τον Χίτλερ για να τον κυβερνήσει, δεν επέλεγε τον πόλεμο, δεν επέλεγε το να αφήσει την ήρεμη ζωή του, να ντυθεί φαντάρος και να πάει στα πέρατα της Ευρώπης για να γίνει κιμάς. Η μανάδες που ψήφισαν Χίτλερ δεν ήθελαν να δουν τα παιδιά τους (αν τα είδαν), στα φέρετρα. Οι ηλικιωμένοι γερμανοί παππούδες, δεν ψήφισαν να γκρεμιστούν τα σπίτια τους, οι πόλεις τους, από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων, ή να χάσουν τα εγγόνια τους. Τα ίδια ΔΕΝ επέλεξαν και όσοι ανέχτηκαν τον Χίτλερ ή έκαναν τα στραβά μάτια στον φασιστικό λόγο και τις πρακτικές του.

Όλοι αυτοί ψήφισαν τον Χίτλερ για να τους δώσει αξιοπρέπεια, δουλειές, καλύτερη ζωή, καλύτερη υγεία, παιδεία κλπ. Ο Χίτλερ όμως όταν ψηφιζόταν, είχε στο νου του όλο το πακέτο. Δεν το έκρυψε ποτέ. Το περιέγραφε με κάθε τρόπο. Απλώς οι περισσότεροι δεν το έβλεπαν ή δεν ήθελαν να το δουν, γιατί δεν ήταν φασίστες επειδή ήταν Γερμανοί…

Ερώτηση: Υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της σημερινής Ελλάδας και της προπολεμικής Γερμανίας;

Απάντηση: Υπάρχουν ομοιότητες στο πως μια κοινωνία που περνά βαθειά κρίση, προσπαθώντας να γλιτώσει από τα χειρότερα, επιλέγει τα χείριστα. Έχει συμβεί αρκετές φορές και δεν βλέπω κάποιο φωτεινό σημάδι που να δείχνει ότι εμείς θα είμαστε η εξαίρεση. (Έχει προηγηθεί άλλωστε τόση προεργασία, από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, ΜΜΕ, αγανακτισμένους πολίτες…)

Γι αυτό θεωρώ φασίστα, όχι μόνο όποιον ψηφίζει φασιστικό κόμμα, αλλά και όποιον το γλυκοκοιτάζει, όποιον μισοσυμφωνεί και όποιον δεν αντιδρά στην βία και το μίσος. Φασίστας δεν είναι μόνο ο ψυχάκιας που βγαίνει το βράδυ για να μαζέψει κεφάλια Πακιστανών. Είναι και ο γείτονας, συνάδελφος, φίλος που δεν αγανακτεί, επαναστατεί με αυτά που βλέπει. Και τέτοιοι είναι πάρα πολλοί δίπλα μας, εργάτες, μαγαζάτορες, γιαγιάδες, θείες, φοιτητές, μαθητές, όλοι αυτοί που θα γίνουν κιμάς με την πρώτη ευκαιρία, σε μερικά χρόνια ή μήνες, από το φασιστικό μύλο, που ξέρει να αλέθει αριστοτεχνικά και όσους τους υποστηρίζουν.

Η ταχύτητα των εξελίξεων, ή ένταση των οικονομικών μέτρων και των γενικότερων εξελίξεων, δεν πρέπει να αφήνει καμία αμφιβολία και ταλάντευση.

Ο Φασισμός είναι εδώ. Ο Φασισμός είναι βία, αίμα, θάνατος. Και πολλοί από εσάς,  χωρίς να το συνειδητοποιείτε, συμφωνείτε με την βία, το αίμα και τον θάνατο.

Γι αυτό η απλή καταδίκη τέτοιων φαινομένων, τέτοιων συμπεριφορών, ΔΕΝ φτάνει.

 

ΥΓ. Θα έλεγα σε όλους αυτούς τους φασίστες που νομίζουν ότι ΔΕΝ είναι φασίστες, να κοιταχτούν σε έναν καθρέφτη, αλλά νομίζω ότι θα τους βάλω σε έξοδα, γιατί προβλέπω την αντίδρασή τους, τρομάζοντας από το αποτρόπαιο θέαμα.

 

Θύμιος Κ

 

(ΑΠΟ http://www.ellinofreneia.net/details.php?id=4449)

ΘΕΛΕΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ;

Βασικός πυλώνας της στρατηγικής της Χρυσής Αύγης στην προσπάθεια της να εδραιωθεί στην ελληνική πολίτικη σκηνή, ήταν να κρύψει το νεοναζιστικό χαρακτήρα της, κουκουλώνοντας τα γνωστά χαρακτηριστικά (ΣΒΑΣΤΙΚΕΣ, ΧΙΤΛΕΡ, ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ κα). Μέχρι τώρα, με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα αυτοπροσδιορίζεται ως το μοναδικό εθνικιστικό κόμμα/κίνημα (λες και αυτό είναι καλύτερο).

Όμως μέσα σε διάστημα μικρότερο των είκοσι ήμερων, καταγράφηκαν οι τέσσερις παρακάτω διαφορετικές περιπτώσεις γεγονότων που πρωτοστάτησαν βουλευτές της ΧΑ, γεγονός που δημιουργεί ενδεχομένως νέα δεδομένα και ερωτήματα.

1.      Κάθε χρόνο στα τέλη Αυγούστου στο Γράμμο και στο Βίτσι πραγματοποιούνται εκδηλώσεις «για τη συντριβή του κομμουνιστοσυμοριτισμού». Φέτος, μεταξύ άλλων παραβρέθηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΧΑ και εκλεγμένος ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας, Χρήστος Παππάς. Στην ομιλία του έκανε λόγο για «προδότες, ανθέλληνες και ερυθρά σκουπίδια».

2.      Την ίδια περίοδο από το βήμα της βουλής ο βουλευτής της ΧΑ και εκπρόσωπος τύπου του κόμματος Ηλίας Κασιδιάρης, υπερασπίστηκε το δικαίωμα της ΧΑ να αποκαλεί τους παρανόμους μετανάστες «σκουπίδια».

3.      Μερικές μέρες αργότερα, ο βουλευτής της ΧΑ Δημήτρης Κουκούτσης, επιτίθεται φραστικά και προπηλακίζει εντός του χώρου της βουλής, στον πρόεδρο της πακιστανικής κοινότητας Ελλάδα, που βρέθηκε εκεί για να παραδώσει στον πρόεδρο της βουλής ψήφισμα διαμαρτυρίας. Ο ίδιος ο βουλευτής επιβεβαίωσε αργότερα σε τηλεοπτική εκπομπή το συμβάν, αποκαλώντας τους μετανάστες αδιακρίτως, «σκουπιδια».

4.      Με λίγες ώρες διαφορά, ορδές της ΧΑ υπο τις οδηγίες βουλευτών τους, έσπασαν τους πάγκους μικροπωλητών ΑΦΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ με όλα αυτά να καταγράφονται από κάμερες. Το πρώτο συμβάν έγινε στη Ραφήνα στις 7/9 με πρωταγωνιστές τους βουλευτές Γιώργο Γερμένη και Παναγιώτη Ηλιόπουλο. Την επόμενη μέρα στο Μεσολόγγι πήρε τη σκυτάλη ο βουλευτής Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης.

Η χρησιμοποιούμενη φρασεολογία προέρχεται από το ιδεολόγημα της καθαρότητας της φυλής, κάτι που χρησιμοποιήθηκε από το ναζιστικό καθεστώς, του επέτρεψε να θεμελιωθεί και του προσέφερε άλλοθι για τα κατοπινά εγκλήματα.

Οι οργανωμένες ομάδες μελών της ΧΑ, με πανομοιότυπη εμφάνιση και διακριτικά του κόμματος, έτοιμες να εκτελέσουν οποιαδήποτε «αποστολή» (συνοδεία στελεχών του κόμματος, παροχή «προστασίας» κρυφά και εσχάτως φανερά πογκρόμ) θυμίζουν τους σωματοφύλακες του Χίτλερ, που στη συνέχεια αποτέλεσαν τον πυρήνα των SS (Schutzstaffel).

Στο πρόσφατο παράδειγμα τα μέλη της ΧΑ, προκείμενου να προστατεύσουν τους νόμιμους μικροπωλητές από την αδικία που υφίστανται έναντι των παράνομων, δε δίστασαν να καταστρέψουν την πραμάτεια και τους πάγκους των δεύτερων. Για την υπόθεση όμως της πώλησης της Αγροτικής Τράπεζας που βούιξε ο τόπος και ενώ ο μόνος τρόπος να συζητηθεί το θέμα στην ολομέλεια ήταν η δική της θετική ψήφος στην αρμόδια επιτροπή της βουλής, το αρνήθηκε. Πως λέμε αλλιώς δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Βασική προϋπόθεση προστασίας από την αυθαιρεσία, είναι η οργάνωση του κράτους υπό τη ρητή διάκριση των εξουσιών. Η ανάληψη «πρωτοβουλιών» από το κόμμα, η υποκατάσταση δομών και λειτουργιών του κράτους, παραπέμπει ευθέως στο κόμμα ρυθμιστή όλων των κοινωνικών και κρατικών δραστηριοτήτων που δεν αμφισβητείται, δε λογοδοτεί πουθενά και δεν ελέγχεται από κανέναν. Με λίγα λόγια, ακριβώς όπως (αν και όχι μόνο) οι NAZI(Nationalsozialismus).

Όποιος ενδιαφέρεται για την κοινωνική ειρήνη και ευημερία, οφείλει να επιδιώκει τη δημιουργία θεσμών που δε θα χειραγωγούνται και να φροντίζει για την απρόσκοπτη λειτουργία τους. Οτιδήποτε άλλο είναι τουλάχιστον υποκριτικό.

Σίγουρα, η ΧΑ έχει το δικαίωμα να προσδιορίζεται όπως επιθυμεί. Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει και μνήμη και ιστορικά διδάγματα και ιστορική γνώση και κρίση. Όλο και περισσότεροι δείχνουν να πιστεύουν το νέο look της ΧΑ και να γοητεύονται από αυτό. Όμως τα τελευταία παραδείγματα λειτουργούν λες και βάλθηκαν να επιβεβαιώσουν τη γνωστή λαϊκή ρήση «Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει». Εκτός και αν η ΧΑ απέκτησε τόση και τέτοια εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της που δεν την ενδιαφέρει να τηρήσει ούτε τα προσχήματα, κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι, μήπως τελικά δε θέλει και τόσο να κρυφτεί;