Τελευταία ευκαιρία

του Γιάνη Βαρουφάκη

Άλλη μια φορά, τα «μέσα ενημέρωσης», τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, στενάζουν πάνω από το λάθος ερώτημα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα συμφωνηθεί η νέα δανειακή σύμβαση Ελλάδας-τρόικας. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει όταν (κι όχι εάν) δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί η αποτυχία της.

Το ότι θα αποτύχει είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη (εδώ και πολλούς μήνες) βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα (Δεκέμβριο), τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα (Ιανουάριο), και την ανεργία να πετάει στο 20,9% (από 18.2% τον αμέσως προηγούμενο μήνα), το «πλάνο» του Μνημονίου Νο.2 βρίσκεται ήδη νοκ άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο. (Μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα «πλάνο» που βασίστηκε στην υπόθεση ότι εντός του πρώτου τριμήνου του 2012 η οικονομία θα έχει ήδη σταθεροποιηθεί.)

Οπότε, ας περάσουμε χωρίς χρονοτριβή στο ερώτημα που δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοούμε: Τι θα γίνει όταν η αποτυχία της νέας σύμβασης γίνει το ίδιο ξεκάθαρη με εκείνη της πρώτης (του Μνημονίου Νο.1); Ας πάρουμε τα τρία σενάρια που θέτουν υποψηφιότητα αυτές τις μέρες στον διεθνή τύπο: Το πρώτο είναι να υπάρξει νέο κούρεμα (αυτή την φορά των δανείων που έχουμε πάρει από την τρόικα) συν νέα δάνεια από την... τρόικα. Το δεύτερο είναι να εξαναγκαστεί η Ελλάδα να εξέλθει από το ευρώ. Το τρίτο είναι να αφήσουν το ελληνικό δημόσιο να πτωχεύσει εντός του ευρώ. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Σενάριο 1: Τρίτο Μνημόνιο

Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της νέας δανειακής συμφωνία, του Μνημονίου Νο.2, που μου λένε: «Ας πάρουμε αυτά που μας δίνουν τώρα, κι όταν έρθει η στιγμή που θα αποδειχθεί ότι Μνημόνιο Νο.2 δεν περπατάει, θα μας κουρέψουν κι άλλα από αυτά που χρωστάμε.» Προφανώς αναφέρονται σε κούρεμα των δανείων από την τρόικα, καθώς αυτά που θα χρωστάμε στους ιδιώτες (μετά το όποιο PSI τώρα) θα διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο, οπότε ένα κούρεμα θα οδηγήσει στην καταδίκη της χώρας στα αγγλικά δικαστήρια – μια εξέλιξη που καμία χώρα δεν θέλει. Πόσο πιθανό είναι όμως να μας «συγχωρήσει» ένα μέρος του χρέους η τρόικα; Κατ΄αρχάς, τα δάνεια της τρόικας αποτελούνται από τρία μέρη: (1) δάνειο από την ΕΚΤ, (2) δάνειο από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και (3) δάνειο από το ΔΝΤ (το 1/3 του συνόλου).

Από αυτά τα τρία μέρη, το κομμάτι του ΔΝΤ δεν «αγγίζεται», καθώς το ΔΝΤ σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να υπάρξει τέτοιο παγκόσμιο προηγούμενο. Το ίδιο και με το (1), καθώς η ΕΚΤ είναι αποφασισμένη να ισχύει για τα δάνειά της ότι και με τα δάνεια του ΔΝΤ. Μένει λοιπόν το (2). Το (2) απαιτεί την εξής απόφαση από τα κοινοβούλια 16 χωρών (συμπεριλαμβανομένων και ήδη πτωχευμένων, όπως η Πορτογαλία, που είχαν εγγυηθεί ένα μέρος των δανείων του Μνημονίου Νο.1): Να βάλουν το χέρι στην τσέπη για πρώτη φορά προς όφελος της Ελλάδας!

Πράγματι, έως τώρα, τα υπουργεία οικονομικών των 16 δεν μας έστελναν χρήματα. Απλά εγγυόντουσαν τα δάνεια αυτά για το ελληνικό δημόσιο. Χέρι στην τσέπη θα βάλουν μόνο όταν το ελληνικό δημόσιο δεν τα αποπληρώνει στο ακέραιο (δηλαδή αν κουρευτούν και αυτά τα δάνεια). Πιστεύετε εσείς ότι μετά την αποτυχία και του δεύτερου Μνημονίου, οι 16 εταίροι μας της ευρωζώνης θα δεχθούν να βάλουν για πρώτη φορά το χέρι στην τσέπη για πάρτη του ελληνικού δημοσίου; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Είναι προφανές ότι δεν θα το κάνουν.

Το μόνο που είναι πιθανόν να γίνει, και μάλιστα αρκετά σύντομα, είναι η ΕΚΤ να αποφασίσει όχι να μην χάσει αλλά να μην... κερδίσει από την δυστυχία του ελληνικού δημοσίου. Πιο συγκεκριμένα, η ΕΚΤ έχει αγοράσει πάνω από €50 δις ελληνικών ομολόγων στο 80% της αξίας τους. Λέγεται ότι σχεδιάζουν την ανταλλαγή αυτών των ελληνικών ομολόγων με ομόλογα του EFSF αξίας ίσης με τα χρήματα που έδωσε η ΕΚΤ για να αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα (δηλαδή το 80% της αξίας τους). Κατόπιν, το EFSF θα πουλήσει στην Ελλάδα τα ελληνικά ομόλογα σε μια αξία ίση με εκείνη των δικών της ομολόγων που έδωσε στην ΕΚΤ. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο θα έχει επαναγοράσει στο 80% της αξίας τους τα ομόλογά του που έχει αυτή την στιγμή η ΕΚΤ στα βιβλία της. Με τι χρήματα θα τα αγοράσει όμως; Με χρήματα που θα της δανείσει η τρόικα ή το EFSF! Καθώς όμως αυτά τα χρήματα δανείζονται έντοκα, η ελάφρυνση του 20% μειώνεται. Με απλά λόγια, πολύ κακό για το τίποτα. [Προσέξτε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά παιδιαρίσματα. Αν η ΕΚΤ ήθελε, μπορούσε να πει στην Ελλάδα ότι θα δεχθεί να πληρωθεί, όταν έρθει η ώρα, μόνο το 80% της αξίας των ελληνικών ομολόγων που διαθέτει. Δηλαδή αυτά που πλήρωσε για να τα αγοράσει. Όμως αυτό θα ήταν «απαράδεκτο» καθώς, στο νοσηρό μυαλό τους, το να μην κερδίσουν από την αγοραπωλησία ελληνικών ομολόγων συνιστά... χρηματοδότηση της Ελλάδας. Για να μην συνιστά κάτι τέτοιο, σκέφτονται να παίξουν τις κουμπάρες, με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Τέτοια βλέπουν οι Αμερικάνοι κι οι Κινέζοι και βγαίνουν από τα ρούχα τους.]

Περιληπτικά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μετά την αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, το όποιο επιπρόσθετο κούρεμα γίνει θα είναι πολύ μικρό. Τι θα σημάνει αυτό για το δημόσιο χρέος; Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι μαζί με τα όποια οφέλη από το PSI, θα σταθεροποιηθεί; Όχι, δεν μπορούμε. Δεδομένου ότι η οικονομία μας είναι σε ελεύθερη πτώση (ελέω επιθετικών περικοπών), πολύ, πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος θα βρεθεί και πάλι σε τροχιά προς το 150%. Γιατί; Επειδή μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος είναι αρκετά πάνω από το 100% για να το σταθεροποιήσει πρέπει να έχει ένα ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομικής δραστηριότητας που να μην διαφέρει πολύ από το επιτόκιο με το οποίο δανείστηκε πρόσφατα. Ακόμα και στο 3% να ρίξει η τρόικα το επιτόκιο, με ρυθμό μεγέθυνσης στο -6% και -7%, το χρέος παραμένει εκρηκτικό.

Συνεπώς, η αποτυχία της σύμβασης του Μνημονίου Νο.2, που μεθαύριο καλούνται να υπερψηφίσουν οι βουλευτές μας, δεν υπάρχει πιθανότητα να οδηγήσει τους ευρωπαίους «εταίρους» μας να μας δώσουν και τρίτο Μνημόνιο. Μένουν λοιπόν τα εξής δύο σενάρια:

Σενάριο 2: Εξοβελισμός από το ευρώ

Κάθε μέρα που περνά, ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που «κερδίζουν» με το Μνημόνιο Νο.2 ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και πως θα το κάνουν αυτό; Με δύο τρόπους: (α) Καθιστώντας την ζωή τόσο αφόρητη στην Ελλάδα που ο λαός της να επιλέξει να φύγει τόσο από την ευρωζώνη όσο και από την ΕΕ, και (β) αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα στηρίζονταν από την ΕΚΤ σε μια περίπτωση πανικού των αποταμιευτών, κάτι που κάλλιστα μπορεί να προκαλέσει τον πανικό και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.

Οι φωνές αυτές (που παραμένουν μειοψηφικές στο Βερολίνο, αλλά οι οποίες δυναμώνουν) θεωρούν ότι, με τις τονωτικές ενέσεις του τρισεκατομμυρίου ευρώ που θα έχει κάνει στο τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ του κ. Draghi, οι κλυδωνισμοί από τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρωσύστημα θα είναι διαχειρίσιμοι. Όσοι το πιστεύουν αυτό είναι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, επικίνδυνα ανόητοι. Πράττουν λάθος πανομοιότυπο με εκείνο του Hank Paulson, του υπουργού οικονομικών του Προέδρου Bush, όταν θεώρησε πως μπορεί να αφήσει την Lehman να καταρρεύσει απορροφώντας τους κραδασμούς μέσα από την παροχή ρευστότητας στις υπόλοιπες τράπεζες.

Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω ότι όσοι σκέφτονται έτσι είναι βαθειά νυχτωμένοι: Οι διασυνδέσεις τόσο μεταξύ των ιδιωτικών τραπεζών όσο και μεταξύ των Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης είναι τόσο περίπλοκες που ο εξοβελισμός μίας χώρας θα οδηγήσει στην κατάρρευση της ευρωζώνης. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν θα επικρατήσουν οι επικίνδυνα ανόητοι στο Βερολίνο (δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε). Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον επιταχυνόμενης Κρίσης που γρήγορα θα δει το ευρώ να εξαφανίζεται. Αν όντως έτσι συμβούν τα πράγματα (και ανεξάρτητα του πόσο καιρό θα πάρει στο ευρώ να διαλυθεί μετά από μία ελληνική έξοδο), σκεφτείτε τι κακό θα μας έχει κάνει το να έχουμε ήδη δεσμευτεί στο Μνημόνιο Νο.2.

• Πρώτον, θα έχουμε ένα χρέος στους παλαιούς δανειστές μας (λόγω PSI) εκπεφρασμένο σε ευρώ και μάλιστα υπό το αγγλικό δίκαιο. Αυτό το χρέος, θα παραμείνει σε ευρώ όσο υπάρχει ευρώ. Κι όταν το ευρώ θα διαλυθεί (αν έχω δίκιο στην πρόβλεψή μου αυτή) η αξία του θα διαμορφωθεί, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, στην βάση μιας λογιστικής μονάδας (σαν το παλιό ECU που ήταν ο πρόδρομος του ευρώ) η οποία θα αντανακλά πιο πολύ την αξία του νέου γερμανικού νομίσματος!
• Δεύτερον, τα χρέη μας τόσο του Μνημονίου Νο.1 όσο και του Μνημονίου Νο.2 (προς το ΔΝΤ και τους υπόλοιπους ευρωπαίους τέως εταίρους μας) θα τρέχουν σε σκληρό νόμισμα.
• Τρίτον, τα έσοδα από τις όποιες ιδιωτικοποιήσεις κάνουμε (π.χ. του ΟΠΑΠ) θα έχουν χαθεί, καθώς θα τα έχουμε χρησιμοποιήσει για αποπληρωμή ενός μικρού μέρους των υπέρογκων δανείων μας και, βέβαια, δεν θα μπορεί το κράτος να τα χρησιμοποιεί στην πιο δύσκολη στιγμή του – τότε που θα βρίσκεται εκτός Ευρώπης και εκτός αγορών και δεν θα έχει ξένο συνάλλαγμα για να επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα να εισάγει βασικά αγαθά (κάτι που όσο είμαστε στο ευρώ δεν υφίσταται ως πρόβλημα καθώς οι επιχειρήσεις διαθέτουν άμεση πρόσβαση στο «ξένο» νόμισμα, στο ευρώ).
• Τέταρτον, το εθνικό εισόδημα (το ΑΕΠ) θα είναι σημαντικά χαμηλότερο την ώρα που θα έρθει ο εξοβελισμός λόγω αποδοχής των μέτρων που συνοδεύουν το Μνημόνιο Νο.2.

Σενάριο 3: Μελλοντική πτώχευση εντός της ευρωζώνης

Αν τελικά οι φωνές που θέλουν τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρώ, μετά την σίγουρη αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, δεν υπερισχύσουν, και κυριαρχήσει ο ορθολογικός φόβος πως μία έξοδος ενός μέλους θα φέρει την κατάρρευση όλου του ευρω-οικοδομήματος, τι άλλο μπορεί να συμβεί (δεδομένου ότι ένα Μνημόνιο Νο.3 είναι αδύνατον); Μα να αφεθεί η Ελλάδα να κάνει αυτό που κάνουν πολιτείες των ΗΠΑ εντός της μεγάλης ζώνης του δολαρίου: στάση πληρωμών μέχρις νεοτέρας! Το κράτος μας θα συνεχίσει να ζει εντός των ορίων που του επιβάλουν τα φορολογικά του έσοδα (κάτι που πρέπει να κάνει έτσι κι αλλιώς υπό το Μνημόνιο Νο.2) και η ΕΕ θα τρέχει και δεν θα φτάνει να καταλαγιάσει τον μεγάλο αναβρασμό που θα επικρατεί στις αγορές καθώς οι μαύρες τρύπες των τραπεζών θα έχουν μεγαλώσει κι άλλο και τα CDS θα έχουν πυροδοτηθεί ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση πολλών μεγατόνων.

Κάπου εκεί η Ευρώπη θα κληθεί να αποφασίσει αν θέλει να σώσει το ευρώ ή όχι, κι αν ναι με ποιόν τρόπο. Αν όχι, γυρνάμε όλοι στα εθνικά μας νομίσματα ή δημιουργούνται και κάποια περιφερειακά (π.χ. ζώνη του μάρκου, λατινική ένωση, συν κάποια σκόρπια νομίσματα όπως δραχμή, ιρλανδικό πουντ κλπ). Αν ναι, η λύση που θα δοθεί δεν μπορεί να βασίζεται απλά στις περικοπές, στα δάνεια και στην τιμωρία. Θα ενέχει, θέλοντας και μη, τα τρία βασικά συστατικά που λείπουν στην σημερινή ευρωζώνη: Ενοποίηση τραπεζικών συστημάτων, ενοποίηση μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους και, βεβαίως, μια κοινή επενδυτική πολιτική που θα ανακυκλώνει περί το 10% των πλεονασμάτων υπό την μορφή παραγωγικών επενδύσεων στην περιφέρεια (ίσως χωρίς την εμπλοκή των εθνικών κυβερνήσεων – κάτι που θα ήταν ευχής έργον).

Συμπέρασμα

Τι θα συμβεί λοιπόν όταν αποδειχθεί περίτρανα η αποτυχία της σύμβασης που οι βουλευτές μας καλούνται να αποδεχθούν την Κυριακή; Από τα τρία σενάρια που μπορεί να σκεφτεί κανείς (βλ. πιο πάνω), το πρώτο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το δεύτερο θα προκύψει μόνο σε περίπτωση άλλης μιας πολιτικής αστοχίας της γερμανικής ελίτ. [Άρα, λαμβάνοντας υπ’ όψη μας το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ πιθανόν να … προκύψει.] Το τρίτο είναι το καλύτερο από τα τρία.

Ποιο από τα δύο αυτά σενάρια (το 2ο ή το 3ο;) είναι πιθανότερο; Θα θέλαμε το 3ο. Αλλά, όσον αφορά την βέλτιστη απόφαση στην ψηφοφορία της Κυριακής, είτε προκύψει το 2ο είτε το 3ο, ένα «ναι» στο Μνημόνιο Νο.2 θα έχει αποδυναμώσει την Ελλάδα στην πιο δύσκολή στιγμή – την στιγμή που η αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 γίνει φανερή.

Όπως είδαμε, στην περίπτωση που δεσμευτούμε στο Μνημόνιο Νο.2 και προκύψει το Σενάριο 2, ουσιαστικά θα έχουμε χρεώσει το κράτος μας με πολλά δις ώστε να εξαγοράσει η Γερμανία χρόνο για να μας εξοβελίσει από το ευρώ όταν οι ηγέτες της κρίνουν ότι τους συμφέρει - κι όταν η Ελλάδα είναι αποδυναμωμένη περισσότερο από σήμερα. Αν είναι να μας εκπαραθυρώσουν, γιατί φίλες και φίλοι να χρεωθούμε σήμερα τόσα δις ευρώ; Γιατί να μετατρέψουμε το 35% του δημόσιου χρέους μας στους ιδιώτες σε ομόλογα του αγγλικού δικαίου; Γιατί να αποδεχθούμε περικοπές που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει από τον παραγωγικό μας ιστό και που είναι τριπλάσιες από αυτές που αρκούν για να ζει το κράτος από τα φορολογικά του έσοδα (εφόσον αναβάλει μέχρι νεοτέρας τις αποπληρωμές των δανείων του);

Κι αν τελικά δεν μας δείξουν την πόρτα του ευρώ (κάτι που θεωρώ ότι τελικά δεν θα κάνουν), και η «προαναγγελθείσα» αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 τους αναγκάσει να μας επιτρέψουν την στάση πληρωμών εντός της ευρωζώνης, γιατί να μην την κάνουμε τώρα, πριν δεσμευτούμε με το Μνημόνιο Νο.2;

Επίλογος

Το επόμενο εικοσιτετράωρο οι τριακόσιοι της Βουλής θα κληθούν να πάρουν την τελευταία σημαντική απόφαση του πολιτικού τους βίου. Τους την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Ναι, μονόδρομος είναι. Ένας μονόδρομος που θα στερήσει και σε αυτούς, αλλά και σε μια ολόκληρη γενιά, το δικαίωμα να αποφασίζουν. Το Μνημόνιο Νο.2, που τους λένε να ψηφίσουν για να σωθεί η χώρα, θα αποτύχει. Όπως απέτυχε και το προηγούμενο. Το μόνο που θα πετύχει είναι να δημιουργήσει μια Ελλάδα που από τούδε και στο εξής, στερείται το δικαίωμα να επιλέγει.

Την Κυριακή, πριν φύγουν από το σπίτι τους για τη Βουλή, ας κάτσουν μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου τους ακίνητοι. Για πέντε, δέκα λεπτά ας στηθούν μπροστά στο είδωλό τους. Να κοιτάξουν βαθειά μέσα στα ίδια τους τα μάτια. Να στοχαστούν μπροστά στην αντανάκλασή τους. Και να σκεφτούν κάτι πολύ, πολύ απλό: Ό,τι και να κάνει η κα Μέρκελ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η χώρα μας, η γενιά που έρχεται, θα είναι λιγότερο αδύναμη αν εκείνοι απλά προσέλθουν στο Κοινοβούλιο και πούνε όχι στο Μνημόνιο Νο.2. Έτσι απλά. Και μετά ας φύγουν από την μπρος πόρτα, διαχεόμενοι μέσα στην κοινωνία που τόσο καιρό πληγώνουν κι η οποία όμως έχει την δύναμη να τους συγχωρήσει

Είμαστε καταδικασμένοι να πεινάσουμε;

Συντάκτης: Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης βομβαρδίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη με το στερεότυπο μιας Ελλάδας- μεταμοντέρνας Ψωροκώσταινας, που δεν παράγει τίποτα, είναι αναγκασμένη να τείνει διαρκώς το καπέλο του ζητιάνου στους δανειστές της για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, επομένως δεν της μένει καμιά επιλογή παρά να σφίγγει διαρκώς το ζωνάρι και να υπακούει αγόγγυστα στους όποιους όρους των Γερμανών. Το ίδιο στερεότυπο έρχεται να στηρίξει την ιδεολογική τρομοκρατία για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, που εμφανίζεται περίπου ως επιστροφή στη Λίθινη Εποχή, αφού μια Ελλάδα που δεν θα παράγει τίποτα και δεν θάχει να δανειστεί κι από κανένα, δεν θα μπορεί να εισάγει ούτε τρόφιμα, ούτε πετρέλαιο και θα πρέπει να επιβιώσει ως έθνος τροφοσυλλεκτών, που θα φοράνε προβιές και θα ζεσταίνονται γύρω από τη φωτιά.

Αφήνουμε στην άκρη τον προβληματισμό αν ακόμη κι αυτή η προοπτική είναι περισσότερο ζοφερή από την εγγυημένη βεβαιότητα των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων και των μακροπρόθεσμων να μετατραπούμε σε έθνος κανιβάλων, που θα τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου με έπαθλο την απλή επιβίωση. Για οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» από τον καπιταλισμό και τη συμμετοχή στην ευρωζώνη (που καταστρέφει τον παραγωγικό, βιομηχανικό και αγροτικό ιστό) κι ας δούμε τι λέει η ψυχρή λογική των αριθμών.

Η σημερινή Ελλάδα, με όλα της τα χάλια, παράγει πλούτο αξίας 232 δις ευρώ το χρόνο. Τόσο ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας το 2010, σύμφωνα με τη Eurostat. Ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στην προνομιούχα λέσχη των αναπτυγμένων χωρών, έρχεται 31η ανάμεσα σε 183 χώρες του κόσμου και 16η μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι κάτι εξαιρετικό, πάντως αρκετά μακριά από την εποχή του ρόπαλου και του ακόντιου. Ας πάρουμε λοιπόν αυτά τα στοιχεία ως βάση αναφοράς, ξεχνώντας την απότομη πτώση του ΑΕΠ για τρία συνεχή χρόνια λόγω Δρακόντειων μέτρων και λησμονώντας προς το παρόν τι θα μπορούσε να συμβεί αν οι άνεργοι εύρισκαν δουλειά κλπ.

Το ΑΕΠ μιας χώρας είναι το άθροισμα τεσσάρων συνιστωσών: Ιδιωτική κατανάλωση των νοικοκυριών (ένα πολύ χονδρικό μέτρο για την τάξη μεγέθους του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών, μετά από φόρους, εισφορές κλπ)- Επενδύσεις παγίου κεφαλαίου (ιδιωτικές και κρατικές)- Κρατική κατανάλωση (λειτουργικές δαπάνες του κράτους)- Εξαγωγές μείον εισαγωγές (δηλαδή, εμπορικό πλεόνασμα ή έλλειμμα). Στην Ελλάδα, η ιδιωτική κατανάλωση κάλυπτε το 2010 το 75,4% του ΑΕΠ. Επομένως το πραγματικό, διαθέσιμο για κατανάλωση εισόδημα των Ελλήνων ήταν 173,889 δις ευρώ.

Βεβαίως, το ΑΕΠ δεν μοιράζεται, έστω και πολύ άνισα, σε όλους τους κατοίκους της χώρας. Υπάρχουν τα παιδιά, οι νοικοκυρές, οι άνθρωποι που για το άλφα ή βήτα λόγο δεν δουλεύουν αλλά και δεν ψάχνουν για δουλειά και οποίοι συγκαταλέγονται (μαζί με τους συνταξιούχους) στον μη ενεργό οικονομικά πληθυσμό (4.385.584 άτομα).

Υποθέτουμε, απλά για αποκτήσουμε μια πρώτη, εντελώς χονδρική ιδέα, ότι όλοι οι απασχολούμενοι έχουν το ίδιο πραγματικό εισόδημα, το ύψος του οποίου μένει να προσδιοριστεί. Επίσης υποθέτουμε (και θα δούμε στην πορεία αν «βγαίνουμε» ή όχι) ότι το κράτος εγγυάται για καθέναν από τους 793.685 ανέργους καθαρό μηνιαίο εισόδημα 900 ευρώ, χωρίς προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς (σήμερα το επίδομα του ΟΑΕΔ, που δίνεται υπό προϋποθέσεις και το πολύ για 12 μήνες είναι 461 ευρώ το μήνα μικτά συν 10% αύξηση για κάθε προστατευόμενο μέλος της οικογένειας). Επιπλέον, υποθέτουμε ότι όλα τα άτομα ηλικίας 65 ετών (1.873.243) έχουν δικαίωμα σύνταξης, και εξασφαλίζουν ειόδημα 1.500 ευρώ καθαρά κατά μέσον όρο (σήμερα η κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ είναι 487 ευρώ μικτά και η τρόικα θέλει να το κατεβάσει στα 350, αυξάνοντας το όριο συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, ενώ η μέση σύνταξη των τριών ασφαλιστικών ταμείων που καλύπτουν την πλειονότητα των συνταξιούχων- ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ- είναι 770 ευρώ μικτά). Τέλος, υποθέτουμε το ίδιο εισόδημα, κατά μέσον όρο 1.500 ευρώ, για τους 55.192 συνταξιούχους κάτω των 65 ετών.
Με αυτά τα δεδομένα, το συνολικό, ετήσιο καθαρό εισόδημα των συνταξιούχων ανέρχεται σε 43,621 δις ευρώ και των ανέργων σε 5,534 δις ευρώ. Αν αφαιρέσουμε αυτά τα ποσά από τα 173,889 δις που είναι το συνολικό καθαρό εισόδημα του πληθυσμού, μας μένουν για το σύνολο των απασχολούμενων (μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, εργοδοτών) 124,734 δις. Αν αυτό το διαιρέσουμε με το πλήθος των απασχολούμενων 15- 65 ετών (αφαιρώντας τους περίπου 78.000 εργαζόμενους άνω των 65 ετών που πρέπει να συνταξιοδοτηθούν, όπως υποθέσαμε), μας δίνει ένα καθαρό, κατά κεφαλήν εισόδημα 30.959 ευρώ το χρόνο ή 2.580 το μήνα. Σημειωτέον ότι σήμερα ο κατώτατος μισθός είναι στα 751 ευρώ μικτά στον ιδιωτικό τομέα, για δε τους νέους απασχολούμενους και τους εργαζόμενους με επιχειρησιακές συμβάσεις 601 ευρώ, ενώ στο δημόσιο είναι 780 ευρώ μικτά.

Ανακεφαλαιώνουμε: Δεν κάναμε καμία υπόθεση για αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων στην Ελλάδα (οι καπιταλιστές παραμένουν καπιταλιστές, οι εργάτες εργάτες, οι νοικοκυρές νοικοκυρές, οι άνεργοι άνεργοι κλπ). Επομένως, δεν μιλήσαμε για την επίλυση των θεμελιωδών προβλημάτων των εργαζομένων, αλλά μόνο για καταπραϋντικά μέτρα στο πλαίσιο του συστήματος. Και τι βρήκαμε; Ότι η σημερινή Ελλάδα, με όλα τα χάλια της, «αντέχει» να δίνει εισόδημα 2.580 ευρώ το μήνα σε κάθε απασχολούμενο, 900 ευρώ σε κάθε άνεργο και 1.500 σε κάθε συνταξιούχο. Αυτό σημαίνει ότι μια μέση τετραμελής οικογένεια με ένα ζευγάρι απασχολούμενων, ένα μικρό παιδί και ένα μεγαλύτερο στην ανεργία θα είχε εισόδημα 6.060 ευρώ το μήνα, ενώ ένα ζευγάρι ηλικιωμένων άνω 65 ετών θα ζούσε με 3.000 ευρώ το μήνα κατά μέσον όρο. Η μόνη προϋπόθεση είναι ότι θα πραγματοποιηθεί μια δραστική αναδιανομή εισοδήματος και, βέβαια, ότι θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά το εθνικό σπορ της ελληνικής αστικής τάξης, η φοροδιαφυγή (ενδεικτικά, μόλις το 3,1% των νοικοκυριών δηλώνει ετήσιο, ακαθάριστο οικογενειακό εισόδημα άνω των 65.000 ευρώ και μόλις 1.3% άνω των 100.000 ευρώ).

Με τέτοια εισοδήματα, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξυπηρετεί και ολόκληρο το εμπορικό της έλλειμμα (εισαγωγές- εξαγωγές), το οποίο περιλαμβάνεται στο ΑΕΠ. Ας σημειωθεί ότι οι λογαριασμοί μας είναι μάλλον «τσιγκούνικοι» και ότι το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα είναι ακόμη μεγαλύτερο, καθώς στις ιδιωτικές δαπάνες δεν υπολογίζονται τα ποσά που επενδύονται από τα νοικοκυριά (π.χ. με στεγαστικά δάνεια). Όπως και ότι δεν υπολογίζεται στο ΑΕΠ η οικιακή παραγωγή (π.χ. των αγροτών), η ανταλλαγή μεταξύ νοικοκυριών σε είδος και ό,τι παράγεται μεν, αλλά δεν μπαίνει στον κύκλο της εμπορευματικής κυκλοφοράς.

Φυσικά, η ισοκατανομή του πραγματικού εισοδήματος είναι αδύνατη. Ας υποθέσουμε ότι η αναλογία του συνολικού εισοδήματος του πλουσιότερου 20% των απασχολούμενων προς το φτωχότερο 20% είναι 4.2:1- δηλαδή, όσο στη σημερινή Γερμανία και Γαλλία (στην Ελλάδα με τις μεγαλύτερες ανισότητες είναι 6:1). Τότε, το φτωχότερο 20% θα κυμαινόταν γύρω από τα 1.000 ευρώ το μήνα ανά άτομο και το πλουσιότερο γύρω από τα 4.200, πάντα κατά μέσον όρο, με το υπόλοιπο 60% να κυμαίνεται γύρω από τα 2.600 ευρώ το μήνα. Ακόμα κι έτσι, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα από σήμερα, που, σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, το 33% των νοικοκυριών (όχι των ατόμων, των νοικοκυριών!) έχει ακαθάριστο ετήσιο εισόδημα κάτω των 10.000 ευρώ, δηλαδή κάτω από 833 ευρώ το μήνα και το 63.5% των νοικοκυριών έχει ετήσιο ακαθάριστο εισόδημα κάτω των 20.000 ευρώ, δηλαδή κάτω των 1.666 ευρώ το μήνα.

Επομένως είναι απολύτως ρεαλιστικό, ακόμη και με τις σημερινές τρομερά δύσκολες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η ολιγαρχία και οι ξένοι σύμμαχοί της, από αύριο κιόλας, να εξασφαλίζει ο μεγάλος όγκος των απασχολουμένων και των συνταξιούχων πολύ μεγαλύτερες απολαβές από τις σημερινές, και μάλιστα με ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που θα εγγυάται ότι ακόμη κι αν μείνει κανείς άνεργος για μεγάλο διάστημα, θα συνεχίζει να παίρνει ένα επίδομα που θα του εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή.

Προφανώς, το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό, αλλά πολιτικό. Μια τεράστια αναδιανομή εισοδήματος της τάξης που αναφέρουμε και ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που θα μείωνε κατά πολύ τον τρόμο της απόλυσης και της ανεργίας δεν θα το δεχόταν η αστική τάξη παρά μόνο με το πιστόλι του λαϊκού κινήματος στον κρόταφο, καθώς θα ανατίναζε τις βάσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Άλλωστε, αν το εργατικό κίνημα ήταν τόσο δυνατό ώστε να επιβάλει μια τέτοια λύση, ασφαλώς και δεν θα σταμάταγε στη μέση του δρόμου (αλλά και η ίδια η αστική τάξη δεν θα ανεχόταν για πολύ μια τέτοια κατάσταση, η οποία θα έθετε γρήγορα επί τάπητος το πρόβλημα της εξουσίας). Επομένως, το μοντέλο που περιγράψαμε είναι καθαρά ιδεατό- ικανό όμως, πιστεύουμε, να καταδείξει την ιδεολογική αγυρτεία των απολογητών της αιώνιας λιτότητας.

http://www.prin.gr

Τι κόσμος Θεέ μου!

Μπορεί ο χρυσός που έχει εξαχθεί από την γη από την γέννηση του ανθρώπινου είδους να χωράει όλος κι όλος σε τρεισήμισι πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων, αλλά μέσω των παραγώγων διαπραγματεύεται στις διεθνείς αγορές 92 φορές περισσότερη ποσότητα! Ας πούμε ότι μόλις το 1% των αγοραστών απαιτούν με την λήξη των συμβολαίων τους την εκπλήρωσή τους, την παραλαβή φυσικού προϊόντος. Τι θα συμβεί;

Είναι βέβαιο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, επειδή δεν υπάρχει τόσος χρυσός για να ικανοποιήσει τόσα πολλά αιτήματα. Από την άλλη, αυτό το παράδειγμα που μας παρουσίασε σε εκδήλωση της Ένωσης Πιστοποιημένων Αναλυτών ο  κ. Θάνος  Βαρβιτσιώτης  από την Marfin δείχνει το μέγεθος του παραλογισμού που επικρατεί σήμερα στις αγορές.

Για να είμαστε πιο ακριβείς, οι αγορές μοιάζουν όλο και περισσότερο σε Καζίνο. Το πρόβλημα είναι ότι το κόστος δεν το πληρώνουν μόνο οι εθισμένοι στον τζόγο παίκτες, αλλά όλη η ανθρωπότητα. Με συνθήκες Καζίνο καθορίζονται σήμερα οι τιμές του πετρελαίου και των αγροτικών προϊόντων. Κι όμως! Με βάση τις επίσημες τιμές κλεισίματος των χρηματιστηρίων αγοράζουμε σήμερα την βενζίνη από τα πρατήρια ή τα τρόφιμα από το ράφι των σούπερ μάρκετ.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που είχε κατ΄ επανάληψη επισημανθεί στο προηγούμενο ράλι του πετρελαίου, όταν και η τιμή είχε φτάσει στα 150 δολάρια το βαρέλι: Η τιμή ανέβαινε δίχως να υπάρχει πραγματική έλλειψη του προϊόντος! Αυτός ήταν άλλωστε και ο πραγματικός λόγος που η τιμή στην συνέχεια βυθίστηκε μέχρι την περιοχή των 30 δολαρίων, για να ξαναβρεθεί σήμερα στην περιοχή των 100 δολαρίων. Εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ποιος είναι ο μεγάλος κερδισμένος από αυτό το τραινάκι του τρόμου: Οι μεγάλες τράπεζες και χρηματιστηριακές  που κερδίζουν έτσι κι αλλιώς από τις προμήθειες που εισπράττουν από  τις πράξεις των πελατών τους.

Στο μεταξύ, αν συμβεί και κάποια τράπεζα χάσει χρήματα από μια απότομη μεταβολή της τιμής, το σύστημα δεν έχει να φοβηθεί για την συνέχεια του παιγνιδιού: Σκεφτείτε ότι στα παράγωγα ο παίκτης έχει καταθέσει ως εγγύηση ένα μικρό μέρος των χρημάτων που αντιπροσωπεύει η χρηματιστηριακή του πράξη, της τάξης του 6%. Αν η διακύμανση είναι απότομη, ας πούμε της τάξης του 20% ή του 30%, τότε τις πιθανές ζημίες που δεν θα πληρώσουν οι πελάτες των τραπεζών θα κληθούν να τις πληρώσουν οι ίδιες οι τράπεζες. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Αν και η τράπεζα δεν έχει τα απαραίτητα κεφάλαια, που είναι και το πιο πιθανό, τότε οι κοινωνίες θα αναλάβουν και πάλι το κόστος διάσωσης της χαμένης τράπεζας. Κι έτσι οι ανθρωποθυσίες στον θεό της μόχλευσης θα εξακολουθήσουν προς μεγάλη ευχαρίστηση της τεράστιας στρατιάς των υπηρετών του.

Το έχουμε ξαναπεί, ότι είναι μία τεράστια κερδοφόρα μηχανή που έχει ήδη εξαγοράσει τους πάντες και είναι αδύνατο να κτυπηθεί. Φανταστείτε ότι έχει δημιουργηθεί ένας παράλληλος κόσμος εικονικής πραγματικότητας που διαπραγματεύεται εμπορεύματα 80 και 100 φορές περισσότερα από αυτά που υπάρχουν στην πραγματικότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι διαμεσολαβητές, δηλαδή οι τράπεζες, κερδίζουν με μία πράξη και μόνο όσο πλούτο παράγει αυτός ο πλανήτης στην πραγματικότητα! Μόνο από τις προμήθειες και μόνο με μία πράξη των πελατών τους. Κάθε δεμάτι καλαμπόκι που παράγει ο γεωργός ανήκει ήδη στην τράπεζα πριν αυτή παραχθεί! Όχι μέσω των δανείων, αλλά μέσω του ελέγχου της λειτουργίας της αγοράς παραγώγων. Είναι τρέλα, αλλά αυτή η τρέλα είναι η πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου μας. Έπειτα, μπορούν να δανείζουν κράτη, να προσλαμβάνουν στις υπηρεσίες τους παροπλισμένους πρωθυπουργούς και να ονειρεύονται έναν κόσμο όπως τελικά τον επιθυμούν...

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1399649

Βαρουφάκης: "Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα! "

Ο Βαρουφάκης εξηγεί γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε την χρεοκοπία

 
Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε... Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι Έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.
Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.
Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.
Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.
Στάση πληρωμών λοιπόν!

Τώρα!
Με χαμόγελο και αισιοδοξία!

(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)  

 *Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.