Η κρίση των γαϊδάρων

Μια αλληγορική ιστορία για την Ελλάδα μέσα από τη κρίση των γαϊδάρων. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Η σάτιρα για τον Έλληνα έχει γίνει καταφύγιο αυτές τις δύσκολες ώρες για να ξεφεύγει το μυαλό από τις δυσνόητες οικονομικές αναλύσεις.

Διαβάστε για την κρίση των γαϊδάρων και την αλληγορική της σημασία για τη ζωή του σύγχρονου Έλληνα:

Μια μέρα εμφανίσθηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ. Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο. Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους.

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους;

Τί θα κάνεις εσύ;

Από την αλήθεια της ρητορείας προτιμώ τη ρητορεία της αλήθειας

Δημοσιευμένο στις 19 Οκτ 2011 | ΠΑΝΔΩΡΙΚΩΣ | Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Ανοιχτή επιστολή του Κ. Βαξεβάνη στον Ευαγ. Βενιζέλο

Κύριε Βενιζέλο,

Αυτά που σας γράφω τα ξέρετε και εσείς και εγώ. Τα υποψιάζεται, φαντάζομαι, πλέον και ο κόσμος. Θα περιοριζόμουν στην “αντιπαράθεσή” μας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, αν δεν μου πατούσατε τον “κάλο” με αυτό το “είσαι δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης και πληρώνεσαι από τον ελληνικό λαό”. Εύχομαι να μην εννοείτε αυτό που όλοι κατάλαβαν.

Είμαι λοιπόν δημοσιογράφος και αυτή την εποχή τυγχάνει να εργάζομαι στη Δημόσια Tηλεόραση και όχι Κρατική, όπως την αποκαλείτε εσείς. Έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό, γιατί αντικατοπτρίζει την αντίληψη που έχει ο καθένας για την ΕΡΤ. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εξουσία. Αυτή είναι η υποχρέωσή μου, άσχετα αν αυτό δεν σας αρέσει. Το γεγονός επιπλέον πως “με πληρώνει ο ελληνικός λαός” είναι μια ακόμη ευθύνη για μένα, καθώς πρέπει να “αξίζω το μισθό μου”. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως και τους δυο μας πληρώνει ο ελληνικός λαός. Εσάς από το 1989, εμένα για τα 2-3 χρόνια που είμαι στην ΕΡΤ.

Το δεύτερο που ακούστηκε ως απειλή σε αυτή την εκπομπή είναι πως θα δημοσιοποιήσετε το πόθεν έσχες των δημοσιογράφων. Αμήν! Προς το παρόν δημοσιοποιήστε στο ίντερνετ το πόθεν έσχες των βουλευτών, όπως ορίζει ο νόμος 3979 του 2011 (νόμος Ραγκούση), γιατί ως την ώρα που σας γράφω είσαστε παράνομοι. Θα πρότεινα επίσης να ελέγξετε το “πόθεν” και όχι το “έσχες” των εκατομμυριούχων βουλευτών και βεβαίως να το φορολογήσετε. Είναι πιο ηθικό και αποδοτικό από το να κόβετε συντάξεις των 300 ευρώ. Δεν κατηγορώ κανέναν Έλληνα πολιτικό για κλέφτη. Αλλά ξέρετε τα περί της γυναικός του Καίσαρα. Αν και στην ελληνική Βουλή δίνεται η εντύπωση πως ο Καίσαρας είναι η γυναίκα του βουλευτή, που απλώς έτυχε να έχει προίκα.

Πάμε τώρα στα πιο δύσκολα. Κύριε Βενιζέλο, είσαστε μια πολύ σημαντική μονάδα αυτού που ονομάζουμε πολιτικό σύστημα. Του συστήματος που ευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό, γι αυτό που είναι η χώρα. Μας αρέσει να μιλάμε αορίστως γι αυτό, αλλά εγώ έχω μάθει να μιλώ συγκεκριμένα. Στα υπουργεία που υπηρετήσατε, τα νομοθετήματά σας (ναι, ξέρω είναι της Βουλής, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) τα συναντώ συνεχώς σε έρευνές μου, ως “ασπίδα προστασίας” του πολιτικού συστήματος και του ζωτικού του χώρου. Ο νόμος “περί ευθύνης υπουργών”, περί μη ευθύνης δηλαδή, είναι δικό σας δημιούργημα. Αυτό το έκτρωμα που οδηγεί στην ατιμωρησία, που μετρά την παραγραφή όχι με χρόνια αλλά (άκουσον άκουσον) με θητείες στη Βουλή, που είναι μια πρόκληση για την κοινωνία. Αυτό το νόμο χρησιμοποίησε ο κύριος Καραμανλής για να παραγράψει τα αδικήματα των υπουργών του στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου και όχι μόνο.

Δικός σας νόμος είναι και αυτός που ορίζει τα περί λειτουργίας των καναλιών. Σε όλη τη χώρα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε περίπτερο χωρίς άδεια. Μπορούν όμως τα κανάλια. Αυτά τα κέντρα εξουσίας, λειτουργούν με προσωρινές άδειες. Έτσι καναλάρχες και κυβερνήσεις μπορούν να αλληλοεκβιάζονται και να “αυτορυθμίζονται”.

Δικός σας είναι ο νόμος που ρύθμισε τα χρέη των ΠΑΕ, δηλαδή Ανωνύμων Εταιριών, κάτω από την «λαϊκή απαίτηση» των οπαδών. Οι ΠΑΕ αυτές χρεώθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους (μέχρι και πλαστά τιμολόγια έκοβαν) και εσείς χαρίσατε τα χρέη. Τα κλεμμένα. Πήρατε δηλαδή τα δικά μου λεφτά και τα δώσατε στα λαμόγια και τις παράγκες.

Ας αφήσουμε το παλιό σας νομοθετικό έργο και ας πάμε στο δεύτερο. Δηλαδή στο Proton. Σημειώνω προκαταβολικά πως όλα τα στοιχεία δείχνουν πως είναι μια προσωπική σας μεθόδευση και όχι μια κυβερνητική απόφαση. Αυτό δεν έχει να κάνει με την δική μου “επιθετική σχεδίαση” αλλά με την πραγματικότητα. Στο υπουργικό συμβούλιο δεχθήκατε σφοδρή επίθεση για την υπόθεση Proton, αλλά προχωρήσατε.

Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αποκάλυψε πως τον Ιούλιο του 2011, πήρατε την απόφαση να δώσετε 100 εκατομμύρια από τα αδιάθετα του Δημοσίου στην Τράπεζα Proton του κυρίου Λαυρεντιάδη. Την εποχή εκείνη ο κύριος Λαυρεντιάδης και η Τράπεζά του ήταν υπό έλεγχο για υπεξαιρέσεις. Επίσης ο νόμος 2362/95 (νόμος που έγινε ακριβώς για να μην υπάρχουν σκάνδαλα Κοσκωτά) δεν επέτρεπε αυτή την χρηματοδότηση. Τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους με επιστολή τους σας είχαν πει πως αυτό είναι παράνομο. Εσείς όμως το κάνατε. Στην εκπομπή είπατε πως η απόφαση αυτή των στελεχών του Λογιστηρίου του Κράτους «ήταν παράνομη γιατί δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα» Πρωτοτυπία νομική. Κάτι είναι ή όχι παράνομο, με βάση το αν συμπορεύεται με το νόμο και όχι με την κυκλοφορία των εφημερίδων. Πέρα βέβαια από το γεγονός πως όταν σας κοινοποιήθηκε η διαφωνία, δεν είχε δημοσιευτεί σε καμιά εφημερίδα. Ο παράνομος ήσασταν εσείς, με βάση το νόμο του 1995.

Αυτό το ξέρατε καλά. Γι αυτό προχωρήσατε σε ένα άλλο «νομοθέτημα». Σε άσχετο νόμο, τον 4002/2011 προσθέσατε άρθρο που σας αμνηστεύει προκαταβολικά. Νομοθετήσατε δηλαδή πως αν πρόκειται για θέματα συστημικής ευστάθειας των Τραπεζών, έχετε το δικαίωμα να πάρετε αποφάσεις χρηματοδότησης των Τραπεζών. Αυτό το «συστημικής» είναι μια νέα εφεύρεση. Μάλιστα ο νόμος φροντίζει να αμνηστεύσει τους υπουργούς Οικονομίας (και εσάς βέβαια) από το 1997. Γιατί από το 1997; Είχαμε συστημική αστάθεια από τότε ή παρουσιάζει αστάθεια κάποιος υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη;

Αφού δώσατε τα 100 εκατομμύρια τώρα χρεώνετε το Δημόσιο με άλλα 800 για την κρατικοποίηση της Τράπεζας. Η πτώση βεβαίως της Τράπεζας Proton δεν έχει καμία σχέση με την κρίση. Είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης της από τα αφεντικά της. Επιχορηγούσαν τον εαυτό τους. Αντί να ασκήστε έλεγχο (με την Τράπεζα της Ελλάδας, (άλλη μεγάλη αμαρτία μια ιδιωτική Τράπεζα που εμφανίζεται ως θεσμικό όργανο του κράτους) τους χρηματοδοτήσατε και τελικώς μας τα φορτώσατε στην πλάτη.

Αλλά δεν σταματήσατε εκεί. Ο κύριος Λαυρεντιάδης, ο οποίος φέρεται να έχει καταχραστεί 51 εκατομμύρια, δεν θα πάει φυλακή. Δεν θα υπάρξει καν ποινική δίωξη. Ο λόγος είναι ένας άλλος νόμος που έχετε ψηφίσει. Πάλι εδώ η υπογραφή σας. Με τον νόμο 3904/2010, θεσμοθετείτε το ακαταδίωκτο γι’ αυτούς που θα καταχραστούν χρήματα αλλά θα τα επιστρέψουν πριν διωχθούν ποινικά. Ετσι ο κύριος Λαυρεντιάδης, επιστρέφοντας τα 51 εκατομμύρια (αφού τα επένδυσε, κέρδισε απ αυτά ή οτιδήποτε άλλο) δεν διώκεται. Πρόκειται για μία ακόμη νομική «επανάσταση» που γίνεται με το πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών. Ως πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, γνωρίζετε πως κατά καιρούς νόμοι για «αποσυμφορήσεις» κρύβουν την απελευθέρωση ολίγων επωνύμων που καταδικάστηκαν. Έτσι στο παρελθόν έχουν αποφυλακιστεί, «για την αποσυμφόρηση του σωφρονιστικού συστήματος» ο Μάκης Ψωμιάδης, ένας καναλάρχης και κάποιοι απατεώνες δικηγόροι εκ Θεσσαλονίκης…

Μπορώ να σας πω πολλά ακόμη. Πολλά, τα οποία είναι η δουλειά μου να σας τα πω. Πώς τα λένε στα δικαστήρια στις αγωγές κατά δημοσιογράφων (άλλος δικός σας νόμος); «Γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις». Αυτό ακριβώς κάνω. Ένας λόγος παραπάνω γιατί πληρώνομαι «από τα λεφτά του Ελληνικού Λαού», όντας εργαζόμενος στην πολύπαθη Δημόσια Τηλεόραση που οι κυβερνήσεις θεωρούν τσιφλίκι τους. Θα σας παρακαλούσα να το σεβαστείτε. Και να σπαταλήσετε λίγη από την φημολογούμενη ευφυΐα και ρητορεία σας, να μου απαντήσετε. Γιατί αυτή είναι η δικιά σας υποχρέωση. Εκτός αν προτιμάτε να με απολύσετε.

ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΟΣΤΙΣΕΙ Ο ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ

Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει μια τάση να πληρώνει μεγάλο αντίτιμο για υπηρεσίες κομμωτηρίου, παρόλο που ο ίδιος διαθέτει λίγες μόλις τριχες, επι της κεφαλής του και αμφίβολο περιεχόμενο εντός αυτής.

Τον Οκτώβριο του 2009, διαρρέει στον Τύπο η είδηση ότι στο αγαπημένο κομμωτήριο της οικογένειας Παπανδρέου, η οικογενειακή επίσκεψη κόστισε €700. Όσο δηλαδή ο μισθός ένας χαμηλόμισθος Έλληνας, στην προ τρόικα εποχή, τότε που ο κατώτατος μισθός και οι εργασιακές συμβάσεις ηταν αδιαμφισβήτητα δεδομένα.

Τον Οκτώβριο του 2011, έχουμε διανύσει μια παρατεταμένη περίοδο πρεζάκια,  αφού κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε την επόμενη δόση. Ο δυσλεκτικός ποδηλάτης που προσποιείται τον Πρωθυπουργό, δηλώνει «Διαπραγματευόμαστε με κάθε τρόπο για να ελαφρύνουμε το χρέος». Ο ανθύπατος του προαναφερθέντος,  Ευάγγελος Βενιζέλος δηλώνει : Οι Ευρωπαίοι αναλαμβάνουν το χρέος μας και εμείς το έλλειμμα.  

Αυτό σημαινει οτι οι εταίροι μας θα αναλάβουν να μειώσουν το δημόσιο χρέος “κουρεύοντας” το. Έτσι όμως ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες, θα φορτωθούν με ένα σωρό ζημιές. Για να μην  τιναχτεί στον αέρα το ευρωπαικο οικονομικό συστημα, με παγκόσμιες, ενδεχομένος επιπτώσεις, θα χρειαστούν αυξήσεις κεφαλαίων μέσα σε μια περίοδο που η χρηματαγορά καταρρέει και οι τσέπες είναι ερμητικά κλειστές και άδειες. Τουλάχιστον οι περισσότερες.

Ο γαλλογερμανικός άξονας καλείται να δώσει τη λύση. Όμως τόσο οι Γάλλοι οσο και οι Γερμανοί, προσπαθούν να επιβάλλουν εκείνη τη λύση που θα εξυπηρετεί πρωτίστος τα εθνικά τους στρατηγικά συμφέροντα, ξεπληρώνοντας παράλληλα ανοικτούς λογαριασμούς που χρονολογούνται από την έναρξη σχεδόν της ΟΝΕ και οι οποίοι εξηγούν σε μεγάλο βαθμό τη σημαντική έκθεση των γαλλικών τραπεζών σε ομόλογα οικονομιών της ευρωπεριφερειας.

Έτσι η ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης (η θέση της Γαλλίας που σημαίνει να σηκώσουν το βάρος οι γερμανικές τσέπες) ή η κάθε κυβέρνηση ξεχωριστά θα στηριξει τις τράπεζες της (θέση της Γερμανίας). Και στις δυο περιπτώσεις ο υφιστάμενος το κούρεμα δε συμμετέχει σε καμιά διαπραγμάτευση.

Όσο μεγαλύτερο το κούρεμα τόσο μεγαλύτερη η στήριξη. Δε θα διαγράψουν όμως ένα σκασμό δις ευρώ χρέος, για τη ψυχή της μανούλας τους. Κάπως πρέπει να πάρουν αυτά τα λεφτά πίσω.Δηλαδή οι εταίροι θα κουρέψουν το χρέος μας, αλλά  κάποιος θα πρέπει να πληρώσει και το λογαριασμό του μπαρμπέρη. Και επειδή ο πρωθυπουργός ξέρει μόνο από σινιε κομμωτήρια, το λογαριασμο αυτό θα τον πληρώσουμε εμείς, ρεφενέ.

Εδώ και μήνες λαμβάνονται εξοντωτικά μετρά κατά δικαίων και (κυρίως) αδίκων τα οποία καλούμαστε να λουστούμε όλοι. Θέσεις εργασίας χάνονται, το κοινωνικό κράτος διαλύεται τα εργασιακά δικαιώματα καταλύονται, οι μισθοί και οι συντάξεις γυρνάνε σε επίπεδα πολλών ετών πίσω, η κοινωνία υποβάλλεται σε αργό και βασανιστικό θάνατο.

Η ένδεια απλώνεται σαν επιδημία, ώστε αυτοί που θα βάλουν τώρα το χέρι στην τσέπη για να μας στηρίξουν, κουρεύοντας το χρέος, να μπορούν να αγοράσουν τους παραγωγικούς συντελεστές (εργασία και γη) που κατέχουμε ως κράτος και λαός, κοψοχρονιά.

Για ένα κούρεμα μας ζητείται να ξεπουλήσουμε όχι απλά τις αποδοχές, τις εργασιακές μας συνθήκες και την περιουσία μας, αλλα πάνω από όλα, την πατριδα που κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές, το μέλλον μας αλλα και το μελλον των αγέννητων ακομα παιδιών.

Ποιοί νίκησαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ;

Πιο δεξιά απ' τον Γιωργάκη βρίσκεται ο τοίχος. Ο άνθρωπος ακολουθεί δεξιότερη πολιτική ακόμα και από εκείνην του ακροδεξιού Βαυαρού Χριστιανοσοσιαλιστή Γιόζεφ Στράους, ο οποίος έλεγε ακριβώς αυτό, ότι: «δεξιότερα απ' τους Χριστιανοκοινωνιστές πρέπει να 'ναι μόνον ο τοίχος» - χωρίς να γνωρίζει βεβαίως ότι στην ελληνική οι τοίχοι λέγονται και ντουβάρια... Η διαρκής βία που εξαπολύει καθημερινώς η κυβέρνηση Μπενύτο - Γιωργάκη με εκβιασμούς, απειλές και ψέματα είναι ακροδεξιά βία, ακροδεξιά τρομοκρατία. Με σπουδαιότερο συστατικό της τα ψέματα. Και της κυβέρνησης, και των Τροϊκανών. Εχουμε χάσει τον λογαριασμό, τη μια μέρα χρειαζόμαστε 10 δισ., πέντε μέρες μετά άλλα 6 δισ. Κι ύστερα, ακόμα 4 δισ... Ουδέν απ' όσα λέγει αυτή η κυβέρνηση (αλλά και οι Τροϊκανοί) πρέπει να γίνεται αβασάνιστα πιστευτό. Τα στοιχεία που επικαλούνται συνήθως αποδεικνύονται «ό,τι να 'ναι» ή ότι απλώς «δεν υπάρχουν». Ομως να πηγαίνουν με μισές αλήθειες και πολλά ψέματα μια ολόκληρη χώρα στα Τάρταρα, πάει πολύ...

 «...Κι αφού μας αφαιρέσανε όλα τα μέσα της δουλειάς και μας λιμοχτονούνε,

μας κατηγοράνε γιατί είμαστε, λέει, τεμπέληδες, καφενόβιοι κι αεριτζήδες

και θα μας βάλουνε, λέει, αυτοί να δουλεύουμε όπως ξέρουν αυτοί να βάζουνε τους σκλάβους να δουλεύουνε.

Και δίπλα σ' αυτή την άμεση καταλήστεψη βαδίζει από κοντά η επιστημονικά οργανωμένη ληστεία. Σ' όλες τις ελληνικές εμπορικές, βιομηχανικές και τραπεζιτικές επιχειρήσεις μπαίνουνε με το "έτσι θέλω" και αρπάζουν το 51% από τις μετοχές,

υποδουλώνοντας έτσι με μιάς για τον αιώνα τον άπαντα -όπως νομίζουν- την εργασία του Ελληνικού λαού».

Το ώς άνω κείμενο είναι από τη Διακήρυξη που έγραψε ο Δημήτρης Γληνός για το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

Το φρικτό των αναλογιών δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο. Ο,τι δεν πέτυχε το Γ' Ράιχ με τα όπλα πάει να το πετύχει το Δ' Ράιχ με τα επιτόκια.

Οπως τότε οι Ναζί μάς έλουζαν με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς «τεμπέληδες» και τα συναφή, έτσι μας λούζει σήμερα η «Bild» (και κατ' ιδίαν, όταν δεν το κάνει -και- δημοσίως η κυρία Μέρκελ)...

Α-ξέχασα και ο έλληνας Πρωθυπουργός, ο Παπανδρέου...

Τότε ήρθαν με τη Βέρμαχτ, σήμερα έρχονται με την Μπούντεσμπανγκ. Τότε βούταγαν με το «έτσι θέλω» το 51% του μετοχολόγιου των επιχειρήσεων κι όλη την παραγωγή, σήμερα πάνε να μας «κουρέψουν» το 60% της ζωής μας, ενώ ταυτοχρόνως βάζουν χέρι στη γη μας και το ύδωρ,

στον αέρα και το φως.

Τότε, όταν ήρθαν εδώ βρήκαν τον Τσολάκογλου, σήμερα τους «βρήκε» και τους έφερε ο Παπανδρέου.

Τότε, έστηναν Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, σήμερα στήνουν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.

Ουδέποτε μας πλήρωσαν οι Γερμανοί το Αναγκαστικό Κατοχικό Δάνειο (ω ναι, τους δάνειζε η Ελλάδα για να συντηρούν τον στρατό τους εδώ και στην Αφρική). Ουδέποτε μας πλήρωσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις, κι όμως σήμερα μας ζητούν να τους

πληρώσουμε εμείς τους τόκους απ' τις μίζες της Ζήμενς -για να εκφρασθώ παραβολικώς εν σχέσει με τον ανήθικο και παράνομο υπερδανεισμό της χώρας μας απ' αυτούς τους ίδιους παλιανθρώπους που τώρα προσπαθούν να τη «σώσουν» (όχι πάντως απ' τους ίδιους).

...................................

Ομως βρίσκουν και τα κάνουν οι Γερμανοί -οι όποιοι Γερμανοί, είτε λέγονται Αμερικανοί είτε Αγγλοι είτε Καταριανοί, ναζί τότε

και αθώες περιστερές (δηλαδή τοκογλύφοι) σήμερα. Βρήκαν συνεργάτες τότε, γραικύλους γενίτσαρους και δωσίλογους, βρίσκουν συνεργάτες και σήμερα. Πολιτικούς που κάνουν ό,τι τους υπαγορεύεται -πρόθυμους ραγιάδες: τον Παπανδρέου, τον Καρατζαφέρη, τον Βενιζέλο και τα κόμματά τους.

***

Αναρωτιούνται ορισμένοι καλόπιστοι «γιατί δεν διαπραγματεύεται η κυβέρνηση; γιατί δεν αντιστέκεται; γιατί δεν έχει ένα κάποιο άλλο σχέδιο;» Ποια κυβέρνηση; η

ίδια που έφερε εδώ την Τρόικα, η ίδια να της αντισταθεί; Κομαντατούρ τότε, κλιμάκιο της Τρόικας σήμερα. Η κυβέρνηση αυτή

εκτελεί τελεσίγραφα χωρίς να γνωρίζει καν τι θα την διατάσσουν τα επόμενα τελεσίγραφα.

....................................

Εγραφε τότε ο Δημήτρης Γληνός για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα: «Η πιο άναντρη,

η πιο σιχαμερή τυραννία που παρουσιάστηκε ποτές απάνω στη γη. Αληθινά "νέα τάξη" στον κόσμο. Ξαναγύρισμα στην πρωτόγονη βαρβαρότητα, κατάργηση κάθε νόμου, κάθε ηθικής, κάθε δίκιου.

Ο νόμος της Ζούγκλας απάνω στην Ευρώπη! Αυτή είναι η νέα Ευρωπαϊκή τάξη».

Τότε!

Θα γυρίσει λοιπόν το τώρα στο τότε;

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 12.Χ.2011 stathis@enet.gr

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΙΤΙΑ

Ο χρόνος τελείωσε και είναι θέμα κάποιων εβδομάδων για να μάθουμε τη λύση που θα επιλεγεί από την Ε.Ε. για το ελληνικό χρέος.

Γερμανία και Γαλλία, βλέποντας ότι το σχέδιο που είχαν ναυάγησε και τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, κάνουν στροφή και, αντί για συνεχή δάνεια στην Ελλάδα, αποφασίζουν να στηρίξουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες, ώστε να μπορούν να αντέξουν μια ελληνική χρεοκοπία. Επίσης με την αύξηση των κεφαλαίων του προσωρινού μηχανισμού, EFSF, θα επιχειρηθεί να σταματήσει η μετάδοση της κρίσης σε άλλες χώρες. Οσο για το ύψος του ελληνικού χρέους, θα επιχειρηθεί κάποιο είδος «κουρέματος». Στο εξής, όμως, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού δεν θα καλύπτονται με νέα δάνεια, οι αγορές δεν πρόκειται να μας δανείζουν, οπότε πρέπει να ζούμε με αυτά που βγάζουμε. Την ιδια στιγμή, η απόσταση από τις άλλες χώρες θα μεγαλώνει.

Το δημόσιο χρέος είναι αποτέλεσμα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η αναχρονιστική και αντιπαραγωγική δομή της ελληνικής οικονομίας. Γι' αυτό όσοι μιλούν μόνο για το πόσα οφείλει η Ελλάδα και παραβλέπουν τους άλλους παράγοντες που καθορίζουν την οικονομία, δεν απαντούν στο πώς θα αντιμετωπιστεί η ρίζα του προβλήματος. Το ύψος του χρέους από μόνο του ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν αρκεί για να δείξει αν μια χώρα θα χρεοκοπήσει. Μπορεί ένα κράτος να δανείζεται για να δημιουργήσει υποδομές, να βελτιώσει το εκπαιδευτικό του σύστημα, να εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση, να επενδύσει σε σύγχρονες τεχνολογίες, ώστε η οικονομία του να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες που θα έχουν ζήτηση στις διεθνείς αγορές. Εχει υψηλό χρέος σήμερα, λοιπόν, όμως με τις επενδύσεις που έχει κάνει, το ΑΕΠ του αυξάνεται σημαντικά, έχει πλεονάσματα και το χρέος του μειώνεται. Το Βέλγιο είχε χρέος ύψους 133% του ΑΕΠ του το 1993. Το 2007 είχε κατορθώσει να το μειώσει στο 84% δίχως κανένα «κούρεμα» και δίχως πακέτα βοήθειας. Στη διάρκεια της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, το χρέος ανέβηκε το 2010 στο 97%, αλλά, παρότι βρίσκεται για περισσότερο από ένα χρόνο δίχως κυβέρνηση, δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα δανεισμού.

Η Ελλάδα βέβαια δεν είναι Βέλγιο. Εδώ τα δανεικά επενδύθηκαν στην οικοδομική φούσκα και σπαταλήθηκαν από το πελατειακό κομματικό κράτος, κάνοντας πλούσιους πολιτικούς και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, δίνοντας και ένα κομμάτι σε διάφορες συντεχνίες.

Από τον Μάιο του 2010, όταν χρεοκοπήσαμε, επιβλήθηκαν φόροι επί φόρων, έκτακτες εισφορές και διάφορων ειδών εισπρακτικά μέτρα γι' αυτούς που μονίμως πληρώνουν σε αυτή τη χώρα. Ελάχιστα έγιναν για τη βελτίωση των δομών της χώρας. Καμιά αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, καμιά προσπάθεια για εκσυγχρονισμό της Δικαιοσύνης, μόνο δηλώσεις για το χτύπημα της φοροδιαφυγής, ελάχιστα για την απελευθέρωση της οικονομίας.

Αφού λοιπόν αυτά, που αποτελούν βασικά στοιχεία μιας σύγχρονης οικονομίας, δεν βελτιώνονται, ως λύση προτείνεται η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να κερδίσει η χώρα σε ανταγωνιστικότητα. Ομως η Ελλάδα δεν θα γίνει ανταγωνιστική, επειδή θα έχει χαμηλούς μισθούς και άρα υποτίθεται πως θα προσελκύει επενδύσεις. Η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Τουρκία (για να πάρουμε μόνο τη γειτονιά μας) έχουν πολύ χαμηλότερους. Οι επενδυτές δεν προτιμούν κατ' ανάγκην τις χώρες με φθηνά μεροκάματα. Αν ήταν έτσι, τότε στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία και τις Σκανδιναβικές χώρες, όπου οι μισθοί είναι από τους πιο υψηλούς στον κόσμο, δεν θα έπρεπε να γίνεται καμιά ξένη επένδυση. Κι όμως, οι παραπάνω χώρες βρίσκονται (μαζί με την Κίνα) πολύ ψηλά στην προσέλκυση επενδυτών. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις το 2008 στις ΗΠΑ ήταν οι υψηλότερες στον κόσμο κι έφθασαν τα 316 δισ. δολάρια, ενώ στη Γερμανία το 2009 ήταν οι υψηλότερες στην ευρωζώνη κι έφθασαν τα 35,1 δισ. δολάρια.

Το μέλλον της Ελλάδας δεν βρίσκεται στο να είναι μια χώρα χαμηλού κόστους, με ελαστικούς περιβαλλοντικούς ορους και αδύναμους θεσμούς, αλλά μια χώρα που παράγει προιόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας και υπηρεσίες πραγματικά ευρωπαϊκού επιπέδου. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει αλλαγές εδώ και καιρό. Δεν το κάναμε. Δεν ξεκινήσαμε ούτε τα δυο τελευταία χρόνια που η χώρα χρεοκόπησε. Αντιθέτως, με λάθος επιλογές, εξαντλήθηκαν οι αντοχές της κοινωνίας. Αν δεν αλλάξουν πολλά στο λίγο χρόνο που έχουμε μπροστά μας, ακόμη και η πιο ευνοϊκή λύση να δοθεί για το χρέος, δεν έχουμε καμιά τύχη. Αντί να προσεγγίσουμε την υπόλοιπη Ευρώπη, θα προσεγγίζουμε όλο και περισσότερο τα υπόλοιπα Βαλκάνια. Τα οποία θα κάνουν βήματα προς τα εμπρός, ενώ εμείς θα γυρνάμε προς τα πίσω, εγκαταλείποντας την ευρωζώνη.

 

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΟΔΡΑ tsiodras@enet.gr

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=316538

Μια μέρα στη Δημοκρατία της Βαϋμάρης

Από κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα ο κ. Βενιζέλος χορεύει πλέον τον «χορό των καταραμένων» καλύτερα και απ' τον κ. Καρατζαφέρη! Ομως, παρ' ότι μήνες τώρα επιφανείς Πρωτοπασόκιοι δεν φείδονται επαίνων για τον κ. Καρατζαφέρη, κοινώς τον «γλείφουν», εντός κι εκτός Βουλής, αίφνης χθες γινήκανε στο Κοινοβούλιο φαιά μαλλιά και πράσινα κουβάρια... Τι έγινε; πρόκειται για μιαν ακόμα κωλοτουμπίτσα; για ένα καυγαδάκι όπως αυτά ανάμεσα στα ζευγαράκια ή για κάτι πιο σοβαρό; κάτι που επηρεάζει του Κουτρούλη τον γάμο δυσμενώς και χολοσκάει τη νύφη...

Ισως ορισμένοι να έχετε δει το φιλμ «Η θάλασσα μέσα του», όμως πολύ περισσότεροι παρακολουθούμε, μάλλον βιώνουμε, την τραγωδία «η ξεφτίλα μέσα μας»...

Ποιων;

Ημών των εργαζομένων...

...................................

Πάει πολύς καιρός τώρα που οι κυβερνώντες,

τα γκόλντεν μπόυς,

ένιοι των δημοσιογράφων

πολλοί απ' τους εργοδότες

και κάποιοι από χόμπυ μισάνθρωποι

μιλούν για τους εργαζόμενους σαν να 'ναι σαρδέλες τελαριασμένες στον πάγκο του ψαράδικου.

Μάλιστα για τις μισές απ' αυτές τις σαρδέλες, όταν πρόκειται για τους δημοσίους υπαλλήλους, ομιλούν σαν να 'χουν κι όλας βρωμίσει.

Πάει καιρός

που οι έχοντες και οι σμπίροι τους φέρονται στους εργάτες και τους παραγωγούς σαν να 'ναι άχθος αρούρης. Η «αηδία της ζωής» προσωποποιημένη.

Κι εμείς, οι εργαζόμενοι, πάει καιρός τώρα που σκύβουμε το κεφάλι. Καταπίνουμε τις προσβολές

και ογκώνει μέσα μας ο βάλτος.

Αν στο «Η θάλασσα μέσα του» παραλυμένος ο πρωταγωνιστής είδε ξανά τη ζωή του σαν ποιητής και φιλόσοφος,

το ίδιο παραλυμένοι πλέον και μεις βλέπουμε την «ξεφτίλα μέσα μας» όχι φιλοσοφημένοι και σοφότεροι, αλλά όλο και πιο τρομαγμένοι οι πολλοί, όλο και πιο αγριεμένοι οι υπόλοιποι.

Χωρίς παραμυθία, χωρίς έλεος, χωρίς ελπίδα και χωρίς οδό -αλλά, έτσι δεν ήταν πάντα οι εργάτες; πάντα μόνον τις αλυσίδες τους δεν είχαν να χάσουν;

Οχι ακριβώς.

Τον 20όν αιώνα οι εργάτες με το αίμα τους σε δύο Μεγάλους Πολέμους, μιαν Επανάσταση και πολλές θυγατέρες της, με τα κόμματά τους και τα συνδικάτα τους, με τις τέχνες και τα γράμματα συμμάχους,

κέρδισαν μια θέση στον ήλιο. Δηλαδή στη μόρφωση, την περίθαλψη, τη στέγαση, απέκτησαν υπόσταση στα κράτη, εξανθρώπισαν την πολιτική -με έναν λόγο με τους αγώνες τους και τις επιτυχίες τους ευεργέτησαν όλες τις άλλες τάξεις, ακόμα και την αστική.

Τώρα οι εργάτες τα χάνουν όλα.

(Τους) γυρίζουν πίσω στον 19ον αιώνα.

Από απασχολήσιμοι που κατά πρώτον έγιναν, κατάντησαν στη συνέχεια αναλώσιμοι, ενώ καθημερινώς, με την ευλογία των ευφημισμών της κυρίαρχης προπαγάνδας (όπως «εργασιακή εφεδρεία», «ευέλικτη εργασία» κι άλλα) κατεβαίνουν ένα - ένα τα σκαλιά στου ξεπεσμού τη σκάλα

και γίνονται άνεργοι, άστεγοι, απόκληροι, άφραγκοι -τρώνε το στερητικό άλφα με το καντάρι- ώσπου εξουθενώνονται.

Κάποτε στη Γερμανία απεργούσαν οι καθαρίστριες και κατέβαζαν τους διακόπτες οι μεταλλεργάτες.

Σήμερα, «η θάλασσα μέσα μας» είναι

γεμάτη χολή, άλλος εργάτης υπήρξε πελάτης του κράτους, άλλος χρημάτισε τσιράκι του αφεντικού, άλλος πούλησε την ψυχή του στον διάβολο για ένα τραπέζι πίστα στο λάιφ στάιλ, κι άλλος πούλησε το παιδί του στο κόμμα για να το διορίσει κάπου γενίτσαρο. Αλλος

έκλεψε διότι «όλοι κλέβουν», άλλος ανεπαισθήτως εκμαυλίστηκε

κι έφθασε «η θάλασσα μέσα μας» να μας πνίγει, βρώμικη

σαν την παθολογία την οποίαν μας πρότειναν κι εμείς ενδώσαμε.

Τώρα, αυτήν την παθολογία χρησιμοποιούν εναντίον μας. Καγχάζουν και μας πετσοκόβουν -κάνουν τον κάθε Κώστα που σνόμπαρε το συνδικάτο με τα κρεμμυδάκια. Και δεν είναι λίγες οι φορές οπού το μαχαίρι το κρατούν οι συνδικαλιστές, τους οποίους για κάθε άλλον λόγο κι όχι το εργατικό συμφέρον έχουμε οι ίδιοι ψηφίσει.

Τώρα, στην Ελλάδα κι όλη την Ευρώπη, οι Υπατοι μιλάνε σε μας τους εργαζόμενους με τον ιταμό τρόπο που αξίζει στους πληβείους εκείνους από απεκδύθηκαν του δικαιώματος να διαθέτουν Δήμαρχο και Βέτο...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.ΙΧ.2011 stathis@enet.gr

Nαυτία απ'τις παλινωδίες στη ναυτιλία δεν έχουν πάθει ακόμα;...

Η μεγάλη φενάκη της μεσαίας τάξης τα τελευταία 25-30 χρόνια ήταν ότι θα μπορούσε να παρακολουθήσει τον πλουτισμό της αστικής τάξης... Και πράγματι, οι αστικές ελίτ τράβηξαν μαζί τους προς τα πάνω τη μεσαία τάξη, ιδιαιτέρως για όσο διάστημα τη χρειάζονταν σύμμαχο για να εξουθενώσουν τους εργαζόμενους... Τώρα, κι αρκετόν καιρό πριν από την κρίση, η μεσαία τάξη ξεπουπουλιάζεται, εκπίπτει των ουρανών, ληστεύεται απ' τους αστούς «προστάτες» της, προλεταριοποιείται. Αίφνης έπαψε να είναι ιερό πρόσωπο ο μικρομέτοχος και ο δανειολήπτης και κατά μάζες ο «μεσαίος χώρος» αφήνεται να ταφεί κάτω απ' τα ερείπια του «λαϊκού καπιταλισμού». Kαθ' ότι ο απενοχοποιημένος και αποχαλινωμένος χρηματεμπορικός καπιταλισμός δεν έχει πρόβλημα, εκτός από ωμοφάγος, να 'ναι και πτωματοφάγος...

Η ελληνική(;) κυβέρνηση πρέπει να πέσει.

Εδώ και τώρα.

Αυτή η κυβέρνηση των Ανδρεικέλων πρέπει να πέσει.

Είτε με εκλογές, είτε με εξέγερση πρέπει να πέσει.

Είναι ο μόνος τρόπος για να λάβει η Ευρωπαϊκή Ενωση το μήνυμα ότι δεν μπορούν να στριμώχνονται έτσι οι λαοί.

Είναι επίσης ο μόνος τρόπος για να μην αλωθεί, λεηλατηθεί και πεθάνει η Ελλάδα.

*****

Μάλιστα, όχι μόνον η πτώση της κυβέρνησης είναι αναγκαία, αλλά και ο εκλογικός εκμηδενισμός του ΠΑΣΟΚ εκ των ων ουκ άνευ. Ετσι ώστε

να λάβουν το μήνυμα όλα τα κόμματα εν Εσπερία για την τύχη που (πρέπει να) περιμένει όλους εκείνους τους πολιτικούς σχηματισμούς που σέρνουν τους εργαζόμενους πολίτες στη σκλάβωση.

......................................

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τιμωρηθεί και να πέσει από την εξουσία όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, διότι τα μέτρα που η κυβέρνησή του λαμβάνει γίνονται κάθε μέρα και χειρότερα.

Οι τζουτζέδες βουλευτές που για άλλα εψηφίσθησαν και για άλλα ψηφίζουν, αυτοί οι προδότες των εντολών που έλαβαν απ' τον λαό, πρέπει να μαυρισθούν

ο καθένας ένας-ένας προσωπικώς, χωρίς συγχώριο.

Υπό το καθεστώς αυτής της κυβέρνησης η χώρα πεθαίνει ήδη για να μην πεθάνει στο... μέλλον.

Ο θανατηφόρος Παπανδρέου εφηύρε προσωπικώς το αεικίνητο της υπερχρέωσης.

Οι θυσίες που ζητάει ο Παπανδρέου και οι Απίθανοι γύρω του, δεν πιάνουν τόπο, όχι μόνον διότι είναι ανίκανοι ή σμπίροι των Δυνατών, αλλά επειδή ο σκοπός των εν λόγω

ατέλειωτων θυσιών δεν είναι η σωτηρία της πατρίδας, αλλά η θυματοποίηση του ίδιου του λαού.

Ο λαός δεν θυσιάζεται για να σωθεί η πατρίδα, αλλά λεηλατείται ο ίδιος, ώστε αδύναμη πια η πατρίδα να δηώνεται στο διηνεκές.

Ολοι γνωρίζουμε και πρώτη απ' όλους η κυβέρνηση -διότι αυτή μας παγίδευσε- ότι ο δρόμος του Μνημονίου δεν οδηγεί πουθενά παρεκτός στη διαιώνιση της δυσπραγίας για τους πολλούς και της κακοδαιμονίας για όλους - πλην γραικύλων.

Οι τελευταίες κυβερνήσεις αξιοποιούν τις παθολογίες που οι ίδιες δημιούργησαν (πάντα όμως ευαγγελιζόμενες προεκλογικώς τη θεραπεία τους) και προχωρούν

σε μεταρρυθμίσεις ακόμα περισσότερο παθογενείς-θανατηφόρες.

Μάλιστα, η απελπισία πλέον πολλών πολιτών είναι τέτοια ώστε να πιστεύουν ότι ακόμα κι αν πέσει αυτή η κυβέρνηση, η επόμενη τον ίδιο δρόμο -μονόδρομο- θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει. Ακυρώνουν

με αυτές τις σκέψεις τη δημοκρατία, το ίδιο το δικό τους πολιτικό βάρος, αλλά και την ίδια την Ιστορία -τα πεπραγμένα των ανθρώπων, το κεκτημένο της εξέλιξης- παραβλέπουν έτσι την ίδια τη φύση των πραγμάτων.

Στα οποία, ούτε η αδράνεια είναι ο πιο ισχυρός νόμος, ούτε το κενό η διαρκέστερη κατάσταση.

Δεν ξέρω γιατί πρέπει να φθάσουμε πρώτα στον πάτο του Καιάδα πριν να αρχίσουμε να μιλάμε για σεισάχθεια.

Δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να ανεβάσει τον βράχο του στο βουνό ο Σίσυφος πριν να ζητήσει εξηγήσεις απ' αυτούς που υπερψήφισε, ούτε ξέρω αν θα συνεχίσουμε να μιλάμε για πολύ ακόμα περί δημοκρατίας, όσο ξεχνάμε ότι δημοκρατία πρώτα απ' όλα σημαίνει λογοδοσία.

Και στην Ελλάδα έχει να λογοδοτήσει πολιτικός απ' την εποχή της πρώτης αυτοδυναμίας, πράσινης ή βένετης...

Στις δημοκρατίες (λένε συνήθως αυτοί που τις σκυλεύουν) δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οντως!

Υπάρχουν εκλογές. Και εξεγέρσεις...

Λεφτά υπάρχουν, αλλά φτάνουν για όλους;

Το παράδειγμα που ακολουθεί ΔΕΝ είναι φανταστικό.

Νέο ζευγάρι μισθωτών με μοναδικό εισόδημα τους δυο μισθούς, ετήσιες αποδοχές περίπου €26.000, κάτοχοι ενος αυτοκινητου 1400 cc, χωρίς κανένα άλλο περιουσιακό στοιχείο.

Στις 20/6/2011 λαμβάνει την εκκαθάριση της πρώτης οικογενειακής φορολογικής δήλωσης με επιστροφή φόρου ύψους €517, εισπραχθέντα μετά την 30/6/2011.

Μια μέρα πριν, στις 29/6/2011 ψηφίζεται και ο εφαρμοστικός νόμος για τα νέα μέτρα λιτότητας. Σύμφωνα με αυτά, θα πρέπει μέχρι το τέλος του έτους να καταβληθεί η έκτακτη εισφορά περίπου €260 ενώ απο τη μείωση του αφορολόγητου η ετήσια μειωση αποδοχών φτάνει στα €800, απο τα οποία τα μισά περίπου θα παρακρατηθούν άμεσα απο τις μισθοδοσίες των επόμενων μηνών του 2011. Για το νέο τέλος κυκλοφορίας θα καταβάλλουν περίπου €40 περισσότερα.

Δεν προϋπολογίζονται οι αυξήσεις έμμεσων φόρων και τελών (π.χ. ΕΦΚ, ΦΠΑ κτλ.)

Με λίγα λόγια, τους παίρνουν πίσω το διπλάσιο ποσό της ετησιας επιστροφής φόρου, πριν καλά-καλα την εισπράξουν.

Τι να πεις; Τα λέει ολα ο Μωυσής Λιτσης στην Ελευθεροτυπία.

«Οι εκατομμυριούχοι σε ολόκληρο τον κόσμο είναι πλουσιότεροι από ό,τι ήταν πριν από τη διεθνή οικονομική κρίση, γεγονός που αποτελεί την πιο πρόσφατη ένδειξη ότι οι έχοντες αντεπεξήλθαν στην ύφεση πολύ καλύτερα από ό,τι άλλες κοινωνικές ομάδες».

Ετσι ξεκινούσε προ ημερών ρεπορτάζ της εφημερίδας «Financial Times», το οποίο παρουσίαζε τα συμπεράσματα έκθεσης της εταιρείας συμβούλων Merrill Lynch Cap Gemini για τον Παγκόσμιο Πλούτο (World Wealth Report).

Η έκθεση αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν σήμερα περί τους 11 εκατομμύρια ιδιώτες που διαθέτουν ρευστοποιήσιμη περιουσία (χωρίς δηλαδή να περιλαμβάνονται τα ακίνητα και οι συντάξεις) άνω των 1 εκατ. δολαρίων. Ο συνολικός τους πλούτος αυξήθηκε μάλιστα στα 42,7 τρισ. δολάρια πέρυσι, παρουσιάζοντας αύξηση 9,7%, υποσκελίζοντας το προηγούμενο ρεκόρ πλούτου των 40,7 τρισ. δολαρίων του 2007.

Μέσα δηλαδή στην κρίση οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, όταν σχεδόν όλο το αναπτυγμένο τμήμα του πλανήτη (Ε.Ε., ΗΠΑ) δοκιμαζόταν από τις επιπτώσεις της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Στην έκθεση υπάρχει ακόμη μία υποκατηγορία, αυτή των «πάρα πολύ πλούσιων», στην οποία ανήκουν ιδιώτες με περιουσία σε ρευστό τουλάχιστον 30 εκατ. δολαρίων.

Το μεγαλύτερο μέρος των «πάρα πολύ πλούσιων» εξακολουθεί να ζει στις ΗΠΑ και ακολουθούν η Ιαπωνία και η Γερμανία. Στις τρεις αυτές χώρες ανήκει το 53% των πλουσίων ολόκληρου του κόσμου. Πιο συγκεκριμένα: στις ΗΠΑ υπάρχουν 3,1 εκατ. «πάρα πολύ πλούσιοι». Θυμίζω ότι μείζον θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ είναι το ασύλληπτο δημόσιο χρέος των 14,3 τρισ. δολαρίων, σχεδόν 100% του αμερικανικού ΑΕΠ, και η διαμάχη του ελεγχόμενου από τους Ρεπουμπλικανούς Κογκρέσου και της κυβέρνησης Ομπάμα για αύξηση του ορίου δανεισμού. Την ίδια στιγμή μάλιστα που μαίνεται ο πόλεμος του χρέους, διαβάζουμε ότι η Πολιτεία της Μινεσότα έχει κατεβάσει ρολά, 20.000 εργαζόμενοι έχουν απολυθεί και έχουν κλείσει ακόμη και τα πάρκα εν μέσω ζέστης, λόγω έλλειψης χρημάτων (!).

Στην Ιαπωνία υπάρχουν 1,7 εκατ. «πάρα πολύ πλούσιοι» -εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία η χώρα ζει σε χρόνια οικονομική στασιμότητα- και στη Γερμανία -τη χώρα που το πολιτικό της σύστημα έχει «δαιμονοποιήσει» σε μεγάλο βαθμό τους Ελληνες και ανησυχεί υποτίθεται για τους φορολογουμένους της, οι οποίοι χρηματοδοτούν την ελληνική «ασωτία» - 920.000. Γενικά οι Ευρωπαίοι εκατομμυριούχοι ελέγχουν περισσότερο από το 26% των πλουτοπαραγωγικών πηγών του κόσμου. (!)

Ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο τής εν λόγω έκθεσης είναι το γεγονός ότι η αύξηση του πλούτου δεν προήλθε από παραγωγικές επενδύσεις, αλλά κυρίως από χρηματιστηριακές, με τη Merrill Lynch να μας υπενθυμίζει ότι οι μετοχές διεθνώς ανέβηκαν κατά μέσο όρο 18%. Την ώρα δηλαδή που κατά εκατομμύρια χάνονται θέσεις εργασίας υπό το πρόσχημα της «εξυγίανσης», όπως γίνεται για παράδειγμα στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, κάποιοι αβγατίζουν τα χαρτοφυλάκιά τους...

Λεφτά λοιπόν υπάρχουν. Εκεί που υπήρχαν πάντοτε. Στην τεράστια συσσώρευση πλούτου στα χέρια όλο και λιγότερων. Είναι η σύγχρονη αριστοκρατία. Τα προνόμιά της δεν αποκτώνται πλέον ελέω Θεού... αλλά ελέω αγορών. Τον σύγχρονο «Θεό» που κρατά «σκλάβους τους πολιτικούς», όπως εύστοχα έγραφε λίγο καιρό πριν ο συντηρητικός οικονομικός σχολιαστής των «Financial Times»(9/6/2011) Σάμουελ Μπρίταν. Ενας «Θεός» που συνθλίβει τη λεγόμενη «μεσαία τάξη», η οποία αποτελούσε την κινητήρια δύναμη της καταναλωτικής κοινωνίας και του ψευδοευδαιμονισμού που αυτή έχει επιβάλει.

Και λαγός ο ουρακοτάγκος

Έβλεπα την κυρία Ξαφά ομιλούσα από της ΝΕΤ. Ανεξαρτήτως των ιδεοληπτικών της δογματισμών, αυτή η κυρία είναι ικανή να οδηγήσει σε εγκεφαλικό ένα χάνι γαϊδάρους! Taedium vitae...

Αυτή λοιπόν ήταν για τον πονηρό Τύπο η είδηση από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του Λαού στα Προπύλαια: η υπό προστασίαν απομάκρυνση ορισμένων βουλευτών από το Κοινοβούλιο;

Ουδόλως αθώος αυτός ο λαϊκισμός, ούτε καν ευήθης. Βολικός για την εξουσία είναι, βολικός για την κυβέρνηση.

Μπορεί ορισμένοι πολίτες να θεωρούν ότι «όλοι οι βουλευτές είναι ίδιοι» ή ότι ακόμα-ακόμα «πρέπει να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» -όμως αυτό ούτε τις λαϊκές κινητοποιήσεις χαρακτηρίζει ούτε ορισμένοι δημοσιογράφοι μπορούν να το γενικεύουν (παρακολουθώντας την κυβερνητική προπαγάνδα των γενικεύσεων που αναγάγει την παθολογία κάθε κατάστασης σε χαρακτηριστικό της).

Δεν είναι ίδιοι ούτε όμοιοι όλοι οι βουλευτές, άλλο η κυρία Σακοράφα που δεν ψήφισε το Μνημόνιο κι άλλο ο κ. Αδώνιδας Γεωργιάδης ή ο κ. Πάγκαλος που το ψήφισαν.

Αυτονόητα όλα αυτά, αλλά ως φαίνεται το αυτονόητο κινδυνεύει διαρκώς απ' το ανόητο.

.................................

Οπως και να 'χει, η καλλιέργεια αντικοινοβουλευτικού κλίματος αυτήν τη στιγμή μόνον παγίδα για τις λαϊκές διεκδικήσεις μπορεί να συνιστά, όπως αυτή που πήγε να επιχειρήσει αυτό το όνειδος της δημοκρατίας ο κ. Καρατζαφέρης απειλώντας (μόνον για επικοινωνιακούς λόγους, πράγμα που κάνει τις ενέργειές του ακόμα πιο κατάπτυστες) να αποσύρει από τη Βουλή τους βουλευτές του ΛΑΟΣ (λες και οι τελευταίοι είναι πιόνια). Ομως ο λαός έδωσε σε αυτόν τον άχρηστο έστω και κωλοτούμπα κλόουν την εντολή να τον εκπροσωπήσει στη Βουλή. Αυτή λοιπόν την εντολή ο πρόθυμος σύμμαχος των γκαουλάιτερ της Τρόικας την εξαργυρώνει καθημερινώς σε παίγνια εντυπώσεων, συναλλαγών και ανταλλαγμάτων.

Αυτά τα παίγνια είναι που υποβαθμίζουν το Κοινοβούλιο κι όχι οι μούντζες των αγανακτισμένων πολιτών εναντίον έστω και δικαίων κι όχι μόνον αδίκων.

Το ευγενές δικαίωμα της μούντζας ο λαός το έχει κατακτήσει απ' την εποχή της Πνύκας και του Ιπποδρόμου. Είναι μια μη βίαιη, ανώτερη της βίαιης, αντίδραση με στόχο όχι τη φυσική υπόσταση αλλά το δοτό κύρος του κάθε σοβαροφανούς λεχρίτη.

Ουδέποτε ουδεμία δημοκρατία έπαθε τίποτα από ουδέναν Θερσίτη (ακόμα και τον πιο χολερικό ή άδικον), αλλά έπαθε συχνά τα πάνδεινα απ' τα χρυσά της τέκνα - κάτι μορφωμένους Κριτίες και φωτισμένους Ροβεσπιέρους.

Δεν κινδυνεύει απ' τον λαό η δημοκρατία -ούτε καν απ' τους λίγους εκείνους που μέσα στην αγανάκτησή τους δεν χωρίζουν την ήρα απ' το στάρι - μόνον αν γίνουν πολλοί είναι ικανοί να κάψουν τα χλωρά μαζί με τα ξερά.

Ομως ούτε αυτοί οι λίγοι γίνονται ποτέ πολλοί, αν δεν τους αυγατίσουν οι δημαγωγοί (ποπουλιστές και εκσυγχρονιστές).

........................................

Οχι βέβαια! Δεν κινδυνεύει απ' τον λαό της η δημοκρατία, αλλά απ' αυτούς που την καταργούν με το Μνημόνιο, απ' αυτούς που έχουν θέσει το ίδιο το κράτος υπό κατοχήν, απ' αυτούς που εξολοθρεύουν τον πολιτισμό της εργασίας, ξανακάνοντας τους ανθρώπους σκλάβους του 10ωρου και του 12ωρου ή του 6ωρου!

Απ' αυτούς που στήνουν μακελειό...

Σκληρά τα πράγματα. Πυκνώνουν οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους! Οι περισσότερες περνάνε στο ντούκου και στα ψιλά...

Το αίμα αυτό είναι προϋπολογισμένο ή συνιστά παράπλευρη απώλεια;

......................................

Ίσως οι φόροι στα αναψυκτικά να είναι κι αυτοί μια κάποια λύσις...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.VI.2011 stathis@enet.gr

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=280756

Δεκτή η μήνυση για Έσχατη Προδοσία κατά της Κυβέρνησης

Δεκτή η μήνυση για Έσχατη Προδοσία

Απο τη σελίδα της Νελλυ Ψαρού παρουσιάζουμε μια ανασκόπηση των όσων διαδραματίστηκαν χθες στη Χαλκίδα , όπου ο Εισσαγελλέας εξέτασε την μήνυση για Αισχάτη Προδοσία, που κατέθεσε ο γιατρός Δημήτρης Αντωνίου, κατά των πολιτικών και βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο. Η μήνυση τελικά έγινε δεκτή, διαβάστε παρακάτω τις λεπτομέρειες των όσων έγιναν χθες στη Χαλκίδα:

Είχαμε όλοι(;) ακούσει ότι κάποιος έκανε μήνυση στην κυβέρνηση για έσχατη προδοσία, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Λίγο αργότερα ακούσαμε ότι ο εισαγγελέας την έκανε δεκτή. Τότε είναι που κανείς μας δεν πίστευε στ’ αυτιά του – και στα μάτια του. Έτσι κι εγώ. Kαι, φύσει περίεργος άνθρωπος, έψαξα και βρήκα τον ίδιο τον μηνυτή, και παραβρέθηκα στην αρχή της διαδικασίας, στον ανακριτή στην Χαλκίδα. Κι απ’ ότι είδα, δεν ήμουν η μόνη…

Ο κ. Δημήτρης Αντωνίου, 56 ετών, χειρούργος-ογκολόγος κάτοικος Χαλκίδας, κατέθεσε τον Μάιο μήνυση κατά των βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο, υπουργών, του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και κατά των μελών της “Τρόικας” (ονομαστικά και με τις διευθύνσεις τους!) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Όσον αφορά την ίδια τη μήνυση, το κείμενο της οποίας καθώς και πλήθος στοιχείων μπορεί να δει κανείς στο blog του κ. Αντωνίουhttp://zoidosia.blogspot.com, γίνεται ονομαστικά κατά των ανωτέρω υπευθύνων και με τρόπο που η διαδικασία δεν περνάει από τη Βουλή. Συγκεκριμένα, παρά την ασυλία που προσφέρεται από το Σύνταγμα σε βουλευτές και υπουργούς, η έσχατη προδοσία αποτελεί αυτόφωρο έγκλημα, για το οποίο ο εισαγγελέας μπορεί να διατάξει την άμεση δίωξη χωρίς την άδεια της Βουλής. Επίσης, παρόλο που το έγκλημα αυτό διαπράχτηκε στις 6 Μαΐου, επειδη είναι διαρκές η δίωξη μπορεί να γίνει ακόμη και σήμερα – όπως και γίνεται.
Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, προς μεγάλη έκπληξη όλων μας, ΔΕΝ έβαλε την υπόθεση στο αρχείο αλλά έκανε δεκτή τη μήνυση και ξεκίνησε τη διαδικασία ορίζοντας την προανάκριση. Μάλιστα, το έκανε αυτό με ιδιαίτερη ταχύτητα: έλαβε την υπόθεση στα χέρια του στα μέσα Οκτώβρη, και μέσα σε δύο μήνες την προχώρησε (για όσους ξέρουν τους ρυθμούς αυτών των διαδικασιών, πρόκειται πράγματι για μεγάλη έκπληξη). Έτσι, ορίστηκε η προανάκριση για την Τρίτη 11 Ιανουαρίου, οπότε και κατέθεσε ο κ. Αντωνίου στον ανακριτή στη Χαλκίδα.
Στην προανακριτική αυτή διαδικασία ο κ. Αντωνίου κατέθεσε συμπληρωματικά υπομνήματα και στοιχεία για την υπόθεση. Μια βασική περιγραφή αυτών μπορείτε να δείτε στο bloghttp://stoxasmos-politikh.blogspot.com: στο blog αυτό μπορείτε να βρείτε συγκεντρωμένα πολλά στοιχεία για την κατάθεση του κ. Αντωνίου, καθώς επίσης βίντεο από την ομιλία του αργότερα την ίδια μέρα αλλά και βίντεο από εκπομπές του τηλεοπτικού σταθμού Κόντρα, ο οποίος εδώ και καιρό φιλοξενεί τον κ. Αντωνίου στα δελτία ενημέρωσης του κ. Τέρενς Κουίκ. Έξω από το γραφείο του ανακριτή, αρκετός κόσμος ήταν συγκεντρωμένος και τον υποδέχτηκε με χειροκροτήματα.

Αφού ο κ. Αντωνίου έκανε κάποιες σύντομες δηλώσεις προς τη δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού Κόντρα προχώρησε μαζί με τους παρεβρισκόμενους προς το Δημοτικό Θέατρο Παπαδημητρίου, όπου και άλλος κόσμος τον περίμενε για να ξεκινήσει η εκδήλωση συμπαράστασης. Το θέατρο βρίσκεται απένταντι από το Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας.

Η εκδήλωση αυτή είχε την ενεργό υποστήριξη απλών πολιτών αλλά και κινημάτων για την άμεση δημοκρατία.

Είναι εντυπωσιακή η προσέλευση του κόσμου: παρόλο που η είδηση δεν έχει διαδοθεί ιδιαίτερα, πάνω από 200 άτομα βρέθηκαν εκεί (σε μια δεδομένη χρονική στιγμή μέτρησα 150 καθήμενους). Εντυπωσιακή ήταν επίσης και η διασπορά των συμμετεχόντων: κάποιοι παρεβρισκόμενοι ήρθαν επί τούτου, μόνοι τους, από τις Σέρρες, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη και την Κόρινθο! Στο γεμάτο θέατρο, λοιπόν, και μέσα σε ιδιαίτερη συγκίνηση, λόγω της θερμής υποδοχής που του επιφυλάχτηκε, ο κ. Αντωνίου έκανε την ομιλία του.

Μιας και μπορεί να βρει κανείς όλη την επιχειρηματολογία του, ή να δει το βίντεο της ομιλίας του, δεν θα καλύψω εδώ με λεπτομέρεια τα λεγόμενά του, αλλά θα αρκεστώ σε μια μικρή αναφορά σε αυτά που μου έναναν ιδιαίτερη εντύπωση. Συγκεκριμένα, όπως ανέφερε ο κ. Αντωνίου, το Μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση η οποία όμως έχει αντικαταστήσει το ίδιο το Σύνταγμα: όπως και το Σύνταγμα, αναφέρει τις γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα και παραμέμππει στη συνέχεια σε νόμους που θα εξειδικεύουν αυτές τις κατευθύνσεις. Καταλύει δηλαδή το Σύνταγμα. “Αν είναι έτσι, να το δηλώσουμε επισήμως και να λεγόμαστε Τροϊτκιστάν” και όχι Ελλάδα, κι εμείς Τροϊκανοί!”, είπε χαρακτηριστικά. Βάση αυτής της δανειακής σύμβασης που υπογράψανε, αν δεν πληρώσουμε μία δόση, οι δανειστές μας μπορούν να προβούν σε κατάσχεση κάθε δημόσιας περιουσίας μας, χωρίς περιορισμό – εξ’ ου και τα δημοσιεύματα για τα νησιά μας! “Ποιος είναι ο λόγος νομίζετε που δεν υπεγράφη η σύμβαση για τον Αστακό;”, είπε, “γιατί δεν απάντησαν ποτέ γιατί δεν προχώρησε αυτή η σύμβαση; Αφού, το Ελληνικό κράτος δεν είχε δικαιοδοσία να υπογράψει τίποτα χωρίς τη συναίνεση των δανειστών του”. Μάλιστα, τυχόν δικαστική διένεξη που θα προκύψει (με πολίτες π.χ.) θα επιλύεται με το αγγλικό δίκαιο και όχι το ελληνικό, δηλαδή με το δίκαιο των δανειστών μας.

Επίσης έχει καταλυθεί το ίδιο το πολίτευμά μας, η Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, καθώς καταργείται στην πράξη η διάκριση των εξουσιών (που είναι θεμελιακή για την Κοινοβ. Δημοκρ.). “Δεν έχει νόημα να πάει κανείς στον στρατό πια, πρέπει να αρνηθούν οι νέοι να πάνε στο στρατό αφού πλέον ο στρατός δεν ανήκει στη χώρα και θα χρησιμοποιηθεί και εναντίον των πολιτών της”, είπε χαρακτηριστικά.
“Ο κ. Παπούλιας είναι συγκατηγορούμενος διότι θα έπρεπε να έχει διαλύσει τη Βουλή”, είπε, τονίζοντας όμως ότι δεν έχει υπογράψει διάφορα προεδρικά διατάγματα μέχρι στιγμής. “Το Μνημόνιο προβλέπει οι ρυθμίσεις να γίνονται με Π.Δ. και όχι με νόμους, για να μην περνάνε από τη Βουλή”. “Κανονικά, όλοι οι βουλευτές που δεν συμφωνούν πρέπει να παραιτηθούν, να μην παραμένουν εκεί δίνοντας νομιμοποίηση σε αυτή τη Βουλή. Πώς θα στεκόταν τότε μία μονοκομματική Βουλή;”, είπε ο κ. Αντωνίου και στη συνέχεια προέτρεψε όλους μας “να μην αφήσουμε κανέναν τους να πλησιάσει τα μνημεία της χώρας και τα εθνικά σύμβολα στις εορτές (π.χ. 25η Μαρτίου), να μην πλησιάσει κανείς τους. [...] Σε αυτά τα χώματα χύθηκε αίμα για την ελευθερία, δεν μπορούν αυτοί να τα πουλάνε”. “Ο Τσολάκογλου καταδικάστηκε για εθνική αναξιότητα επειδή έδωσε το 1940 ως λεία πολέμου στρατιωτική περιουσία στους κατακτητές. Σε αυτούς που πουλάνε όλη την ελληνική γη για μια δανειακή σύμβαση, τι πρέπει να γίνει;” αναρωτήθηκε, τονίζοντας ότι τα χρήματα των δανείων αυτών, σύμφωνά πάντα με το ίδιο το Μνημόνιο, δεν προορίζονται για μισθούς και συντάξεις, όπως μας λένε, αλλά για τη στήριξη της ρευστότητας των τραπεζών!

Πολλά ακόμη θα μπορούσα να γράψω γι’ αυτή την εξαίρετη μέρα. Με ιδιαίτερη χαρά, πάντως, διαπίστωσα ότι ο κ. Αντωνίου, δεν είναι ένας γραφικός τύπος που απλά “τα πήρε στο κρανίο”, αλλά ένας σοβαρός άνθρωπος που με μεθοδικότητα και πολύ δουλειά έκανε αυτό που θεώρησε καθήκον του. Με πολύ διάβασμα και έρευνα, βρήκε μόνος του όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν τις κατηγορίες του αλλά και τον νομικό τρόπο να τις θέσει σε “τροχιά”, μιας και μέχρι στιγμής κινείται χωρίς δικηγόρο – “όταν προσπάθησα να κινηθώ με δικηγόρο, ζημιά μου έκανε παρά καλό”, όπως μου είπε.

Αναφορικά με τυχόν βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στον κ. Δημήτρη Αντωνίου, θα ενημέρωσω σύντομα και αφού υπάρξει συνεννόηση μαζί του. Προς το παρόν, και σε νομικό επίπεδο, δεν είναι επιθυμητή η όποια εμπλοκή. Οπότε, κλείνω προς το παρόν, αυτό το ρεπορτάζ με τα ίδια του τα λόγια:
Το πρόβλημα είναι η ηττοπάθεια. “Αυτοί δεν θα φερόντουσαν σαν λύκοι αν εμείς δεν φερόμασταν ως αρνιά. Ας γίνουμε εμείς λοιπόν λύκοι. Λυσσασμένοι λύκοι!”